3. Steve Gunn – Time Off
Als het aankomt op traditioneel (akoestisch) gitaarspel, was er dit jaar geen betere dan de in Brooklyn gevestigde Steve Gunn. Hij was in 2013 trouwens ook de meest actieve: naast dit soloalbum verscheen er een collaboratie met Mike Gangloff (zie Jaarlijst 2013: #100 – #21), een lp onder de naam Golden Gunn (een samenwerking met Hiss Golden Messenger) en nog de plaat van Desert Heat (zie Jaarlijst 2013: #20 – #16). Ten opzichte van zijn eerdere releases met drummer John Truscinski is bassist Justin Tripp erbij gekomen, wat voor een voller geluid zorgt. Minder American Primitivism zogezegd, meer country en folk. En vooral meer liedjes met kop en staart, want hoe goed de vorige – behoorlijk abstracte – releases ook waren, op Time Off profileert hij zich volledig als singer-songwriter. En dat pakt goed uit. Aanstekelijke en groovy folk rock vormen de basis, waarop – met uitzondering van de afsluiter – Steve Gunn ook zijn vocalen laat horen. De drang tot improvisatie sluimert misschien nog op de achtergrond, maar de arrangementen in de zes nummers blijven over het algemeen goed hangen. Ondanks dat moest Time Off lange tijd op mij inwerken; het luisteren bleek echter later een niet te houden verslaving te zijn geworden.