Jaar: 2012

Muziek

Junzo Suzuki – Ode To A Blue Ghost

Door aan zaterdag, juni 2, 2012

Toen Majutsu No Niwa nog gewoon Overhang Party heette, speelde gitarist Junzo Suzuki in één van de hardste psychedelische Japrockbands op aarde. Vandaag de dag is hij actief in onder andere het duo 20 Guilders en Miminokoto, maar vooral ook solo. In 2009 bracht hij op zijn eigen label Plunk’s Plan Ode To A Blue Ghost uit op cdr, en deze krijgt nu geheel terecht een heruitgave op Utech Records, met prachtig nieuw artwork.

Met zijn Fender Stratocaster en Gibson Les Paul start Suzuki in de eerste instantie subtiel. Het duurt ruim zes minuten voordat we een variatie horen op zijn minimale getokkel, dat klinkt als een soundtrack voor een donkere, mysterieuze film. Maar het geluid zwelt aan in deze twintig minuten durende openingstrack, waarbij agressief en nerveus gitaarspel langzaam een muur van noise optrekt. Naar het einde toe heb je zelfs de neiging het volume naar beneden aan te passen, zo’n contrast vormt het met de start van het nummer.

Het tweede bedrijf Beyond The Yellow Clouds trekt de lijn door waarmee het album was gestart: met sfeervolle drones die een onderhuidse spanning met zich meedragen, gevoed door venijnige, uit de maat springende riffs. Over riffs gesproken, Shivering Larry’s Last Freak Out is er vol van. Dit is waar we Junzo Suzuki van kennen uit het verleden: maniakaal repeterend, psychedelisch en snoeihard. Oorsmeer maakt plaats voor een gigantische golf feedback die ruim acht minuten aanhoudt. Het afsluitende Studies For Three Broken Canes Of Dr. Dream moet het juist weer hebben van ambient en drone, waarbij het klinkt alsof Suzuki zijn gitaar met de strijkstok bespeeld. In dertien minuten laat de Japanner wederom horen hoe goed hij is in spanningsopbouw en het creëren van een pikzwart muzieklandschap.

Ode To A Blue Ghost is een album geïnspireerd door de klassieker Blue Ghost Blues van Lonnie Johnson, pionier in de jazz- en bluesmuziek, uit circa 1927. De raakvlakken worden misschien niet direct duidelijk, hoewel er legio zijn te vinden. De muziek van de Japanner is allesbehalve vrolijk bijvoorbeeld, en draagt dikwijls een donkere, spookachtige sfeer met zich mee. En zoals blues draait om repetitieve akkoorden, zo creëert Junzo Suzuki ook massieve soundscapes met behulp van repeterende aanslagen en effecten. Ja, ik zou een walvis nog met een banaan kunnen vergelijken. Feit blijft, dat Ode To A Blue Ghost een album is dat in iedere kast van de experimentele muziekliefhebber niet zou misstaan.

Verder lezen
0
Muziek

Mei 2012

Door aan donderdag, mei 31, 2012

Opdat ik ook zelf niets vergeet te luisteren, een terugblik op de maand mei. Deze maand kwam het KRAAK label met twee nieuwe releases, waarmee de twee meest recente berichten op mrbungle.nl, recensies van Bear Bones, Lay Low en Floris Vanhoof, meteen zijn genoemd. Verder hebben ik nog lopen spelen met het demonenmasker dat geleverd werd bij de lp van Charlemagne Palestine en Janek Schaefer, en luisterde ik aandachtig naar Cut van drummer Chris Corsano. Verder kwam ook het Charles Gayle Trio nog aan bod deze maand, hoewel dat album eigenlijk al in februari uitkwam.

Zoals gewoonlijk heb ik daarnaast nog wat nieuwe releases tot mij genomen, die ik nog niet genoemd heb. Led Er Est met The Diver is er daar één van. Het is een reis terug in de tijd, toen opgefokte darkwave en synthpop de scepter zwaaiden. Na het openingsnummer Animal Smear gaat het bergafwaarts, maar het dalingspercentage is te verwaarlozen. Een stuk rustiger gaat het eraan toe op Space Homestead van MV & EE, het duo gevormd door Matt Valentine en Erika Elder. Appalachen folk met composities in Indiase ragastijl en voorzien van psychedelische experimenten. Muziek om bij te blowen in een hangmat; dat ik geen wietpas noch een hangmat heb laten we hier even buiten beschouwing.

Als Zeeuw staat mijn blik veelvuldig op België gericht, ook qua muziek. Daarin was de maand mei geen uitzondering. Ik bewaar er nog een paar om er in juni nog wat uitgebreider over te hebben, maar welke ik zeker nog even wil noemen is de gratis te downloaden samenwerking tussen Dirk Wachtelaer en Köhn (Jürgen de Blonde). Een improvisatiesessie met drums en laptop, dat zonder bewerking op het internet is verschenen. Ook de moeite waard zijn de eerste drie cassettes van het nieuwe Belgische label Sad Coven. Met Urpf Lanze en de Kosmische Keuterboeren hebben ze al de crème de la crème van de Vlaamse underground te pakken, en daar komt Zashiki Warashi nog eens bij.

Iets naar het oosten vinden we Frankfurt, de geboortestad van Uwe Schmidt. Onder de naam Atom™ brengt Sahko Recordings enkele van zijn opnames uit 1994 voor het eerst uit en haalt meteen goede herinneringen naar boven. Aphex Twin (Ambient Works), Klaus Schulze en Brian Eno zijn alom vertegenwoordigd. Deze ambient doorstaat de tand des tijds met gemak. Gelukkig maar, want deze dubbele cd kwam eigenlijk al in januari uit. Ook redelijk tijdloos is de 7” Ethio Covers van Amen Dunes. Drie nummers van onbekend gebleven tapes met popmuziek uit Ethiopië, door de welbekende vertraagde en wazige filter van de New Yorker.

Als we ook nog even het continent Azië meepakken, dan is Hikari to Nazukeyo van Fushitsusha een aanrader. Deze band rondom Keiji Haino heeft inmiddels een behoorlijke cultstatus, en als je de geflipte noiserock met invloeden uit de kraut en psychedelica hoort dan weet je waarom. De naam Padang Food Tigers is dermate vreemd dat deze ook zo uit Japan zou kunnen komen. Toch komt dit duo uit het zuiden van Engeland, en ademt de muziek de lange folktraditie die ze in de land kennen. Daar moet wel bij verteld worden dat de instrumentale nummers op Ready Country Nimbus worden aangekleed met rustgevende ambient en dito field recordings. Erg mooi.

Het is elke maand weer een lastige opgave de nieuwe platen die er toe doen uit te pikken,  en dit op de draaitafel af te wisselen met klassiekers die al wat langer meegaan. Ik geloof dat het weer aardig is gelukt, al zeg ik het zelf. Volgende maand hoop ik op eenzelfde resultaat. Kunnen we meteen een voorzichtige balans opmaken van het eerste half jaar.

Verder lezen
0
Muziek

Floris Vanhoof – Cycles Of Confusion

Door aan woensdag, mei 30, 2012

In januari van dit jaar noemde ik Floris Vanhoof al één van de meest creatieve figuren in het hedendaagse Vlaamse kunstlandschap. Dit onder meer vanwege de release van de cassette Hootcha op het Stenze Quo label. Zou je deze tape nog kunnen zien als een tussendoortje, zijn recente album Cycles Of Confusion is een belangrijk nieuw hoofdstuk in de discografie van de jonge Belg.

Dit is zijn tweede lp na het tamelijk noisy debuut Time Slime op Ultra Eczema. Cycles Of Confusion (of zijn output van de laatste twee jaar in het algemeen) hiermee vergelijken verraadt dat Floris genuanceerder is geworden. De dikwijls zelf gefabriceerde synthesizers brengen vandaag de dag minder gekraak en meer subtiele, melodische geluiden voort, zoals altijd in gezelschap van zijn eigengemaakte films. Wie hem weleens live heeft gezien weet dat die twee elementen niet zonder elkaar kunnen. Dat maakt zijn werk ook meteen zo bijzonder: de symbiose van beeld en geluid is onontkoombaar, een mutualisme. Sceptici zullen zich daarom terecht afvragen waarom er überhaupt releases zijn met alleen maar audio. Toch weet hij op een of andere manier zijn films mee te sleuren in zijn muzikale experimenten, en Cycles Of Confusion is daar één van.

Op de A-kant van deze lp horen we een live registratie, opgenomen op vier sporen en geheel opnieuw bewerkt in zijn studio. Het is naar eigen zeggen een mislukte poging om Persian Surgery Dervishes van Terry Riley te hermaken met een sequencer. Uiteindelijk horen we de pulserende analoge geluiden van modulaire synthesizers, de luisteraar al snel in meditatieve toestand brengend, mede dankzij de kunst van herhaling. En daar doemen dan net zo vlot beelden bij op. Vanwege het abstracte en ongrijpbare karakter zullen deze wellicht voor ieder anders zijn. Die ruimte voor eigen interpretatie mag je gerust een pluspunt noemen.

Als je dacht dat de A-kant de zintuigen prikkelde, dan heb je het vinyl duidelijk nog niet omgedraaid. In iets meer dan twintig minuten laat Floris Vanhoof op de andere zijde een fascinerende compositie horen in zijn typische persoonlijke collagestijl, gebruik makend van de meest bizarre en uiteenlopende geluiden. Zo is het een oude flipperkast die de inleiding verzorgt en komen er geluidseffecten van Suzanne Ciani voorbij, terwijl verderop een heuse brassband is te horen. De synthesizer is de verbindende factor, die ervoor zorgt dat de verwarring binnen de perken blijft. Toch werkt het improvisationele karakter van de muziek wederom het vormen van allerlei beelden in de hand.

Ondanks het gebrek aan echte visuele ingrediënten – met uitzondering van de prachtige hoes – is Cycles Of Confusion meer dan alleen maar een plaat. Het is een ontdekkingsreis (pardon voor het cliché) langs de kleurrijke wereld van Floris Vanhoof, een uiterst veelzijdig kunstenaar die verder kijkt dan menig ander. Dat maakt van dit album een must-have. De lp is verkrijgbaar via KRAAK.

Verder lezen
0