Is het een synthesizer? Een gitaar? Buitenaardse geluiden? Nee, het is het nieuwe album van Jonas Reinhardt, Music For The Tactile Dome. Een kleurrijke, zo is af te lezen aan de hoes. Nadere inspectie vertelt dat deze plaat weer bol staat van uiterst verfijnde sciencefiction elektronica, dat tevens een hoop nostalgie herbergt.
De naam suggereert anders, maar Jonas Reinhardt is een heuse band uit San Francisco, onder aanvoering van Jesse Reiner. Dat het eerder doet denken aan een Duitser in de eerste persoon, heeft vooral te maken met de invloeden uit de jaren zeventig krautrock en van ambientpioniers als Klaus Schulze en Tangerine Dream. De muziek van Jonas Reinhardt leunt namelijk sterk op hypnotiserende drugssferen en een analoge instrumentatie, al dan niet met toetsen, die de (Europese) elektronica uit die tijd kenmerkte.
Voorganger Powers Of Audition was duidelijk meer bandgericht: drums, ritmes, en een vol geluid met gitaar en bas zorgde voor een overweldigend en energiek album. Music For The Tactile Dome is daarentegen gemaakt voor de koptelefoon. Diep liggende details in de mix zijn anders niet aan de oppervlakte waar te nemen, overrompeld door de golven uit de ouderwetse synths. Met Smokey Jotus en Hander Zader heeft het album nog wel twee groovende tracks, wat zoveel betekent dat er zeven lichtere (lees: niet beat-georiënteerde) nummers op staan, gevuld met langzaam bewegende kosmische wolken van warme psychedelica. To Lord Eminence en het rondtollende Arise Tempi zijn hierin favorieten.
Jonas Reinhardt – Eos, The Dawn
Ondertussen voel ik mij wel een beetje een wandelend reclamebord voor Not Not Fun (onbetaald nog wel), maar zolang het paar achter het label constant puike releases blijft uitspuwen hoor je mij nog niet om een loonsverhoging vragen. Om nu in ieder bericht te concluderen dat deze plaat ook weer rijp is voor mijn jaarlijst wordt misschien een beetje storend. En toch, om mijn enthousiasme uit te drukken: na Peaking Lights heeft nu ook Jonas Reinhardt zicht op een mooi plekje.