Maand: december 2009

Muziek

Jaarlijst 2009: #1

Door aan vrijdag, december 25, 2009

Een meesterwerk in de moderne popmuziek; dat typte ik al in januari. Merriweather Post Pavilion was het eerste album van 2009 dat ik in 2008 hoorde. En we sluiten dit jaar er ook mee af. Bij de halfjaarcijfers moest Animal Collective de eerste plaats nog even afstaan aan Köhn, een eenmalige stuiptrekking van mijn kant. Stuiptrekkingen zijn Animal Collective niet vreemd. Merriweather Post Pavilion stuitert werkelijk alle kanten op, maar verliest nergens zijn coherentie. Ook een jaar later blijkt het album een briljante combinatie van spitsvondig psychedelisch experiment en prachtige, besmettelijke popmuziek.

Een jaar is best lang, wanneer je er eens goed over nadenkt. Het mag dan wel snel voorbij zijn, 365 dagen, maar als je er op moet wachten dan ben je nog niet jarig. Animal Collective heeft deze tijd geweldig weten te overbruggen met vele liveoptredens en een werkelijk geniale EP aan het einde van het jaar, genaamd Fall Be Kind. Alleen al op basis van deze vijf nummers en nog geen half uurtje aan muziek zou de band de bovenste positie in de top tien verdienen.

Fall Be Kind ligt in het verlengde van Merriweather Post Pavilion; tribale ritmes en percussie, fabuleuze zanglijnen en veel ambientale elektronische klanken. De sfeer is echter een stuk dromeriger, meer ontspannen. Als het volledige album voor de lente en zomer staat, dan staat de EP voor de herfst en winter, waarin wat gas teruggenomen wordt en er weer paddenstoelen op het menu staan. Met een hallucinerend effect zweeft Animal Collective door een wereld die alleen in sprookjesboeken terug te vinden zijn. Het toonaangevende maar niet altijd gelijkhebbende Pitchfork beloonde het meesterlijke nummer What Would I Want? Sky met een uitzonderlijke tien. Van mij mag er nog een griffel bij. Dat die hier niet bij stond, is vooral te wijten aan het gebrek van een videoclip op het moment van publicatie.

Voor een band die toch wel bevreemdende muziek maakt, heeft Animal Collective dit jaar een bijzondere sprong gemaakt naar een groter publiek. Het is het bewijs dat de hoge kwaliteit, harmoniek en eigenzinnigheid van hun output van verre wordt herkend. 2009 was het jaar van Animal Collective.

#1. Animal Collective – Merriweather Post Pavilion (Domino)
#2. Mumford & Sons – Sigh No More (Island)
#3. Grizzly Bear – Veckatimest (Warp)
#4. Sunset Rubdown – Dragonslayer (Jagjaguar)
#5. Lightning Dust – Infinite Light (Jagjaguar)
#6. Fever Ray – Fever Ray (Rabid)
#7. Kurt Vile – Childish Prodigy (Matador)
#8. Au Revoir Simone – Still Night, Still Light (Moshi Moshi)
#9. Fuck Buttons – Tarot Sport (ATP)
#10. A Place To Bury Strangers – Exploding Head (Mute) 

Verder lezen
0
Muziek

Jaarlijst 2009: #2

Door aan donderdag, december 24, 2009

Tot voor kort waren Marcus Mumford en zijn “zonen” een goed bewaard geheim. Twee (digitaal uitgebrachte) ep’s in 2008 wisten enkel fervente folk- en bluegrassliefhebbers te bereiken. Het bleken niets minder dan verkenners te zijn voor de ware zegetocht die de band dit jaar inzette met het debuutalbum Sigh No More.

Vrijwel alle twaalf nummers beginnen met rustig getokkel van de gitaar en contrabas, maar ontaarden in energieke meezingers en –dansers. De stompende kickdrum die lekker hard in de mix staat is hier de aanjager, op de voet gevolgd door een op hoge snelheid jakkerende banjo en hier en daar mandoline. Subtiele blazers (hoempapa effect) en de regelmatige samenzang tussen de vier heren doen de rest. Het resultaat is een album die zijn weerga niet kent. Het heeft geen zin om uitschieters te noemen, want werkelijk iedere song staat als een huis. Van veel afwisseling is geen sprake, maar dat is op Sigh No More ook niet gewenst. Een repeatknop, dát is gewenst.

Marcus Mumford zelf zingt gepassioneerd over de liefde, die als een molensteen om zijn nek moet hangen. Gebroken en niet zelden met Bijbelse thematiek bezingt hij zijn problemen, worstelingen met relaties en hartstocht. Dat brengt hij dermate overtuigend dat Sigh No More hierin echt een toegevoegde waard heeft. De emoties druipen werkelijk uit de luidsprekers. IJzersterk.

Als er één bewijsstuk naar voren gedragen moest worden om folkmuziek vrij te spreken van het geitenwollensokkenimago, dan is het dit weergaloze album van Mumford and Sons. Een debuutalbum nog wel, hoewel een aantal nummers in mindere geluidskwaliteit al op de ep’s waren verschenen. Het is te hopen dat de zonen volgend jaar voor kleinkinderen gaan zorgen.

#2. Mumford & Sons – Sigh No More (Island)
#3. Grizzly Bear – Veckatimest (Warp)
#4. Sunset Rubdown – Dragonslayer (Jagjaguar)
#5. Lightning Dust – Infinite Light (Jagjaguar)
#6. Fever Ray – Fever Ray (Rabid)
#7. Kurt Vile – Childish Prodigy (Matador)
#8. Au Revoir Simone – Still Night, Still Light (Moshi Moshi)
#9. Fuck Buttons – Tarot Sport (ATP)
#10. A Place To Bury Strangers – Exploding Head (Mute)

Verder lezen
0
Muziek

Jaarlijst 2009: #3

Door aan woensdag, december 23, 2009

Als er één band is die dit jaar Brooklyn op de muzikale wereldkaart heeft gezet, dan is dat Grizzly Bear wel. Met het derde album Veckatimest, dat al maanden voor de releasedatum was gelekt, heeft het viertal onder leiding van Ed Droste heel de popminnende aardkloot op de knieën weten te krijgen. Zelfs in reclames op de Nederlandse televisie is de muziek van Grizzly Bear doorgedrongen.

En dat is toch wel bijzonder. Vijf jaar terug was de band niet meer dan een experimenteel elektronisch folk project van Ed Droste solo. Bij het tweede album Yellow House begon de transformatie naar een meer organisch en episch geluid, dat ten koste ging van het artificiële elektronisch geruis. Hoewel in de gespecialiseerde media Yellow House goed werd ontvangen, was het nog geen popmuziek te noemen. De beer is nu pas echt goed afgericht en weet met Veckatimest een enorm publiek aan te spreken, en is daarmee het paradepaardje van Warp Records geworden.

De rode lijn die door het album loopt, is de harmonieuze samenzang. Dat die revival van Crosby, Stills & Nash en Beach Boys-achtige bands na vorig jaar de Fleet Foxes in 2009 opnieuw een vervolg krijgt, was te verwachten. Erg vinden we het allemaal niet. Het roept een vrolijk, zomers gevoel op; het tegenovergestelde van wat de wave-geinspireerde bandjes – die de hitlijsten een paar jaar geleden bevolkten – lieten horen.

Grizzly Bear heeft de folk nog niet helemaal verdrongen, maar de luisteraar zal de oren moeten spitsen wil ze daar nog wat van terughoren. Spontaner en voller dan bij de Fleet Foxes wordt het geluid warm aangekleed met Beatlesque pianodeuntjes en allerlei tierlantijnen zoals blazers, zonder dat het een circus wordt. Er wordt gespeeld met jazz (Southern Point), kinder- en kerkkoren (Cheerleader, Dory, Foreground), bombastisch nieuw-klassiek (Ready, Able, I Live With You) en gewoon aanstekelijke popmuziek (Two Weeks, All We Ask, Fine For Now, While We Wait For The Others), alles met een scherp randje psychedelica.

In elke beer zit nog een beetje venijn, hoe goed afgericht het beest ook is. Dat maakt van Veckatimest een album dat niet alleen prettig luistert, maar ook spannend, onderhoudend en verslavend is. Ook ruim tien maanden nadat het album opdook op het internet, blijkt de houdbaarheidsdatum nog lang niet verstreken. Een plaat dus, om lang te blijven koesteren.

#3. Grizzly Bear – Veckatimest (Warp)
#4. Sunset Rubdown – Dragonslayer (Jagjaguar)
#5. Lightning Dust – Infinite Light (Jagjaguar)
#6. Fever Ray – Fever Ray (Rabid)
#7. Kurt Vile – Childish Prodigy (Matador)
#8. Au Revoir Simone – Still Night, Still Light (Moshi Moshi)
#9. Fuck Buttons – Tarot Sport (ATP)
#10. A Place To Bury Strangers – Exploding Head (Mute)

Verder lezen
0