Ignatz: The water from Sami Sänpäkkilä on Vimeo
Brussel. Nou niet bepaald ’s werelds meest opbeurende stad. Geen idee waarom dit het middelpunt van de Europese Unie zou moeten zijn. Ze spreken er vaak Frans, en dat staat bij mij gelijk aan Wallonië. Een braakliggend, , door God in een diarreekramp op de vloer gescheten boerengat. Eigenlijk is België één grote, wegterende vergeetput, waarvan het deksel onmogelijk nog te lichten valt. Ja, m’n citatenboek van Herman Brusselmans ligt al dermate lang in de wc dat het inmiddels naar stront ruikt. Toch weet het mij nog steeds te inspireren. Je moet ergens beginnen.
Brussel waren we, en België. Inmiddels komen mijn twee favoriete artiesten van dit moment uit België en het platenlabel dat ik het warmste hart toedraag ook. Gent vooral, met Kiss The Anus Of A Black Cat en het Kraak label. Maar ook Brussel. Met Ignatz oftewel meneer Bram Devens. Of hij nou zomaar een woord tegenkwam of dat Bram daadwerkelijk zijn artiestennaam ontleend aan een muizig stripfiguur uit 1910 (uit het verhaal “Krazy Cat”) zullen we waarschijnlijk nooit weten. In het verhaal gooit Ignatz de muis bakstenen op een kat die verliefd op hem/haar is. In Brussel – en ook daarbuiten -, gooit Ignatz bakstenen op de hedendaagse muziek. Mensen die zonder ziel naar muziek luisteren, zullen de muziek naar verwachting kwalificeren als “iets van een geestelijk gehandicapte”. Maar men vergeet dat we eigenlijk allemaal geestelijk gehandicapt zijn. Zoiets moet je niet negeren, maar jezelf bij neerleggen. En daar zul je niet vrolijker van worden.
De herfst, daar wordt je ook al niet vrolijker van. Het waait, je hippe t-shirts verdwijnen bij deze temperaturen achter een trui of iets dergelijks en het is nat. Nat is ook de opener op het nieuwe album van Ignatz. The Water gruist door je oorschelpen, met diepe gitaar akkoorden die vooral een herinnering oproepen aan Hendrix. Zeker wanneer Bram zijn naar hoop snakkende stem in het slagveld gooit. Alle geluiden gaan bij Bram door een vervormer. Surrealistische en afstandelijke klanken zijn het resultaat. Toch heeft III meer liedjes dan de meer onnavolgbare en noisy voorgangers op Kraak.
Blues. Ignatz heeft het, al dan niet in de vorm die je zou verwachten. Maar blues is vooral emotie. En Bram legt hier heel z´n ziel bloot, zo lijkt het. Hoelang kan je jezelf handhaven in een desolate wereld zonder kleur en warmte? Two Nights And A Day. Knarsende gitaren begeleiden je in iets meer dan 7 minuten naar het ritueel klinkende Gazing At The Fire. Het lijkt alsof Mr. Devens zijn opnames bewust met een bijl heeft bewerkt. De wazige elektronische geluidjes en drones die af en toe opdoemen door de folkblues heen, accentueren het gekkenhuis in je hersenpan als rode lippenstift op een bleke huid.
The Trail is een pad door een donker bos dat uiteindelijk leidt tot een afgrond. Schijnbaar willekeurige orgelklanken pijnigen je gedachten, en Ignatz vertelt er geen vrolijk verhaaltje bij. Ondertussen galmen de repetitieve gitaarakkoorden door je hoofd. Het is een depressieve trip die heel wat van de luisteraar vergt, maar wel zorgt voor een persoonlijke – en daardoor unieke – muzikale tragedie. 
De kapotte melodieën kabbelen voort op Gone, een rustig beekje vol vulkanische, nagloeiende as.
Hij is één van de weinigen die nog materiaal op cassette durft uit te brengen. Vinyl oké, maar iedereen heeft de cassettedeck toch wel al weggedaan? Nu ik erover nadenk, ik heb er ook nog één… Ignatz´ blues heeft echter ook iets moderns, waarmee hij een brug bouwt tussen verleden en heden. De manier waarop moerasblues hier hand in hand gaan met new-school elektronica is uitzonderlijk te noemen. Huilend van verdriet sleept Ignatz je door het nummer They Came And Went. Volledig a-muzikale aanslagen op de snaren van zijn gitaar ontnemen je de adem. Pas in het laatste – en misschien wel beste nummer – Dead By Noon, valt het op dat Ignatz voor het eerst op elk nummer zijn stemt als extra instrument toevoegt aan de muziek. De zware en rauwe klanken penetreren je huid als bloedzuigers in de Amazone. Je leest het goed; metaforen schieten hier opnieuw te kort.
Overigens heeft Sami Sänpäkkilä een prachtige, treffende video gemaakt bij het openingsnummer The Water. Eerder maakte die al een prachtige video bij het opzwepende pop-maar-toch-erg-alternatief Tammen Varjossa van de Finse band Eleanoora Rosenholm. Maar naar zulke vrolijke muziek luisteren we nu even niet…