Toegegeven, de EP Iron van Woodkid is verre van bijzonder te noemen. Van de zes nummers zijn er drie wat flauwe singer-songwriter liedjes, een beetje leunend op pianodeuntjes. Verder wordt de titeltrack nog twee keer vrij inspiratieloos geremixt door de Mystery Jets en Gucci Vump. Maar het orkestrale, bombastische Iron laat in combinatie met de heroïsche videoclip een overweldigende indruk achter. De man achter Woodkid, Yoann Lemoine, is dan ook beter bekend als de man achter de camera. Zo deed hij clips voor Kate Perry, Moby, Yelle en Taylor Swift en regisseerde hij een commercial voor thee. De beelden zijn de afgelopen dagen al uitgebreid verspreid op het internet, maar ik kon het toch niet laten. De EP is verkrijgbaar bij iTunes via Green United Music.
Maand: april 2011
Is Alela Diane heet levende bewijs dat het huwelijk letterlijk en figuurlijk de lange en wilde haren kost? In 2006 en 2009 kon ik volop genieten van het lieflijke countrymeisje met de weelderige haardos, dankzij de albums The Pirate’s Gospel en To Be Still. Country en folk, rechtstreek uit de bergen van Californië, puur, gesloten en met weinig opsmuk buiten haar engelachtige stem. Maar toen ik de hoes van de verder prachtige 10” Alela & Alina in handen kreeg, was het toch even schrikken. Hier was een kapper toch wel erg enthousiast bezig geweest. Toen Alela Diane vervolgens ook nog eens aankondigde te gaan trouwen en een stap verder te willen zetten in muziek, hield ik mijn hart vast.
Het is frappant dat ze voor haar derde album opeens nadrukkelijk haar vaste begeleidingsband benoemd. The Wild Divine bestaat naast haar echtgenoot Tom Bevitori en haar vader Tom Menig uit bassist Jonas Haskins en drummer Jason Merculief, maar dat “wild” benader ik nogal sceptisch. Alela Diane & The Wild Divine (verder zonder titel) blijkt geproduceerd te zijn door Scott Litt, een oude baas die naam heeft gemaakt met onder meer R.E.M. (in de softere periode) en de Counting Crows, om maar eens wat uitgekauwde muziek te noemen. De tijd van haar spartaanse en melancholische kampvuurfolk lijkt voorbij. Duwt dat dit album meteen richting Sky Radio?
Op zoek naar een publiek dat verder luistert dan folk is gekozen voor een frisse sound en vooral een rijker geluid met meer instrumenten dan alleen de akoestische gitaar. Er is ruimte voor de slide gitaar, pedal steel en hier en daar jazzy ritmes op de drums. Een duidelijke ruk aan het stuur richting popmuziek. Gelukkig weet Alela Diane ook met deze aankleding de hoofdrol naar zich toe te trekken met haar stem. Die blijft onverminderd mooi, melancholisch en technisch knap. Haar teksten zijn met haar meegegroeid en bieden een breed scala aan metaforen en diepzinnige rijm.
Ik kan mezelf dwingen alleen naar de goede elementen te luisteren op dit album, maar er blijft hoe dan ook een onbevredigd gevoel achter. De muziek komt opeens wat “gewoontjes” over, omdat ze niet heeft durven kiezen tussen echte popmuziek en de folk van haar eerste twee albums. En dan eindigt de wedstrijd in een saai, doelpuntloos gelijkspel. Losmaken van de muziek uit het verleden (zie ook vorige bericht) hoeft dus niet altijd goed uit te pakken. En dat kapsel is haar ook nog niet vergeven.
Sinds ik de geweldige compilatie Folk Music For The End Of The World in 2007 wist te bemachtigen, volg ik Hezekiah Jones (en de andere artiesten op Yer Bird Records) op de voet. Het eerste album Hezekiah Says You’re A-Ok en twee navolgende EP’s smaakten naar meer en dus keek ik uit naar eind maart, toen het label eindelijk het langverwachte tweede album uitbracht, genaamd Have You Seen Our New Fort?. Deze plaat – fysiek alleen verkrijgbaar op vinyl – maakt de verwachtingen meer dan waar.
De naam suggereert wellicht een eenzame singer-songwriter, maar in werkelijkheid is Hezekiah Jones een collectief uit Philadelphia rond de zanger en multi-instrumentalist Raphael Cutrufello. De band speelt in wisselende samenstelling maar altijd met muzikanten uit de lokale scene, een grote inspiratiebron voor de frontman. Bandleden krijgen allen de achternaam Jones, iets wat inmiddels meer dan vijftig inwoners van “Philly” met zich meedragen. Mits het podium groot genoeg is, staan er bij een optreden maar liefst twaalf muzikanten op het podium, inclusief een blazerssectie.
De muziek raakt dan ook steeds meer verwijderd van de verstilde, droevige folk uit de beginperiode. De titel Have You Seen Our New Fort? nodigt de luisteraar van harte uit om de nieuwe Hezekiah Jones te komen bewonderen. Want ondanks het feit dat sommige nummers – al dan niet in een andere vorm – bekend voorkomen, mag er wel degelijk gesproken worden van een verandering in stijl. Folk vormt nog steeds de hoofdmoot, maar de band heeft een hebberige greep genomen uit de muziekwinkel waardoor er naast gitaar, bas en drums ook allerlei blaasinstrumenten, een Wurlitzer piano, glockenspiel en diverse handinstrumenten zijn te horen. Dankzij producer Andrew Lipke wordt deze potentiële kakofonie keurig onder controle gehouden en prevaleert de singer-songwritermuziek boven een te hoog jazzgehalte. Dat er voor de opnames van dit album voor het eerst echt de tijd is genomen in een professionele studio is goed terug te horen. Een aanrader dus.