Maand: april 2009

Venetian Snares – Filth

De letter “V” neemt in mijn platenkast een relatief grote ruimte in. Dit wordt grotendeels veroorzaakt door de enorme discografie van Venetian Snares. Met een naam als Aaron Funk kan je ook bijna niet anders dan je leven in het teken zetten van muziek; zijn gemiddelde ligt op dit moment op meer dan twee albums per jaar. Lekker bijzonder, zou je denken. De man woont in het levenloze Canadese Winnipeg en heeft hele dagen niets te doen. Bijzonder is wel de muziek die Aaron heeft uitgekozen om de wereld mee te veroveren, en waarmee hij inmiddels de reputatie van Richard D. James heeft bijgehaald. Die pist wederom in z’n broek bij het horen van Snares’ nieuwe album Filth.

Breakcore zal voor de meeste mensen altijd blijven klinken als een hoop ongeorganiseerde herrie. Harde beats hier, handgeklap daar, beetje bliepjes en duistere acid geluidjes. En dan laat je de laptop de vierkwartsmaat totaal verkrakken zodat alles héél kunstig klinkt. Ik kijk – en vooral luister – toch anders naar bijvoorbeeld het laatste album Filth. Dit is zoveel mogelijk muzikale inhoud met een obsessieve precisie van een doctorandus ingenieur in de microchirurgie op de juiste plekken plaatsen. Dat dit vervolgens is verpakt in de meest agressieve mix van gabber, acid, glitch en allerhande elektronica, is juist Aaron Funk’s grote middelvinger.

Filth is op zich niet veel nieuws onder de zon voor wie bekend is met Venetian Snares. De luisteraar wordt wat meer getreiterd met oldskool acid (de 303 mishandeld) maar dat doet niets af aan de briljantheid waarmee de muziek alle richtingen op lijkt te vliegen. Het stuitert, springt, beukt, draait rond zonder enige structuur en geeft je totaal onverwacht een klap met de vlakke hand. Filth is ook een sexy album. Met titels als Deep Dicking, Chainsaw Fellatio, Pussy Skull en Crashing The Yogurt Truck worden Aaron Funk’s toiletfantasieën werkelijkheid. Een flinke dosis humor – want zonder wordt dit toch een beetje onluisterbaar – ontbreekt ook niet. Mongoloid Alien en Calvin Kleining zijn hierin hoogtepuntjes.

Luisteren naar Filth is bijna een ontspannen ervaring, gerust gemaakt door het feit dat de kwaliteitshoogte wederom ver in de exosfeer te vinden is. Maar Filth is ook hard, gemeen en goor. Het is verre van het beste album van Venetian Snares (dat blijft toch de Hongaars geïnspireerde Rossz Csillag Alatt Született), maar het label Planet Mu mag weer voor een paar maanden trots zijn op deze release. Tot de volgende.

Zeeland popt

Op het moment dat ik me bedenk wat niet-Zeeuwen wel niet van de Zeeuwse popmuziek moeten denken, slaat het aeschynanthus me op de kaken. Bløf beloofde een rockplaat (niet dat ik daarop zit te wachten), maar de nieuwe plaat April is gewoon weer diezelfde herkauwde Sky Radio rommel waar hopelijk iedereen met een muzieksmaak zich razendsnel van distantieert. Nee dan Racoon. De muziek die de band maakt is net zo grijs als de vacht van het dier waarna het is vernoemd. In plaats van Neerlands trots gaat de band steeds meer op Duitsland’s trots lijken, The Scorpions. Melodieuze rock, alleen geschikt voor doven en hardhorenden.

Yes You Did was lange tijd de Zeeuwse band die je in elke aftands stinkend hol die men durfde te bestempelen als een kroeg, zag spelen. Groots dachten de bandleden wel. In een interview antwoord één van de muzikanten op de vraag “toekomstbeeld van de band” met de woorden “ja veel – top op de pops”. Logisch natuurlijk wanneer de invloeden voortkomen uit “oude metal , de eerste metal die nu een beetje rock genoemd word – het gaat meer om de melodieuze metal.” Gelukkig heeft de zanger nog meer noten op zijn zang: “ik werk in het dagelijkse leven bij de Kijkshop in het magazijn, voor de rest ben ik met muziek bezig”. De Zeeuwse band die ik echter live het meest heb moeten aanschouwen, is Copycat. Dit jaar spelen ze al tien jaar dezelfde uitgemolken covers in dezelfde uitgemolken kroegen en om dat te vieren doen ze een triomfantelijke en retrospectieve tournee langs alle kroegen waar ze nog steeds iedere week het publiek de tent uit spelen. Zelfs als datzelfde publiek na drie weken comazuipen hun gal gorgelend langs de rand van het podium ligt.

Is het zo slecht gesteld met de Zeeuwse popmuziek? Jazeker. Het resultaat van wat wedstrijdjes als de Zeeuwse belofte (uitzondering: Jay Minor), Hooikoorts en Regioruis oplevert, doet je bijna naar Brabant verhuizen. De ene na de andere Arduincliënt krijgt bij het bezoeken van een concert van een nog door te breken Zeeuwse band het idee dat muziek maken helemaal niet zo moeilijk is. Een objectief persoon zal het jostiband metalfest waarschijnlijk nog een hoger cijfer geven, trouwens.

Een aantal jaren geleden leek het even of er meer dan alleen akkerbouw is toen Muziek Podium Zeeland werd opgericht. Heel even. Daarna bleek dat deze stichting voornamelijk gerund wordt door gepensioneerden zonder zeilboot en gebaseerd is op vriendjes- en kennissenpolitiek. Het jazzfestival in Middelburg is dan ook het enige wat dit stelletje geraniumliefhebbers goed kan doen. Eerlijk is eerlijk, m’n bek viel open toen ik zag dat Nils Petter Molvaer in Middelburg speelde. Maar waarom nou weer in de onexploiteerbaar verklaarde schouwburg? De overige optredens die deze vermoedelijk té gesubsidieerde organisatie weet te regelen, vinden vooral plaats in de Grote Kerk te Veere en omvatten iedereen die Berdien Stenberg kan naspelen. “Cultuur in Middelburg blijft behelpen”, zeker met een rollator.

Er moet eens goed in die zeeklei geroerd worden. Kort geleden leverde dat een teken van leven op van de van oorsprong Zeeuwse band This Beautiful Mess in De Spin. Op deze boerenvariant van The Editors mogen we best een beetje trots zijn. Ook de subsidiegeile ambtenaren die zich met muziek in Zeeland bemoeien ruiken verandering. Vorige week werd er een heus driedaags popsymposium georganiseerd in De Spot, het enige podium in Middelburg met allure. De conclusie? De Zeeuwse podia moeten beter worden en er moet serieus nagedacht worden over een middelgroot podium in Zeeland. Want, uit onderzoek is gebleken, er lekt nogal wat popgeld weg. Meer dan de helft van het concertbezoek van Zeeuwen vindt buiten de provincie plaats. En dat terwijl er op duizend inwoners één popband wordt geteld, een beter gemiddeld dan “popprovincie” Brabant.

Men vergeet even hoe representatief dit onderzoek eigenlijk was. Het werd namelijk uitgevoerd door twee studenten van de Middelburgse Roosevelt Academy. Ik kan me mijn “studietijd” nog goed herinneren. Daarnaast is het onderzoek gehouden onder 0,1 % van de bevolking, waaronder 90% studievriendjes. In plaats van alles weer omver te gooien omwille van een onderzoek, zou er beter wat meer samengewerkt worden tussen podia, media en subsidie verstrekkende organisaties. Vooral op het gebied van promotie valt er veel te halen. Het is triest om te zien dat er op een topband als Sunset Rubdown slechts een twintigtal mensen afkomt. Er zijn genoeg gelegenheden om een band te gaan zien, en wanneer je een brede smaak hebt en mobiel bent kun je drie keer per week de deur uit. Een middelgroot podium gaat echt geen Brabanders naar de provincie trekken. Zie eerst maar eens middelgrote acts te lokken. Voorlopig zijn grote namen alleen nog te zien op enkele (na)zomer festivals.

Eén uitkomst van het onderzoek ben ik het wel mee eens. Een intensiever en interactiever gebruik van internet kan de kwaliteit van de popscene in Zeeland danig verbeteren. De VPRO zag wel heil in een Zeeuwse editie van hun muziekmagazine / programma 3voor12. Hoewel ik niet van gratis werken houd, twijfelde ik niet lang om mezelf aan te melden als vrijwilliger voor dit medium. Dus vanaf nu zijn er ook schrijfsels van mij hier te lezen. Of de VPRO moet na de proefperiode anders beslissen. Overigens is dat geen excuus voor de stilte van de laatste week op mrbungle.nl. Binnenkort weer een update.

Shogun Kunitoki – Vinonaamakasio


Shogun Kunitoki: Riddarholmen from Sami Sänpäkkilä on Vimeo.

Vier mannen, drie brillen, twee orgels, één drumstel. Ook wel bekend onder de bizarre naam Shogun Kunitoki. Dit Finse kwartet uit de stal van Fonal heeft meer dan twee jaar gewerkt aan de opvolger voor het debuutalbum Tasankokaiku, en het resultaat Vinonaamakasio mag er ook weer zijn. Dat is, als je van een goede portie retro-futuristische post-rock met een psychedelisch sausje houdt.

Bij het label Fonal denken de meesten aan de sprookjesachtige en ongewone Finse folk van Islaja, Paavoharju en Elenoora Rosenholm. Shogun Kunitoki is daarin anders. Met in de hoofdrol de dubbele orgels die als een wildstromende waterval over het gehele geluid worden gestort, is dit kwartet een stuk intenser dan de andere artiesten op het label. Anderzijds zou ik geen alternatief passend platenlabel kunnen bedenken, want wat de Finnen uit hun instrumentarium toveren is uniek te noemen.

De oude orgels klinken anders dan een Hammond of Farfisa, maar wel zeer authentiek. Daarmee krijgt het analoge geluid van de band iets nostalgisch mee, een fraai contrast vormend met de nieuwere elektronica dat de muziek in de details verder opleukt. De door krautrock geïnspireerde drumpartijen houden de instrumentale nummers daarnaast meer dan levendig, zodat er geen overdosis aan orgels ontstaat.

De opbouw en intensiteit van de nummers zijn een overduidelijke knipoog naar post-rock, zoals op de nummers Mulberg, Riddarholmen en het uitgesponnen Holvikirkko. Ik moet denken aan het laatste album What We Must van Jaga Jazzist, maar dan op orgels. Van een doordachte compositie is echter geen sprake, want volgens Jari Suominen, één van de organisten, zijn de stukken gebaseerd op pure improvisatie. Dat dit in combinatie met het voortdurend gehamer op oude orgels enig psychedelisch effect veroorzaakt, is begrijpelijk, maar niet vervelend. Het razende samenspel van het viertal houdt je met beide benen op de grond.

Voor de echte liefhebber heeft Shogun Kunitoki iets bedacht dat alle knutselende nerds overstag zal doen gaan. Op het vinyl van de LP versie zijn een aantal animaties aangebracht, die zichtbaar worden zodra de “magical Shogun Kunitoki Strobe Light” op de draaiende plaat wordt gericht.  Deze speciale lamp is te bestellen op de website van de band. Daarop zijn hele soldeerinstructies te zien hoe de lamp geassembleerd dient te worden. Licht uit en magisch Fins lampje aan, en er gaat een wereld voor je open. Of niet. Op het gebied van eigenzinnigheid en originaliteit heeft Shogun Kunitoki in ieder geval al gewonnen.