Maand: mei 2012

Muziek

Mei 2012

Door aan donderdag, mei 31, 2012

Opdat ik ook zelf niets vergeet te luisteren, een terugblik op de maand mei. Deze maand kwam het KRAAK label met twee nieuwe releases, waarmee de twee meest recente berichten op mrbungle.nl, recensies van Bear Bones, Lay Low en Floris Vanhoof, meteen zijn genoemd. Verder hebben ik nog lopen spelen met het demonenmasker dat geleverd werd bij de lp van Charlemagne Palestine en Janek Schaefer, en luisterde ik aandachtig naar Cut van drummer Chris Corsano. Verder kwam ook het Charles Gayle Trio nog aan bod deze maand, hoewel dat album eigenlijk al in februari uitkwam.

Zoals gewoonlijk heb ik daarnaast nog wat nieuwe releases tot mij genomen, die ik nog niet genoemd heb. Led Er Est met The Diver is er daar één van. Het is een reis terug in de tijd, toen opgefokte darkwave en synthpop de scepter zwaaiden. Na het openingsnummer Animal Smear gaat het bergafwaarts, maar het dalingspercentage is te verwaarlozen. Een stuk rustiger gaat het eraan toe op Space Homestead van MV & EE, het duo gevormd door Matt Valentine en Erika Elder. Appalachen folk met composities in Indiase ragastijl en voorzien van psychedelische experimenten. Muziek om bij te blowen in een hangmat; dat ik geen wietpas noch een hangmat heb laten we hier even buiten beschouwing.

Als Zeeuw staat mijn blik veelvuldig op België gericht, ook qua muziek. Daarin was de maand mei geen uitzondering. Ik bewaar er nog een paar om er in juni nog wat uitgebreider over te hebben, maar welke ik zeker nog even wil noemen is de gratis te downloaden samenwerking tussen Dirk Wachtelaer en Köhn (Jürgen de Blonde). Een improvisatiesessie met drums en laptop, dat zonder bewerking op het internet is verschenen. Ook de moeite waard zijn de eerste drie cassettes van het nieuwe Belgische label Sad Coven. Met Urpf Lanze en de Kosmische Keuterboeren hebben ze al de crème de la crème van de Vlaamse underground te pakken, en daar komt Zashiki Warashi nog eens bij.

Iets naar het oosten vinden we Frankfurt, de geboortestad van Uwe Schmidt. Onder de naam Atom™ brengt Sahko Recordings enkele van zijn opnames uit 1994 voor het eerst uit en haalt meteen goede herinneringen naar boven. Aphex Twin (Ambient Works), Klaus Schulze en Brian Eno zijn alom vertegenwoordigd. Deze ambient doorstaat de tand des tijds met gemak. Gelukkig maar, want deze dubbele cd kwam eigenlijk al in januari uit. Ook redelijk tijdloos is de 7” Ethio Covers van Amen Dunes. Drie nummers van onbekend gebleven tapes met popmuziek uit Ethiopië, door de welbekende vertraagde en wazige filter van de New Yorker.

Als we ook nog even het continent Azië meepakken, dan is Hikari to Nazukeyo van Fushitsusha een aanrader. Deze band rondom Keiji Haino heeft inmiddels een behoorlijke cultstatus, en als je de geflipte noiserock met invloeden uit de kraut en psychedelica hoort dan weet je waarom. De naam Padang Food Tigers is dermate vreemd dat deze ook zo uit Japan zou kunnen komen. Toch komt dit duo uit het zuiden van Engeland, en ademt de muziek de lange folktraditie die ze in de land kennen. Daar moet wel bij verteld worden dat de instrumentale nummers op Ready Country Nimbus worden aangekleed met rustgevende ambient en dito field recordings. Erg mooi.

Het is elke maand weer een lastige opgave de nieuwe platen die er toe doen uit te pikken,  en dit op de draaitafel af te wisselen met klassiekers die al wat langer meegaan. Ik geloof dat het weer aardig is gelukt, al zeg ik het zelf. Volgende maand hoop ik op eenzelfde resultaat. Kunnen we meteen een voorzichtige balans opmaken van het eerste half jaar.

Verder lezen
0
Muziek

Floris Vanhoof – Cycles Of Confusion

Door aan woensdag, mei 30, 2012

In januari van dit jaar noemde ik Floris Vanhoof al één van de meest creatieve figuren in het hedendaagse Vlaamse kunstlandschap. Dit onder meer vanwege de release van de cassette Hootcha op het Stenze Quo label. Zou je deze tape nog kunnen zien als een tussendoortje, zijn recente album Cycles Of Confusion is een belangrijk nieuw hoofdstuk in de discografie van de jonge Belg.

Dit is zijn tweede lp na het tamelijk noisy debuut Time Slime op Ultra Eczema. Cycles Of Confusion (of zijn output van de laatste twee jaar in het algemeen) hiermee vergelijken verraadt dat Floris genuanceerder is geworden. De dikwijls zelf gefabriceerde synthesizers brengen vandaag de dag minder gekraak en meer subtiele, melodische geluiden voort, zoals altijd in gezelschap van zijn eigengemaakte films. Wie hem weleens live heeft gezien weet dat die twee elementen niet zonder elkaar kunnen. Dat maakt zijn werk ook meteen zo bijzonder: de symbiose van beeld en geluid is onontkoombaar, een mutualisme. Sceptici zullen zich daarom terecht afvragen waarom er überhaupt releases zijn met alleen maar audio. Toch weet hij op een of andere manier zijn films mee te sleuren in zijn muzikale experimenten, en Cycles Of Confusion is daar één van.

Op de A-kant van deze lp horen we een live registratie, opgenomen op vier sporen en geheel opnieuw bewerkt in zijn studio. Het is naar eigen zeggen een mislukte poging om Persian Surgery Dervishes van Terry Riley te hermaken met een sequencer. Uiteindelijk horen we de pulserende analoge geluiden van modulaire synthesizers, de luisteraar al snel in meditatieve toestand brengend, mede dankzij de kunst van herhaling. En daar doemen dan net zo vlot beelden bij op. Vanwege het abstracte en ongrijpbare karakter zullen deze wellicht voor ieder anders zijn. Die ruimte voor eigen interpretatie mag je gerust een pluspunt noemen.

Als je dacht dat de A-kant de zintuigen prikkelde, dan heb je het vinyl duidelijk nog niet omgedraaid. In iets meer dan twintig minuten laat Floris Vanhoof op de andere zijde een fascinerende compositie horen in zijn typische persoonlijke collagestijl, gebruik makend van de meest bizarre en uiteenlopende geluiden. Zo is het een oude flipperkast die de inleiding verzorgt en komen er geluidseffecten van Suzanne Ciani voorbij, terwijl verderop een heuse brassband is te horen. De synthesizer is de verbindende factor, die ervoor zorgt dat de verwarring binnen de perken blijft. Toch werkt het improvisationele karakter van de muziek wederom het vormen van allerlei beelden in de hand.

Ondanks het gebrek aan echte visuele ingrediënten – met uitzondering van de prachtige hoes – is Cycles Of Confusion meer dan alleen maar een plaat. Het is een ontdekkingsreis (pardon voor het cliché) langs de kleurrijke wereld van Floris Vanhoof, een uiterst veelzijdig kunstenaar die verder kijkt dan menig ander. Dat maakt van dit album een must-have. De lp is verkrijgbaar via KRAAK.

Verder lezen
0
Muziek

Bear Bones, Lay Low – El Telonero

Door aan zaterdag, mei 26, 2012

Ruim drie jaar geleden kwam Ernesto Gonzáles onder zijn Bear Bones, Lay Low moniker nagenoeg vanuit het niets aanzetten met Vallée de Dith. Ik vind het nog steeds een geweldig album: psychedelische kraut jams gecombineerd met oude elektronica en mistige drones, een losgeslagen verlengstuk van zijn bijdrage aan de Vlaamse act Sylvester Anfang II. Vandaag komt dan eindelijk de opvolger uit, El Telonero.

Hoewel drie jaar een behoorlijk lange periode is, heeft Ernesto niet stilgezeten. Hij ging zich focussen op synthesizers, kocht nieuwe instrumenten en luisterde naar platen van Tangerine Dream, Mort Garson, Bruce Haack en de net als Ernesto in Venezuela opgegroeide Angel Rada. Veel releases hebben we in de tussentijd niet kunnen verwelkomen, maar zijn cassette Smoked The Whole Thing op Sloow Tapes liet al horen dat het gitaargeluid van het vorige album naar de achtergrond is gedrongen, en plaats heeft moeten maken voor stroperige synthgeluiden. Nog steeds met een hallucinerende jaren zeventig vibe, doch met andere referenties.

Op El Telonero rukt Bear Bones, Lay Low zich los van het jam-gebeuren en waagt zich met analoge toetsen, oude drummachines, tapes en sampler aan een liedjesstructuur. Zoals gezegd met verwijzingen naar de oude synth meesters van weleer, een ding dat vandaag de dag wel vaker opduikt. Ernesto heeft hierin één pluspunt, waarmee hij boven de massa uitstijgt: zijn speelse naïviteit. Nummers als Hazy Frog en Bien Gracias bevatten pakkende elektronische melodieën die aan de ene kant lijken te zijn ontsproten aan een verstoord kinderbrein, en aan de andere kant aan een gelouterde popgod. Luister ook maar eens naar het in tweeën opgedeelde Dunas/Goofin’, een proggy surfsong die even verder transformeert in een synthsolo waarbij het moeilijk is niet met het duivelse deuntje mee te fluiten.

Ernesto heeft zijn ziel gelukkig nog niet helemaal verkocht aan de melodie. Veel van de elementen die op de voorgaande releases aanwezig waren, zijn ook op El Telonero terug te vinden: exotische psychedelica, sinistere dub ambient en een gezonde dosis kolder. Het is dan ook een uitstekend album om de geest mee te verruimen. A Fourth Ring is een mooi voorbeeld, of Persona, waarbij de gitaar ook weer even opduikt.

El Telonero mag dan een eerbetoon zijn aan de openingsact in het algemeen, dit album katapulteert Ernesto naar de “top of the bill”, een hoofdprogramma waardig. Het is een geweldige plaat dat de zomer in vuur en vlam gaat zetten. Aanschaffen die hap, digitaal of op cd/lp via KRAAK. Al was het alleen al vanwege de intrigerende hoes, die je laat afvragen wat er in hemelsnaam aan de hand was toen die foto werd genomen.

Verder lezen
0