Vorig jaar april mijmerde ik nog over de toen al bijna tien jaar oude muziek van Xinlisupreme. Ik haalde toen het stof van een oude recensie die ik in het verleden typte voor Musique Machine. Noodgedwongen, want het leek er sterk op dat we nooit meer iets zouden horen van het Japanse duo. Nog eens even de bezoekstatistieken nagekeken en ja hoor, een aantal hits vanuit het Verre Oosten. Zouden ze het gelezen hebben? Onwaarschijnlijk. En toch ligt er nu zomaar uit het niets een gloednieuwe EP met vijf nummers voor mijn neus.
4 Bombs is inderdaad het vervolg op het debuut Tomorrow Never Comes en de EP Murder License, met vijf nieuwe nummers die in het afgelopen jaar zijn opgenomen. Waarom dit zo lang heeft geduurd, zullen we denk ik nooit te weten komen. Yasumi Okano and Takayuki Shouji in het Engels een interview afnemen is namelijk nog steeds een nachtmerrie, of zorgt in ieder geval voor onnavolgbare hilariteit, zoals dit gesprek met Only Angels Have Wings.
Ook op muzikaal gebied zijn de heren gelukkig weinig veranderd. Nog steeds zijn melodieuze liefdesliedjes en rock hun manier om de boodschap over te brengen, maar neem deze omschrijving gerust met drie pakken zout. 4 Bombs is schokkend extreem vanwege de noise die als prikkeldraad om de songs heen gewikkeld is. Herkenbare structuren en gemurmel in het Japans worden kleine stukjes in een puzzel van de hoogste moeilijkheidsgraad. Xinlisupreme is als een obsceen trio van My Bloody Valentine, Merzbow en Venetian Snares.
Japan is een land van extremiteiten en rariteiten, maar ook een land van popmuziek. De combinatie ervan is Xinlisupreme’s handtekening. Zou het mogelijk zijn de ondoordringbare laag van distortion eruit te filteren, dan blijven er kinderlijke deuntjes over, getuige Soprano Meditation. Simpel pianospel wordt hier ondersteund door bonkende, artificiële percussie, in een poging de luisteraar naast doof ook nog aan het dansen te krijgen. Het lukt ze nog bijna ook.
Ik moet concluderen dat 4 Bombs niet meer diezelfde overweldigende indruk achter laat als het debuutalbum deed, tien jaar geleden. Dat schuiven we maar op de tijdgeest en mijn persoonlijke smaak van toen. Zonder vergelijkingen te maken is Xinlisupreme namelijk terug van nooit weggeweest: met een luide knal.