Ergernis in de C&A

Na een schrikbarend vervelende gebeurtenis in de C&A in Middelburg vorige week, voelde ik mij geroepen om het bedrijf een brief te sturen:

Geachte heer, mevrouw,

Helaas voel ik mij genoodzaakt om u te vertellen wat mij afgelopen zaterdagmiddag 28 juli in het filiaal van de C & A in Middelburg is overkomen. Ondanks dat deze brief naar uw belevenis misschien leest als een grap, wil ik u vragen om mijn enigszins cynische verhaal toch serieus te nemen. Ik geloof oprecht dat dit zal bijdragen aan een gelukkigere samenleving.

Het was een gezellige zaterdagmiddag in de stad. Geen strandweer, dus het was aardig druk in het centrum van Middelburg. Zo ook in de C & A. Gillende kinderen met ijsjes overgooiend over een kledingrek, blije mongooltjes vast op de roltrap met een te grote rolstoel en een groep verdwaalde Puertoricanen die zojuist hadden ontdekt wat het woord “taal” nu eigenlijk betekende, ze hadden allemaal hun weg gevonden naar deze winkel. Helaas werd deze vrolijke sfeer verpest door één van uw medewerkers. De dame in kwestie – de naam ben ik helaas kwijt – had redelijk kort geknipt grijs haar zodat je haar hoofd goed kon zien. Daaruit kon een leek al vrij gemakkelijk opmaken dat ze al een flinke carrière achter de rug had als onbeholpen en chagrijnige kassamedewerker bij de Jamin of iets dergelijks. Dat werd bevestigd door de hierna beschreven gebeurtenissen.

Zoals ik al zei was het druk in de C & A, echter de kassa bediend door bovengenoemde dame was de enige die open was. Deze situatie werd gelukkig ook opgemerkt door de medewerkers van het filiaal en er werd een tweede kassa geopend door een collega, iets wat met luid gejuich werd ontvangen door de aanwezige klanten. Er was één probleem, de sleutel van deze tweede kassa was niet aanwezig… In plaats van dat de collega van de dame met het grijze haar op zoek ging naar de sleutel, besloot zij zelf luid roepend naar weer een andere collega, op zoek te gaan naar de sleutel die de tweede kassa moest opstarten. Hierdoor kwam de gehele economie in deze dependance van de C & A stil te staan. Inmiddels vormden zich twee lange rijen voor de balie met ongeduldige klanten die maar al te graag hun kleertjes wilden betalen.

Aangezien ik de eerstvolgende zou zijn die werd afgerekend, besloot ik te blijven wachten tot ik werd geholpen. Dit kon nooit meer lang duren, dacht ik bij mezelf. Dit bleek helaas een foute veronderstelling. De sleutel van de tweede kassa werd snel gevonden maar dit was allesbehalve een garantie tot het succesvol en efficiënt afrekenen van mijn waar. De hoofdpersoon van dit drama voelde zich eerst genoodzaakt om nog uitgebreid de werking van de tweede kassa uit te leggen aan haar collega; de nodige tips en trucs waren hier niet van de lucht, wat impliceerde dat zij een gelouterde werkkracht was. Dit idee werd al snel de grond in geboord toen zij eindelijk het bonnetje van de voorgaande klant uit de kassa trok. Het Duitse heerschap vóór mij had helemaal niet op “ja” gedrukt op de pinautomaat! En was er nadien wel met een mooie broek vandoor gegaan! Ondanks het feit dat dit ondertussen al een tijdje geleden was, werd dit uiteraard met ontsteltenis ontvangen door de steeds prutserige functionerende mejuffrouw. Als een echte rechercheur (volgens mij had zij teveel Baantjer gekeken) ging ze op haar dooie gemakje naar de ingang van de winkel om te kijken of de Duitser met de mooie broek er nog een ijsje stond te eten. Dit was niet het geval. Misschien was hij nog in de winkel zelf? Nee, geheel tot haar eigen verbazing, was de boef ervandoor.

Mijn verbazing was inmiddels omgeslagen naar een gevoel van machteloosheid en woede, en ik had de grootste moeite om dit te verbergen. Achter mij in de rij begon het ook al aardig te morren. Ik weet niet wat erger is: huilende kleine meisjes die dolgraag naar huis willen of de bijbehorende gefrustreerde moeders die het liefst een mes in ieder willekeurige voorbijganger willen steken, zouden ze er één op zak hebben. De al veelbesproken dame vond het niet nodig om haar excuus te maken, al had dit niet meer uitgemaakt. Ze vond nog wel even de tijd om uit te leggen dat ze toch nog constant rond moest kijken of die Duitser nog haar gezichtsveld kruiste. Ik kan mij voorstellen dat er vaker iets wordt ontvreemd bij de C & A, maar als iedere medewerker naar potentiële bandieten moest uitkijken, dan was er wel een safaripark van gemaakt. Mijn erop volgende verbouwereerde opmerking naar de dame “die meneer zit al in de bus naar Duitsland” was misschien misplaatst en oneerlijk, maar voor haar zelfs een reden om de taken bij de kassa neer te leggen. Tevens was dit het punt voor mij om te besluiten het pand te verlaten. Op mijn weg naar buiten – zónder de beoogde artikelen – zag ik haar nog een beetje rommelen in een kledingrek.

Al met al waren dit de ergste 40 minuten die ik ooit in een winkel heb mogen meemaken. Ik heb daarbij ook het vermoeden dat deze belachelijke service gepresenteerd door de grijze medewerkster ook andere cliënten psychisch leed heeft veroorzaakt. Ik vind het erg jammer dat een groot concern als C & A, waar kwaliteit en service hoog in het vaandel staan, het personeel onvoldoende scant op hun capaciteiten en klantgerichtheid. De bedrevenheid waarmee deze medewerker tentoonspreidde dat zij helemaal niets wou verkopen, doet vermoeden dat er eerder misstanden zoals boven beschreven hebben plaatsgevonden. Als geboren Middelburger loop ik vaak door de straat waar de C & A is gevestigd, niettemin heb ik de laatste tijd de neiging om een grote omweg te nemen.

Nu ik de gebeurtenissen een beetje heb verwerkt, ben ik tot het besluit gekomen deze brief te schrijven. Niet als aanval op u als concern, maar om u te wijzen op punten die verbeterd kunnen worden zodat de tevreden klantenkring verder uitgebreid kan worden. Toch draagt deze brief als conclusie een persoonlijke noot; de hoofdpersoon van dit verhaal in totaal niet geschikt als verkoopster.

Met vriendelijke groet,

…