Jaar: 2012

Muziek

Gunn-Truscinski Duo – Ocean Parkway

Door aan woensdag, maart 21, 2012

In plaats van rustig aan te kloppen trap ik vandaag gelijk de deur in: Ocean Parkway is mijn favoriete album van dit moment. Het beste van American Primitivism, blues, ragas, improvisatie en expressief percussiewerk worden op dit tweede album van het duo Steve Gunn en John Truscinski verzameld. Zo, bent u meteen klaar met lezen.

Steve Gunn zou gekwalificeerd kunnen worden als een gitarist die het typische geluid van John Fahey najaagt, maar dat zou hem te kort doen. Hij kan zich qua fingerpicking meten met de oude meester, doch weet hij invloeden uit Indiase improvisaties, exotische folkmuziek, psychedelica en minimale composities toe te voegen. Daarmee heeft hij met zijn soloalbums, als ook met het dronetrio GHQ, een geheel eigen virtuoze stijl gecreëerd.

Gunn werkt inmiddels al meer dan zeven jaar samen met percussionist John Truscinski. Hij bespeelde de drums eerder in X.O.4 en Slaughterhouse Percussion en was tevens present op één van de laatste albums van het eerder genoemde GHQ, Everywhere At Once. Zijn manier van spelen leunt nog meer op improvisatie en uitwaaierend minimalisme: denk Chris Corsano, freejazz, India, Ethiopië, gamelan en abstract geritsel. Truscinski is echter niet iemand die zich op de achtergrond houdt. Wanneer hij dat nodig acht transformeert hij in een energieke bluesdrummer die met zijn stompende spel een nummer voortstuwt.

Met Ocean Parkway vervolgt het Gunn-Truscinski Duo de lijn die het heeft ingezet met het geweldige Sand City uit 2010. Ik kocht dat album na een overtuigend optreden op het Graag Traag festival vorig jaar, en is een geliefde gast op de draaitafel gebleken. De opvolger gaat daar nog eens ruim overheen.

Al meteen vanaf het begin zet de elektrische gitaar in op blues, waarna de twee het spel gestaag uitbouwen met ingenieuze polymetrische passages. In sommige gevallen gebeurt dat op langzaam hypnotiserende wijze (Ocean Parkway, Banh Mi Ringtones) maar het duo vergeet zeker niet te rocken (Country Fair Getaway). Afsluiter Minetta River is qua gevoel misschien nog wel het nummer dat het meest op traditionele blues lijkt: een huilende gitaar ondersteund door wanhopige variaties op de trommels. Later vervormen de drums naar een meeslepend jazzy geluid, zowaar een swing uit de hoed toverend. Het demonstreert hoe gemakkelijk Gunn en Truscinski op elkaar inspelen en schakelen tussen verschillende stijlen.

Gunn-Truscinski Duo – Don’t Lean On Door

Ik begon deze recensie met een conclusie; de liefhebbers verwijs ik graag door naar de eerste alinea. Ocean Parkway is recent verschenen op 140-grams vinyl bij Three Lobed Recordings in een editie van 777 handgenummerde exemplaren, en als download op Bandcamp.

Verder lezen
0
Muziek

Mirrorring – Foreign Body

Door aan zaterdag, maart 17, 2012

Ik had ‘m niet zien aankomen, en toch is het een logische samenwerking: Mirrorring, een combinatie van Grouper en Tiny Vipers. Liz Harris maakt onder eerstgenoemde naam ambientachtige soundscapes met gitaar en Wurlitzer, langzaam strepen trekkend door een dromerig, spookachtig geluidlandschap. Jesy Fortino, opererend als Tiny Vipers, bereikt eenzelfde melancholische stemming met haar kaalgestripte en trage akoestische folk, waarbij haar gefluister soms het enige is dat je uit de trance haalt. Ze vonden elkaar een aantal jaren geleden bij een optreden en sindsdien hebben de twee dames gewerkt aan het debuutalbum Foreign Body.

De plaat begint vertrouwd; Fell Sound biedt topzware ambient klanken en zweverige zang, net als op het laatste werk van Grouper, het dubbelluik A I A. Fortino horen we pas in het tweede nummer duidelijk terug, een typisch droevig singer-songwriter nummer. Daar is de bijdrage van Harris juist weer onduidelijk. Ze hebben Foreign Body dan wel samen opgenomen, maar tot nu toe klinkt het als een ordinair split album.

Gelukkig raken de verschillende stijlen verderop wat meer verstrengeld. Zachtjes getokkel wordt aangevuld met echoënde effecten en zang, of de rustig kabbelende abstracte drones krijgen verdere invulling met een meer verstaanbare stem. Het is een beetje om en om, maar toch kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat Grouper een grotere vinger in de pap heeft gehad dan Tiny Vipers. En dat is jammer. Ik heb beide artiesten hoog zitten; dat de bijdrage van Fortino hier enigszins wordt ondergesneeuwd maakt dat Mirrorring zeker niet meer is dan de som der delen. Desondanks bevat Foreign Body prachtige meeslepende muziek die in niemand’s platenkast zou misstaan.

Overigens reist Grouper gedurende de maand maart door Europa voor haar Violent Replacement tournee, waarbij ze ook Utrecht (22 maart, onderdeel van Rumor) en Brussel (24 maart) aandoet. Het is een uitgelezen kans om de gelijknamige cdr aan te schaffen, waarop twee lange minimalistische collages te horen zijn. Jesy Fortino is duidelijk minder productief: het mooie Life On Earth dateert alweer van 2009. Het ziet ernaar uit dat haar fans het voorlopig met Mirrorring moeten doen. Een goede reden om weer eens bij het Kranky label te shoppen.

Verder lezen
0
Muziek

Weltuntergangsstimmung

Door aan woensdag, maart 14, 2012

We blijven nog even in België. De Vlaamse act met de mooie naam Kiss The Anus Of A Black Cat is een regelmatig besproken onderwerp op mrbungle.nl. Ook de laatste plaat Hewers Of Wood And Drawers Of Water kreeg hier een puike recensie. Achteraf moet ik bekennen dat dit album mij op een gegeven moment een beetje de keel uit begon te hangen. Teveel van dezelfde dronefolk, en bouwen op herhaling kan dan zomaar verworden tot bouwen op verveling. Dus toch. Gelukkig heeft ook Stef Irritant, de drijvende kracht achter deze band, zich eens goed achter de oren gekrabd. Op Weltuntergangsstimmung neemt hij een gewaagde stap.

Kiss The Anus Of A Black Cat was in het verleden vooral gebaseerd op traditie; een orgel en de elektrische gitaar waren wellicht de enige instrumenten die een echt authentiek folkgeluid in de weg stonden. Nu Stef de mogelijkheden van de Roland Juno 6 synthesizer (1982) heeft ontdekt, is die flirt definitief voorbij en schuurt de sound eerder tegen new wave aan. Het op de compilatie Beter Traag Dan Nooit verschenen titelnummer gaf al een subtiele hint; het volledige album bevestigt een voorliefde voor The Cure, de algehele eighties en misschien ook wel Fever Ray.

Machinale drumcomputers geven in nummers als Define Pi, The Shadows Are You en Let Things Drift een bijna-dans ritme aan, gesteund door analoge synth geluiden. Het is een verandering die ik van harte verwelkom. Toch heeft het album ook die typische vertraagde melancholie, doordrenkt met apocalyptische en religieuze thema’s, behouden. Dat komt mede door het vasthouden aan het gitaar- en stemgeluid, present op eerdere uitgaven. Meteen mijn punt van kritiek. My Word As Gospel, Ruins en Triple Fall klinken te weinig verfrissend om van een totale omslag te spreken, en hebben veel te weinig vaart om de aandacht vast te houden. Alsof Stef Irritant van de hoogste brug springt, maar wel met het meest veilige bungeekoord.

Kiss The Anus Of A Black Cat is op een punt gekomen dat ze gewoon bij StuBru wordt gedraaid. Normaal gesproken is dat een punt waarop ik afhaak, als ik dat al niet ben. Al ben ik van mening dat de “radicale” ideeën ten opzichte van het oude geluid niet ver genoeg zijn doorgevoerd, laat ik Weltuntergangsstimmung toch niet helemaal aan de beleving van de radioluisteraar over. Ik bestelde het album gewoon bij Onderstroom Records.

Verder lezen
0