De wedstrijd Nederland – België is mijns inziens altijd al bij voorbaat beslist in het voordeel van onze zuiderburen, wat muziek betreft dan. Neem nu Kiss The Anus Of A Black Cat uit Gent, een act dat sinds het debuut If The Sky Falls, We Shall Catch Larks (2005) door ondergetekende onafgebroken de hemel ingeprezen wordt. Doorgaans wordt er op gereageerd met wat gegniffel om de bandnaam – verwijzend naar een middeleeuws ritueel – zonder de muziek een kans te geven. Wellicht trekt het derde volledige album Hewers Of Wood And Drawers Of Water nu wel potentiële luisteraars over de streep.
Het wordt al snel duidelijk dat in de zoektocht naar een groter publiek, bewust of onbewust, Kiss The Anus Of A Black Cat voor een makkelijker geluid heeft gekozen. De vorige EP, The Nebulous Dreams (recensie hier), brak met die lijn die was ingezet op An Interlude For The Outermost, maar is dus een uitstapje gebleken. Meer dan ooit kiest Stef “Irritant” Heeren op deze nieuwe plaat voor echte liedjes, duidelijke composities met een voorspelbare kop en staart. Aan de andere kant is het geluid minder overweldigend dan op de voorgangers. Ondanks een instrumentatie van gitaar, banjo, bass, orgel, piano, drums en achtergrondvocalen van producer Koen Gisen en zijn beter bekende vriendin An Pierlé is de stijl sober en minimalistisch. Gitaarerupties zoals op The Firesky of rituele noisegeluiden (Dyptich) zal je niet terugvinden op dit nieuwe album. Het is diep melancholische folk wat de klok slaat, gedragen door de droevige stem van Stef Heeren.
Bij de eerste luisterbeurten van Hewers Of Wood And Drawers Of Water kreeg ik vooral zin om een dutje te gaan doen. Het vertragende doom / drones element in de muziek van Kiss The Anus Of A Black Cat is vandaag de dag tamelijk aanwezig, waardoor echt pakkende liedjes uitblijven. Uitzondering is Feathers Of The Wings Of The Angel Gabriel, dat dankzij de tokkelende banjo echt zo op een album van 16 Horsepower past zonder dat het zou opvallen. Maar goed, de overige acht nummers hebben aan de oppervlakte nogal weinig om het lijf. Dat maakt het moeilijk om door te dringen in de dreigende onderlagen waarin de band zich wel degelijk van zijn beste kant laat zien. Het lichtvoetige All Your Ghosts Are Worried bijvoorbeeld, laten de versterkte gitaren de luisteraar in afwachting van een climax, die uiteindelijk niet plaatsvindt maar wel zorgt voor een delicate spanning. Zo ook in Veneration, een duistere verheerlijking van het rituele folk geluid gevoed door hemeltergende klanken en hypnotiserende percussie.
Al sinds de start van wat eigenlijk het soloproject van Stef Heeren is, staat Bijbelse thematiek centraal in de teksten. Hierin gaat hij nu verder dan ooit tevoren. De titel van het album verwijst natuurlijk al naar de passage Jozua 9:27, waarin de opvolger van Mozes de Chiwwieten beschermt tegen de Israëlieten door ze tot houthakkers en waterputters voor heel Israël te maken. Een sarcastische kijk op het geloof, het lijden voor de Heer en afkeer hiervan sijpelt steeds duidelijker en met minder omwegen door in de tekstuele eigenschappen van Kiss The Anus Of A Black Cat. Op de brandstapel hoeven ze in deze tijd niet meer. Het onderwerp sluit juist naadloos aan op de stijl waarin Stef Heeren zijn zang ten gehore brengt: belijdend, bedroefd en desavouerend.
Dat Hewers Of Wood And Drawers Of Water mij in de eerste instantie niet wist te overtuigen is gelukkig slechts tijdelijk gebleken. De truc van herhaling werkt net als in de repeterende klanken op het album verslavend en bovendien openbarend. Daarmee zorgt de band ervoor dat ze alsnog een hoogtepunt aan de discografie heeft toegevoegd, zonder dat het oude werk erbij verbleekt. Daarnaast kan ik zeggen dat Kiss The Anus Of A Black Cat – tegen de verwachting in – niet beschuldigd kan worden van herhaling van het eerder gedane. Deze sterkst geproduceerde plaat tot nu toe brengt de band hopelijk een verdiend stapje hoger op de ladder.