Normaal gesproken blijf ik niet zo lang bij eenzelfde muziek hangen. De houdbaarheidsdatum van het gemiddelde album dat voortijdig op internet verschijnt, loopt meestal af tot drie dagen na de release. Er zijn natuurlijk uitzonderingen. De titel van dit stuk doet waarschijnlijk al enkele vermoedens rijzen dat Julian Lynch er één van is. En inderdaad, zijn tweede plaat Mare “schiep hoge verwachting voor de opvolger”, zoals ik in december typte. Lynch is een blijvertje, getuige de kwaliteit van Terra, zijn derde.
Dat Terra ook weer prima bevalt, heeft in ieder geval niet te maken met progressie of vernieuwing ten opzichte van zijn voorganger. Opnieuw wordt er schijnbaar achteloos gespeeld met folk, pop, americana, psychedelische jams en zelfs new age totdat er als vanzelf een hangmatsfeer ontstaat. Misschien wel diezelfde hangmatsfeer die we bij zijn jeugdvriend Matt Mondanile van Ducktails tegenkomen. Maar waar Ducktails zich schuldig maakt aan stonede surfmuziekclichés (no offence) gaat Julian Lynch een stap verder. Met toevoeging van een klarinet, saxofoon, harmonica, piano, synthesizer en verschillende percussie-instrumenten is het geluid van Terra een stuk gevarieerder. Dit overigens zonder dat dit ten koste gaat van het lome en ontspannen gevoel, in de niet-instrumentale nummers mede mogelijk gemaakt door zijn vaak onverstaanbare zang.
Als bijna afgestudeerde doctor in ethnomusicologie maakt Lynch optimaal gebruik van de diversiteit in de muzikale tradities, bijna de gehele aarde overdekkend (ik ga er voor het gemak even van uit dat de titel van het album verwijst naar het Latijnse woord “terra”). Hij schemert met Oosterse invloeden, Indiase ritmes, Afro-Amerikaanse jazz en Europese drones en ambient. Je zou bijna zeggen dat 26-jarige de hele wereld al moet hebben gezien, maar de waarheid is iets minder exotisch. Ridgewood en Madison worden in de gemiddelde reisgids ongetwijfeld niet benoemd als meest inspirerende steden. Toch weet Lynch de omgeving waarin hij verkeerd prachtig muzikaal te vertalen: het keurige, gemoedelijke en kleine Ridgewood tegenover de kleurrijke doch afstandelijke grote stad Madison. Het is misschien een rare vergelijking, maar zo luistert dit album ook: als het beste van twee werelden.
Klopt, het is nog geen drie dagen geleden dat Terra uitkwam bij Underwater Peoples. Is een potentiële hoge notering in de jaarlijst daarom een voorbarige conclusie? Ik denk het niet. Dit derde album van Julian Lynch is één van de meest ontspannen albums die ik de afgelopen tijd heb gehoord, terwijl het toch een intense, originele en enerverende luisterervaring is. In juni gaan we maar eens kijken of hij dat ook live kan waarmaken.
