Zwart gat

Metal heb ik jaren geleden al uit mijn playlists verbannen. Het was voor mij persoonlijk over zijn eigen creatieve hoogtepunt heen, en bood mij te weinig nieuws om de interesse nog langer vast te houden. Zo nu en dan heb ik om nostalgische redenen een opleving en dan vindt bij voorkeur primitieve “old skool” black metal zijn weg nog weleens naar mijn geluidsdragers. Dat is ook de enige reden waarom ik het eerder dit jaar uitgekomen Burzum album Fallen nog wel een zwartgeblakerd hart toedraag. Deze maand proberen twee verschillende black metal bands van een latere generatie die tijden te doen herleven. Doet het me nog wat?

Het Zweedse Shining (niet te verwarren met de Noorse jazznoisemetal band) is zo jong niet meer; reeds in 1996 werd de groep opgericht en de eerste vier platen staan keurig bij mij in de kast. Met thema’s als suïcide, misantropie, nihilisme, wanhoop, alcohol en drugs heb je dan ook precies de topics te pakken die ik zoek ik black metal. In potentie een uitstekende kandidaat dus. Shining ging echter in de loop van de jaren steeds meer de progressieve kant op, albums werden keer op keer uitgesteld, de band was nog even uit elkaar, de zanger een tijdje “kwijt” en zodoende bleef het bij vier albums, wat mij betreft.

We skippen een paar jaar. Inmiddels is Shining aan nummer zeven toe: Född Förlorare. De titel vertaalt zich als geboren verliezer maar de zes nummers zijn dat bij de eerste luisterbeurt alles behalve. Het is absoluut een geluid dat bij Scandinavische black metal uit de begin jaren negentig past, maar zoals gezegd wel met rustige (akoestische) passages, cleane zang en slepende stukken. Veel daarvan doen mij aan Opeth denken, nog meer herinneringen ophalend. Toch weet Shining die depressieve en hatelijke sfeer die bij het genre hoort uit te dragen. Die snerpende, ijskoude gitaren halen het kwaadaardige direct naar boven. Zeker wanneer de tempoversnelling in Tiden Läker Inga Sår wordt ingezet gaan mijn mondhoeken als vanzelf omlaag. Een geweldig album, very trve kvlt.

Shining – Förtvivlan Min Arvedel

Liturgy is van een ander kaliber. Als je frontman Hunter-Hunt Hendrix ziet denk je eerder met een emoband te maken te hebben. Geen corpsepaint, er zijn weinig evil onderwerpen te bespeuren (als je de teksten al kunt verstaan) en het tweede album van de band uit Brooklyn (!) – Aesthethica – lijkt de draak te steken met alle esthetica van de black metal. De ritmes zijn complex, de structuren gelaagd, alsof wetenschappers het genre aan het ontleden zijn geweest. Primitiviteit? Nihilisme? Dat is voor holbewoners.

Gelukkig neemt Liturgy als geen ander twee andere essentiële elementen wél ter harte: chaos en extremiteit. De zang lijkt constant een laatste angstschreeuw te zijn van een slachtoffer van een bloederig ritueel, de zwartgallige gitaren snijden je ziel doormidden. Als je het zeven minuten durende en genadeloos beukende Generation luistert, groeit er als vanzelf een pikzwarte mat in je nek. En maar bewegen met dat hoofd. Het lijkt wel stoner. Ik kan niet anders concluderen dat ondanks het gebrek van het cvlt-stempel Liturgy een zeer overtuigende en moddervette plaat heeft gemaakt. Metal teruggekeerd in huize mrbungle? Voor even wel, ja.

Liturgy – High Gold