8. Urpf Lanze – Procession Of Talking Mirrors
Wouter Vanhaelemeesch liet in het begin dit jaar zijn debuutalbum op de wereld los, en nog steeds zijn we niet helemaal bekomen van de schrik. Met zijn ruwe en dissonante spel op de akoestisch gitaar en zijn gegrom jaagt hij menigeen op de kast, doch het luisteren naar Procession Of Talking Mirrors blijft fascineren, een onzichtbare aantrekkingskracht uitoefenen. Echt blues kun je het niet noemen, of je moet dat uit een bepaalde droefheid in de muziek kunnen halen. Pure folk evenmin, of de dikwijls gebruikte term “akoestische black metal”. Nee, zoals ik al in deze recensie typte, heeft Urpf Lanze een plekje ontdekt in de Belgische underground waar niemand weet van had, met een buitengewoon bijzondere techniek en een uitzonderlijk album.