Na praten tijdens concerten heb ik nu weer een nieuwe irritatie: meezingen. Wie er mee begonnen is weet ik niet precies, maar de laatste tijd, laten we zeggen sinds een jaar of wat, vinden artiesten het nodig om het publiek mee te laten zingen. Handig, wanneer je slechts gewapend met een gitaar en je eigen stemgeluid toch een fatsoenlijk refrein wilt laten weerklinken. De huiskameroptredens bij Avonduren, in de galerie naast espressobar Ko D’oooooooor in Middelburg, zijn daar ideaal voor: het publiek is stil, aandachtig en doet alles om de betreffende muzikant het naar de zin te maken, in de hoop dat diegene nog beter gaat spelen.
Niet doen dus. Afgezien van het feit dat bepaalde bezoekers hun paardenbek vanwege de geur beter dicht kunnen houden, heeft het niet-synchroon meezingen van tientallen schapen – de meest bizarre mondgeluiden producerend – geen enkele meerwaarde. Bovendien ben ik de zanger niet, anders ging ik wel meedoen met The Voice of Holland met een loepzuivere interpretatie van Rompeprop. Vorige week donderdag was het weer zover. Erik Borgård liet het publiek Swing Low, Sweet Chariot meezingen. Niets over de muziek van de kerel zelf trouwens, want hij is absoluut getalenteerd. Maar het zegt wel iets dat hoofdprogramma Damien Jurado het achterwege laat, terwijl de eerste helft van zijn laatste album Saint Bartlett toch best wat koortjes bevat. De volledige recensie van de laatste Avonduren is trouwens hier te lezen op 3voor12/Zeeland.
Goed, er zijn uitzonderingen, meestal wanneer er niet om gevraagd wordt. Ik kan mij nog ergens in een ver verleden een optreden van de Noorse black metal band Satyricon herinneren waarbij het publiek de melodieën van de riffs uit volle borst mee neuriede. Of Hypocrisy op Dynamo, meer dan een decennium terug. Dat was pas meezingen. Een groter publiek en wat luidere muziek helpt wel degelijk één en ander te verbergen. Iets recenter kan ik wel verwijzen naar mijn schrijven waarin twee optredens van Megafaun zijn vertegenwoordigd. Worried Mind is hierin nog steeds een klassieker, wat mij betreft.
Nog priller is de show van Elliott Brood van vorige zondag. Hoewel ik er mijzelf ongetwijfeld aan zou hebben geërgerd, verdiende het Canadese “deathcountry” drietal wél een publiek dat “Hey,hey,heey!” luidkeels meebrult (bij het nummer Write It All Down For You). De opkomst was echter maar matig en misschien ook daarom wel het enthousiasme te bescheiden voor de ijverige band. Maar het is altijd bewonderenswaardig om een act vol overgave te zien spelen, ongeacht het publiek. Elliott Brood verdient net als vorig jaar een pluim. M’n verslag namens 3voor12/Zeeland is hier terug te vinden.
Ja, ik weet het. Ik word een zeurende ouwe lul.
