11. Chora(s)san Time-Court Mirage – Live at the Grimm Museum Volume One
Drone-legende Catherine Christer Hennix startte een tijdje geleden een samenwerking met haar ensemble en Important Records, waarvan deze concertregistratie, opgenomen in Berlijn in 2011, het eerste resultaat is. Het stuk Blues Dhikr Al-Salam is een prachtige demonstratie van pure drone muziek, gemaakt met behulp van stem, computer, tuba en trombone, waarbij veranderingen van klank en toon tot in de details streng bewaakt worden. Ernaar luisteren is jezelf losmaken van Vadertje Tijd, en je overgeven aan transcendentie. Net geen vijftig minuten voelt opeens als een uurtje of zes. En dat vind ik dan weer prachtig. Kom maar op met Volume Two.

12. Èlg – Mil Pluton
Deze plaat van Èlg is misschien wel de meest vreemde van het jaar. Mil Pluton staat bol van onbezonnen creativiteit, zowel op vocaal als op elektronisch gebied. De prettige chaos die hieruit ontstaat, is veelal onbegrijpelijk en, eerder nog, onbeschrijfelijk. Een soort musique concrète voortgestuwd door harde beats en moderne elektronica, een geluid als een in duizend stukjes uiteengevallen caleidoscoop. Daarbovenop nog de zang, die de Laurent Gérard’s reputatie van chanson-verkrachter maar weer eens versterkt. In september was Èlg de winnende partij in een wedstrijdje op mrbungle.nl, met als tegenstander de groep waar hij zelf ook lid van is: Reines d’Angleterre (zie #16).

13. Nils Rostad – Harmony Hammond
Nils Rostad is een muzikale excentriekeling met een hoofdletter “E”. In navolging van  het vreemde Ujamt tovert de Noor met Harmony Hammond een album uit zijn hoed die elke genreomschrijving tart. Net als op zijn vorige werk slaat hij op speelse wijze aan het improviseren met een al dan niet ontstemde akoestisch gitaar en allerlei elektronische effecten en frutsels die van de meeste nummers een ongebalanceerde freakshow maken. Meer weten? Lees mijn eerdere recensie hier.

14. Fushitsusha – Hikari To Nazukeyou
Wie dacht dat Keiji Haino Fushitsusha definitief ter ruste had gelegd, schrok in 2012 wild wakker. Met behulp van drummer Ikuro Takahashi en bassist Mitsuru Nasuno heeft hij de legendarische act weer nieuw leven ingeblazen. De eerste release van wat een drieluik moet worden is Hikari To Nazukeyou. Zoals we van Fushitsusha gewend zijn kunnen we dit album classificeren als oncomfortabele noiserock, de grenzen van feedback aftastend en de luisteraar door asynchrone stampende drums in verwarring brengend. Nog steeds is de extreme en zeer aparte zang van Haino zelf het belangrijkste; wat dat betreft heeft het inmiddels zestigjarige boegbeeld niets aan kracht ingeboet. Toch zijn er ook melodieuze elementen te herkennen, voordat de band in de tweede helft overstapt naar overspannen muren van gitaarfeedback. Een meer dan geslaagde comeback van dit Japanse powertrio, nog eens bevestigt door de live show in Les Ateliers Claus (Brussel) afgelopen oktober.

15. Willie “Gutbucket” Lane – Guitar Army of One
Willie Lane is een protégé van onder andere MV & EE maar kan gelukkig prima op eigen benen staan. Bewapend met een akoestisch gitaar is hij dit jaar op oorlogspad gegaan om met zijn derde soloalbum een plekje te veroveren in de jaarlijsten. Dankzij zijn originele benadering van het fingerpickin’ genre, groot gemaakt door gitaristen als John Fahey, is dat hem gelukt. Niet per se steunend op repeterende akkoorden gaat hij op ontdekkingsreis met zijn zes snaren, waardoor er behalve een ontspannen en melancholisch geluid ook psychedelica en experiment in doorklinkt. Willie Lane weet zich daardoor een geheel eigen stijl aan te meten. Guitar Army Of One werd opgenomen met een 4-track recorder, wat het authentieke geluid uit het landelijke New England ten goede komt.