Toen Majutsu No Niwa nog gewoon Overhang Party heette, speelde gitarist Junzo Suzuki in één van de hardste psychedelische Japrockbands op aarde. Vandaag de dag is hij actief in onder andere het duo 20 Guilders en Miminokoto, maar vooral ook solo. In 2009 bracht hij op zijn eigen label Plunk’s Plan Ode To A Blue Ghost uit op cdr, en deze krijgt nu geheel terecht een heruitgave op Utech Records, met prachtig nieuw artwork.
Met zijn Fender Stratocaster en Gibson Les Paul start Suzuki in de eerste instantie subtiel. Het duurt ruim zes minuten voordat we een variatie horen op zijn minimale getokkel, dat klinkt als een soundtrack voor een donkere, mysterieuze film. Maar het geluid zwelt aan in deze twintig minuten durende openingstrack, waarbij agressief en nerveus gitaarspel langzaam een muur van noise optrekt. Naar het einde toe heb je zelfs de neiging het volume naar beneden aan te passen, zo’n contrast vormt het met de start van het nummer.
Het tweede bedrijf Beyond The Yellow Clouds trekt de lijn door waarmee het album was gestart: met sfeervolle drones die een onderhuidse spanning met zich meedragen, gevoed door venijnige, uit de maat springende riffs. Over riffs gesproken, Shivering Larry’s Last Freak Out is er vol van. Dit is waar we Junzo Suzuki van kennen uit het verleden: maniakaal repeterend, psychedelisch en snoeihard. Oorsmeer maakt plaats voor een gigantische golf feedback die ruim acht minuten aanhoudt. Het afsluitende Studies For Three Broken Canes Of Dr. Dream moet het juist weer hebben van ambient en drone, waarbij het klinkt alsof Suzuki zijn gitaar met de strijkstok bespeeld. In dertien minuten laat de Japanner wederom horen hoe goed hij is in spanningsopbouw en het creëren van een pikzwart muzieklandschap.
Ode To A Blue Ghost is een album geïnspireerd door de klassieker Blue Ghost Blues van Lonnie Johnson, pionier in de jazz- en bluesmuziek, uit circa 1927. De raakvlakken worden misschien niet direct duidelijk, hoewel er legio zijn te vinden. De muziek van de Japanner is allesbehalve vrolijk bijvoorbeeld, en draagt dikwijls een donkere, spookachtige sfeer met zich mee. En zoals blues draait om repetitieve akkoorden, zo creëert Junzo Suzuki ook massieve soundscapes met behulp van repeterende aanslagen en effecten. Ja, ik zou een walvis nog met een banaan kunnen vergelijken. Feit blijft, dat Ode To A Blue Ghost een album is dat in iedere kast van de experimentele muziekliefhebber niet zou misstaan.