Maand: juni 2011

Muziek

Died in the wool

Door aan dinsdag, juni 7, 2011

Het laatste album van David Sylvian – Manafon – is sinds ik mijn bevindingen op deze site ventileerde alleen maar gegroeid. Een hoogtepunt in zijn al lange carrière misschien wel, dat uitblinkt in minimalisme. Antimuziek, dat desondanks overeind blijft vanwege Sylvian’s unieke voordracht en ingenieuze speldenprikken in de achtergrond. Een vervolg heeft zodoende te maken met hooggespannen verwachtingen.

Maar mag Died In The Wool wel een echte opvolger heten? Het bevat voornamelijk variaties op nummers van Manafon, plus een aantal nieuwe stukken die voortborduren op hetzelfde thema, hierbij geholpen door componist Dai Fujikura. Deze jonge musicus kwamen we al tegen op de vorig jaar uitgebrachte verzamelaar Sleepwalkers, ook al een “bijeengeraapte” serie samenwerkingen. Toegegeven, Sleepwalkers beviel uitstekend, zoals hier is te lezen. Dus wellicht is dit veredelde remixalbum ook wel goed te pruimen.

Het eerste dat opvalt – naast de prachtige verpakking – zijn uiteraard de nummers die ook al op Manafon aanwezig waren. Tegen de verwachting in zijn deze van rijke arrangementen voorzien. Op Manafon werd de aanwezigheid van de diverse muzikanten uit de improvisatiehoek nogal eens ondergesneeuwd door de hoofdrol die Sylvian’s stem opeiste, nu lijkt Fujikura zich op dezelfde lijn als Sylvian te nestelen. Zonder het kale en soms kille minimalisme is Died In The Wool een stuk beter te behappen dan zijn prequel. Natuurlijk blijft het kenmerkende aspect van Sylvian’s latere werk – geen duidelijke structuur of opbouw – wel gehandhaafd.

Hongerig als ik ben naar nieuwe muziek, zijn de andere zes – ongehoorde – nummers in de eerste instantie het meest interessant. Hier wordt Sylvian onder andere geholpen door elektronica artiesten Jan Bang, Erik Honoré (oprichter van het Punkt festival) en Christian Fennesz, allen reeds door de wol geverfd, ook in collaboraties met elkander. Vooral I Should Not Dare springt eruit, met zijn prachtig gitaareffecten en knisperende glitch, nog eens aangevuld door Ståle Storløkken (Supersilent) op keyboard. Zowaar lijkt dit voor het eerst sinds lange tijd weer eens op een echt liedje en komen de vervlogen romantische tijden in Sylvian’s loopbaan bovendrijven. Een goed teken? Ja en nee. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat hij minder geïnspireerd en creatief klinkt dan voorheen. Van Sylvian verwacht ik progressie, geen terugkeer. Ook de teksten baseren op gedichten van Emily Dickinson zouden kunnen worden uitgelegd als “gemakzuchtig”.

I Should Not Dare by Samadhisound

Misschien ben ik te kritisch, te begerig naar vooruitgang en verwacht ik te veel. Sylvian maakte met The Good Son vs. The Only Daughter immers ook een vervolg op Blemish en toen hoorde je mij ook niet klagen. Bovendien bevat de box van Died In The Wool ook nog eens een extra cd, met daarop de audio van de installatie When We Return You Won’t Recognise Us. Opnieuw in de beste traditie van Manafon spelen onder leiding van Fujikura muzikanten uit de hoogste laag van de improvisatiescene samen: John Butcher, Arve Henriksen, Günter Müller, Toshimaru Nakamura en Eddie Prévost. Alleen al op papier een veelbelovend sextet. Ik leg me er daarom maar bij neer dat deze uitgave zonder meer de moeite van het aanschaffen waard is.

Verder lezen
0
Muziek

Vlaams trio

Door aan vrijdag, juni 3, 2011

Nog niet zo lang geleden vond er een zogenaamde “Vlaamse avond” plaats in Middelburg. Het programma bood helaas niet de door mij graag geziene Edgar Wappenhalter, Urpf Lanze of Hellvete. Daardoor moet ik achteraf schaamtevol bekennen dat ik de hele Europese tournee van dit illustere drietal aan mij voorbij heb moeten laten gaan. Gelukkig houdt Morc Records de gedachte springlevend door een split ep uit te brengen waarop alle drie de Vlamingen aan bod komen.

De enige die nog niet in mijn collectie aanwezig was mag de aftrap verzorgen. Urpf Lanze dus, in het echte leven Wouter Vanhaelemeesch (geinig interview hier), tekenaar en onder meer verantwoordelijk voor het label audioMER. Het nummer The Wandering Sick is op het eerste gehoor net zo vervelend als elke keer Urpf Lanze moeten typen. Men neme een valse gestemde gitaar, legt die op schoot en men gaat vervolgens een beetje willekeurig de snaren lopen slopen. Maar echt, de zeven minuten vliegen voorbij als je ernaar luistert alsof het interessant is hoe de primitieve, repeterende outsiderfolk zich een vijandig patroon laat aanmeten en uiteindelijk vervaagd tot in de eeuwigheid.

Edgar Wappenhalter is duidelijk mijn favoriet. In dezelfde stijl als zijn geweldige plaat On The Beach maakt hij hier zomerse drones, ontsproten aan gitaar en echoënde effecten. Heerlijk luchtig, en perfect om bij weg te dromen. Ondanks dat de cd speler slechts één track aangeeft horen we even later heel iets anders van de bijna-beroemde Belg. We ontwaren verknipte samples, die ergens uit een ver land ten Oosten van ons lijken te komen, borrelende tapeloops en keyboardverkrachting. De man behoort tot het beste wat de Vlaamse underground te bieden heeft.

Hellvete’s lp De Gek uit 2009 draait nog regelmatig zijn rondjes op mijn platenspeler. Het is dan ook niet onterecht dat dit lid van de funeral folk groepering Sylvester Anfang II de meeste ruimte krijgt op deze ep. Hij maakt een mix van oude folk en drones, onder meer door een banjo als strijkinstrument te gebruiken. Droomoog meandert langs minimalisme en intensiteit, met middeleeuwse psychedelica als rode draad. Wat mij betreft bewijst de kwaliteit dat het weer eens tijd is voor een volledige lp.

Verder lezen
1
Muziek

Mei 2011

Door aan woensdag, juni 1, 2011

Album van de maand
Het is lastig kiezen in een maand met veel goede nieuwe releases, maar zonder echte uitschieters. En dat terwijl ik een aantal belangrijke nog eens goed in de oren moet proppen. Toch bombardeer ik met veel plezier Baroque Primitiva van Alvarius B. tot plaat van de maand mei. En dat is best vreemd voor een album dat in maart uitkwam. Alvarius B. (Alan Bishop) is zelf ook wel een beetje vreemd, zoals hier al was te lezen. De cd versie van deze psychedelische singer-songwriter muziek met exotische invloeden volgde in mei, vandaar.

Alvarius B. – You Only Live Twice

Podiumplaatsen
Jonas Reinhardt, in ieder geval, met het album Music For The Tactile Dome. Een fantastisch staaltje krautrock-for-headphones, die je geheid naar hogere sferen leidt. Mocht je daar meer over willen lezen dan kan dat hier. Wie misschien ook wel een plek op het podium verdient deze maand, is Six Organs Of Admittance met Maria Kapel. Dat is dan vooral in combinatie met het prachtige optreden in de Ursulinenkapel in Tilburg, waar Ben Chasny datzelfde album presenteerde. Dat zou wel inhouden dat Zombi’s Escape Velocity (recensie hier) buiten de beste drie platen van mei valt. Zo ook de eertijds bejubelde Psychedelic Horseshit, Wet Hair, Idiot Glee en de split 10” van Annelies Monseré en Richard Youngs.

Kosmisch & psychedelisch
Ik blijf het leuk vinden, muziek die je het idee geeft op een ruimtereis te zijn, of dan in ieder geval gewichtloos zwevend, ergens tussen hemel en aarde. Of in een iets minder vage omschrijving: psychedelische, aangenaam hallucinerende “hippiemuziek”, dat veelal zijn inspiratie zoekt in vintage instrumenten, wazige producties en/of de krautrock.

• Hobo Cubes – Timeless/Mindless (Abstracte synthesizermuziek, dat zich het beste classificeert als ambient zonder het rustgevende element).
• Sand Circles – Midnight Crimes (Lekker semidansbare keyboarddeuntjes, waarbij gepoogd wordt een brug te slaan tussen jaren 80 electro en Zweedse popmuziek).
• Weyes Blood – The Outside Room (Langgerekte folk drones, een verfrommelde productie en onbestemde zang; kortom, weer een pareltje van het Not Not Fun label).
• MV & EE – Country Stash (Typisch Amerikaanse folk, aangekleed met vage klanken uit elektronische en Oosterse instrumenten).
• The Cosmic Dead – The Cosmic Dead (Doom from outer space; loodzware en moddervette metaldrones zorgen voor een ongemakkelijke trip van anderhalf uur).
• Beter Traag Dan Nooit compilatie (Het allerbeste en ook aller-vaagste uit de Belgische underground; twee uur lang de gekste muziek en de gekste bandnamen).

Sand Circles – Infinity Pool

Best of the rest
De metal storm van twee weken terug is weer een beetje gaan liggen in huize mrbungle. Dat maakt overigens niet dat ik die kwaadaardige albums van Shining en Liturgy niet meer kan waarderen, integendeel zelfs. Er wordt in hetzelfde huis gewoon veel geschakeld tussen verschillende muziekstijlen. Zo was er binnen de elektronische muziek ook genoeg te beleven:

• Africa Hitech – 93 Million Miles (Samenwerking tussen Mark Pritchard en Steve Spacek, die hiermee een zeer dansbaar album neerzetten waar pikzwarte roots centraal staan).
• Ezekiel Honig – Folding In On Itself (Héél lichte ambient techno, waarbij je de beats slechts zachtjes hoort knisperen boven het vuurtje van warme klanken en field recordings).
• Jasper TX – The Black Sun Transmissions (Donkere Scandinavische drones en ambient met veelal echte instrumenten zoals cello en trombone).
• Wil Bolton – Melt (Eén zacht ambient nummer van 21 minuten, gemaakt met een speelgoed keyboard en wat elektronische hulpmiddelen, en gratis te downloaden).
• Field Rotation – And Tomorrow I Will Sleep (Heerlijke slaapmuziek door middel van langzame en diepe drones, op het altijd fijne Hibernate label).
• Venetian Snares – Cubist Reggae (Geen breakcore dit keer, maar verknipte reggae tracks die overspoeld worden met duistere en bevreemdende effecten).
• Austra – Feel It Break (Combinatie van new wave, hippe electropop en een snufje indie, vergelijkingen oproepend van The Knife of een opgefokte Fever Ray).

Laten liggen
In elk geval drie (!) nieuwe albums van Boris. De Japanse welteverstaan, de Nederlandse Boris mag je niet eens aan denken. Ik typte trouwens ook nog het negatieve deel over Tao Of The Dead van …And You Will Know Us By The Trail Of Death bij de Subjectivisten. Mocht je die onverhoopt toch gekocht hebben, dan biedt Markplaats misschien uitkomst.

Op naar het einde van de eerste helft.

Verder lezen
0