Timo van Luijk kan bij mij niet veel fout doen. Zijn solo platen onder de naam Af Ursin zijn instant classics (zie de jaarlijst 2012: #2 en dit eerdere bericht), zijn samenwerkingen zijn om van te watertanden en met zijn label La Scie Dorée en Metaphon haalt hij respectievelijk bezwerend minimalisme en fascinerende archiefopnames uit de (vooral Belgische) experimentele muziek naar de oppervlakte. Recent verschenen er drie platen waarop zijn naam prijkte, en mrbungle.nl luisterde ze allemaal aandachtig.
Elodie is één van de langer lopende samenwerkingen van Timo van Luijk, met de welbekende Andrew Chalk, wiens uitgebreide discografie ook op mijn goedkeuring kan rekenen. Traces Ephémères is de vierde release van het duo, en met achttien nummers en drie kwartier de meest uitgebreide tot nu toe. Wat stijl betreft is er echter weinig veranderd sinds het eerste album, uitgebracht iets meer dan twee jaar geleden.
De muziek is instrumentaal en licht: een rustieke balans tussen akoestische instrumenten en – duidelijk op de achtergrond gepositioneerd – elektronische effecten. Veel verschillende instrumenten komen voorbij, waaronder een klarinet (gespeeld door Jean-Noel Rebilly), piano en koto (Tom James Scott). Traces Ephémères is als een soundtrack voor een film; een surrealistische cinema die met korte fragmenten een warm maar ook melancholisch beeld schetst. Die voorstelling zal zich afspelen in je hoofd wanneer je de prachtige klanken van deze plaat met je ogen dicht op je laat af komen.
La Poupée Vivante is in tegenstelling tot Elodie een nieuw project van Timo van Luijk, waarbij poëzie centraal zou moeten staan. De voordracht door Frédérique Bruyas en Arlette Aubin wordt gestuurd door electro-akoestische improvisatie, dat eigenlijk een groot deel van het album in neemt. Het zijn meer scherven van onverstaanbare gedichten die de bij vlagen noise-achtige muziek aankleden. Ik had persoonlijk graag wat meer van die echoënde Franse stemmen horen weerklinken tussen het geritsel, gesis en gekraak. Toch bieden de vrije bewegingen van de muziek ook zonder vocalen genoeg vertier; met minimalistische golfbewegingen houdt ook La Poupée Vivante je klemvast in haar duisternis.
De beste van de drie lp’s is voor mij Macchia Forest, gemaakt door een gloednieuw trio bestaande uit Limpe Fuchs, Christoph Heemann en Timo van Luijk. Eerstgenoemde Duitse kunstenares (geboren 1941 en wellicht bekend van het man/vrouw duo Anima) neemt in de drie nummers het voortouw met haar zelfgemaakte percussie instrumenten en bijzondere zang, waarop Timo en Christoph electro-akoestische muziek en analoge elektronica uitbroeden. Het in drie stukken opgedeelde samenspel wringt zich in allerlei bochten, waarbij we onder meer een marimba, trompet, piano, viool en autoharp voorbij horen komen. Die veelzijdigheid fungeert als contragewicht voor het minimalisme, waarmee Macchia Forest perfect in balans is.
Het vinyl van Elodie en La Poupée Vivante zijn verschenen op Timo van Luijk’s label La Scie Dorée. Macchia Forest is te verkrijgen via Streamline, het label van Christoph Heemann en tegenwoordig opererend onder de vleugel van het befaamde Drag City. Eerst een beetje luisteren kan bij La Scie Dorée of bij bijvoorbeeld Boomkat.