10. Marisa Anderson – The Golden Hour
Bij zompige en rauwe deltablues denk je misschien in de eerste instantie aan het doorleefde gezicht van een bejaarde neger, sjokkend van bar tot bar in de staat Mississippi. In ieder geval niet aan een jongedame uit Portland, Oregon, hoewel de naam van het label Mississippi Records wellicht al een subtiele hint geeft. Datzelfde label bracht begin dit jaar The Golden Hour uit, album nummer twee voor Marisa Anderson.
Anderson neemt onder meer de deltablues als inspiratie voor improvisaties op gitaar en lapsteel. Ze laat die instrumenten gecontroleerd doch ongestructureerd huilen van eenzaamheid, met slechts hier en daar wat gegrom uit de versterker als begeleiding. Het geluid is rauw, niet gek wanneer je bedenkt dat de twaalf nummers in één etmaal live op tape zijn gezet. Haar gitaarspel is het tegenovergestelde: zacht, soepel, breekbaar en gracieus, met elementen uit de Appalachen-folk, gospel, country en West-Afrikaanse pop. The Golden Hour lijkt te willen zeggen dat misère soms vol schoonheid kan zijn. Die boodschap is bij mij in ieder geval uitstekend overgekomen.