Maand: april 2013

Muziek

Label report: Hare Akedod

Door aan woensdag, april 24, 2013

Of het nu een artiest, label of concertorganisator betreft, aan Hare Akedod kleven de termen DIY, kwaliteit en België. Het hart wordt gevormd door David Edren (muziekprogrammeur bij het Antwerpse kunstenwerkplaatsconcerttheaterhuiscentrum Scheld’apen) en Bent van de Sompele (grafisch designer en tekenaar). Sinds een jaar brengen ze muziek uit onder de naam Hare Akedod, en vandaag de dag staat de teller alweer op vijf cassettes. Mrbungle.nl luistert ze allemaal.

De eerste release is er eentje onder de eigen naam Hare Akedod, en draagt als titel niet meer dan 001 met zich mee. De twee eerder genoemde heren laten de muziek spreken en zorgen met gitaar, synthesizer en Oosterse elementen zoals klankschalen en zither voor bedwelmende drones en mystieke ambient. De titels van de in totaal zes nummers verwijzen waarschijnlijk naar de opnamedata, wat suggereert dat deze al improviserend live zijn ingespeeld. Een element dat we vaker zullen terug zien.

De compilatie 002 verzamelt het beste uit de Belgische underground. De meest bekende zijn wellicht Hellvete, Vom Grill (Dennis Tyfus van het Ultra Eczema label), Razen en de befaamde Kosmische Keuterboeren. Ook valt het nummer van DSRlines op (David Edren solo). Qua stijl moet je denken aan psychedelische drones, experimentele elektronica, akoestische raga’s en ander vaag gefrutsel op verschillende instrumenten. Er is teveel om allemaal op te noemen, zodat deze verzameling wel een mooi overzicht geeft wat er momenteel allemaal speelt bij de zuiderburen.

Als David Edren solo opereert, doet hij dat onder de naam Ark Tablet. Althans, op de derde uitgave van het label, amper een kwartaal na de eerste tape. Hoewel de muziek op 003 net als op 001 tamelijk minimalistisch van aard is, gaat dit meer de new age elektronica kant op. Improvisatie op de synthesizer met spacy retro klanken doet als vanzelf aan zijn landgenoot Köhn denken.

Op uitgave nummer 004 zoekt Hare Akedod het verder van huis. Deze tape bevat twee nummers van Raju Arara aka Rani Bageria, een exotische naam die we misschien nog kennen van de Popcorn en Fever compilaties op Ultra Eczema. De Oostenrijkse / Belgische ontwerpster levert twee kwartier repeterende designer elektronica af, met de focus op een analoog en melodieus geluid. Het half uurtje is genoeg om je naar hogere sferen te brengen.

Deze maand kwam de vijfde cassette op tafel, onder de naam Gripgevest & Kling. Het is wederom het duo David Edren en Bent von Bent (zoals zijn artiestennaam luidt) die hier met de eer strijkt. Nog meer gericht op live improvisatie gebruiken ze hier wederom gitaar, synthesizer, fluit, zither en allerlei effecten, maar het is bij vlagen een stuk levendiger dan op 001. De drones lijken plaats te moeten maken voor meer hallucinerende jams, die ik onmogelijk slecht kan beoordelen.

005 is tevens de enige tape die op dit moment nog via het label zelf is te krijgen; voor de eerdere releases zal men zich met enig geluk moeten wenden tot een select groepje distro’s. Geloof mij, het collage-achtige psychedelische artwork en de uitvoering van de cassettes zijn de moeite van het speuren waard. Luisteraars die zich desalniettemin niet op het fysieke richten, kunnen alle releases gratis downloaden via Bandcamp.

Verder lezen
3
Muziek

The Invisible Hands – الأيادى الخفية

Door aan zondag, april 14, 2013

Wanneer iemand met een status van dienst als Alan Bishop komt aanzetten met een nieuw project, is het enthousiasme dat het almachtige internet vervolgens laat horen – nog voordat er een noot is gehoord – begrijpelijk. De voormalig bassist en zanger van Sun City Girls, mede-oprichter van het exotische Sublime Frequencies label en ook solo verdienstelijk muzikant heeft eigenlijk weinig op zijn naam staan wat bij de excentrieke en avontuurlijke muziekliefhebber niet in z’n kast zou passen. Kan The Invisible Hands er naast?

Alan Bishop verhuisde naar Caïro in het midden van de revolutie in 2011, waar hij de sindsdien werkte aan materiaal voor The Invisible Hands, samen met prominente muzikanten uit Egypte. Cherif El Masri en Aya Hemeda (beide van het in Egypte populaire Eskenderella), drummer Magued Nagati, violist Mahned Medhat en de wellicht wat meer bekende Sam Shalabi maken de band compleet. The Invisible Hands is afkomstig van de originele Arabische benaming El Ayadi El Khafeyya. Mocht je verder nog twijfelen aan de muzikale topografie, dan sturen enkele nummers uit de Sun City Girls discografie je wel in de juiste richting.

De klanken van de oed lijken inderdaad een alles behalve westers album te introduceren, maar al snel slaat het geluid om in iets wat meer weg heeft van orchestrale Americana, of pop-georiënteerde folk rock. Het is met afstand het meest toegankelijke dat Alan Bishop tot nu toe heeft gemaakt: gelikte arrangementen en uitgedachte combinaties van gitaar, orgel, piano en viool worden bij uitzondering onderbroken door psychedelische hooks. Gelukkig doet de herkenbare, excentrieke voordracht van zijn altijd scherpe teksten nog wat terug wat betreft bevreemding.

Het debuut album verschijnt in twee versies: de reguliere cd heeft namelijk een Arabische alter ego, waarbij de zang van Bishop wordt overgenomen door twee anderen, die – neem ik aan – de Engelse bewoordingen perfect hebben vertaald. Desalniettemin kunnen ook zij de muziek van The Invisible Hands niet verplaatsen het fascinerende Midden-Oosten; daarvoor is de invloed van het Westen op het geluid te groot. Later dit voorjaar worden beide versies overigens gecombineerd uitgegeven op dubbel lp.

We kunnen dus gerust de conclusie trekken dat The Invisible Hands niet de misschien wel gehoopte weirdness à la Sun City Girls brengt. Is het daarom een slecht album? Zeker niet. Alan Bishop heeft het schrijven van sinistere songs nog steeds in de vingers; de conventionele structuren en gladde productie staan dat geenszins in de weg. Het resultaat is een plaat die in de eerste instantie wat minder opvalt, maar die na meerdere luisterbeurten zijn hoge niveau en variatie prijsgeeft.

Voor wie het geluid van The Invisible Hands toch niet ver genoeg gaat: het label Abduction bracht recent ook nog deel drie van de Sun City Girls singles, genaamd Eye Mohini. De hoes geeft al aan dat de geweldige dubbele 7” Borungku Si Derita nu eindelijk beschikbaar komt voor het grote publiek, terwijl de Eye Mohini 7” zelf natuurlijk ook niet ontbreekt.

Verder lezen
1
Muziek

Maan – Manifold

Door aan donderdag, april 4, 2013

Het tweetal Maan duikt ergens vorig jaar opeens op in Vlaanderen, eerst met de Khomeini 99 tape op het Smeltkop label, daarna ook live, onder andere in het voorprogramma van Fushitsusha in Brussel. Al snel wordt duidelijk dat Tim Depraetere en Simon Apers een act vormen dat tot de meest veelbelovende van België mag worden gerekend. Ze hebben geen reden gezien om de boel langer te laten rijpen en nemen in twee dagen het debuutalbum op: Manifold, dat recent verscheen bij het net zo Belgische KRAAK.

Van twee jonge ingenieurs in opleiding zou je misschien een complex debuutalbum verwachten, staand op de drempel van een nieuw tijdperk van de moderne avant-garde. Een band die de schouders ophaalt voor muzikale historie en het maximale wil halen uit hun experiment- en improvisatiedrift; eigenschappen die ieder meer dan één keer gefungeerd als toeschouwer bij een optreden van Maan, het duo toedicht. De waarheid ligt ergens in het midden.

De manier waarop Maan muziek benadert is klinisch als in een laboratorium. Klanken worden gesedimenteerd tot op het bot en alleen het praktische blijft over: met een (bas)gitaar, orgeltje of trompet is de sound kaal en eentonig. De interesse in de techniek van het proeflokaal is echter ook verloren gegaan en heeft plaatsgemaakt voor een zekere nonchalance. Al lukt het de expres lage opnamekwaliteit te doorprikken, dan nog zal duidelijk worden dat Maan immuun is voor externe elementen die het geluid zouden kunnen beïnvloeden.

Al dan niet bewust komen er toch herinneringen boven: cold wave van circa drie decennia geleden. Een koude en afstandelijke kijk erop maakt van Manifold meer dan zomaar een album dat met de retrogolf probeert mee te surfen. IJzersterk zijn ook de teksten, die het minimalisme en melancholische versterken in ongrijpbare kunst-zinnen, die zo uit de koker van The Shadow Ring of een Vlaamse dichter zouden kunnen komen.

Invloeden uit de jaren 80 zijn enkele releases op het KRAAK label niet vreemd, maar zo’n overduidelijke verwijzing naar Belgische scene van weleer hebben we nog niet gehad. Genre, stijl of leeftijd vormen gelukkig nog steeds geen belemmering talent van eigen bodem een platform te bieden waarop ze kunnen uitgroeien tot publiekslievelingen, voor zover Maan dat na hun kaal gestroopte performance op het KRAAK festival nog niet waren.

Verder lezen
1