Maand: mei 2014

Muziek

Alan & Richard Bishop anno 2014

Door aan vrijdag, mei 23, 2014

Nadat drummer Charles Gocher in 2007 overleed, kwam er een einde aan een ruim kwart eeuw Sun City Girls. De twee overgebleven leden van de exotische band, de gebroeders Alan en Richard Bishop, zijn echter tot vandaag de dag actief gebleven in de muziekwereld. Eerstgenoemde schopte het met zijn Baroque Primitiva nog tot nummer drie in mijn jaarlijst van 2011 (waar dat wellicht nummer één had moeten zijn) en hij is medeoprichter van het Sublime Frequencies label, gespecialiseerd in esoterische wereldmuziek. Vorig jaar schreef ik nog over zijn Egyptische band, The Invisible Hands. Richard Bishop sloeg zichzelf tot ridder en treedt als artiest meer in de spotlights, met een tiental solo releases sindsdien. Ook is hij actief in de “supergroep” Rangda. Dit voorjaar is het feest voor de liefhebbers van hun muziek. Niet alleen liet Sir Richard Bishop zijn gezicht zien op podia in Europa (oude klassiekers van Sun City Girls live niet schuwend), er verscheen op Records Store Day een split release van de broers en daarnaast van beide heren solo albums.

If You Don’t Like It… DON’T is de titel van de lp met op iedere zijde een andere Bishop. Het duidt direct hun al dan niet geveinsde onverschillige houding aan, vaak ook kenmerkend voor de muziek. Zeker bij Alvarius B, het alter ego van Alan; zijn bruuske speelstijl is alles behalve mooi en zijn techniek niet bepaald verfijnd. De negen korte instrumentale uitbarstingen zijn bijna aanstotelijk ruw, woest ritmische slagen makend als een gefrustreerde bluesheld die zijn gitaar maar niet gestemd krijgt. Toch, een nummer als Dwarf Awareness is dan weer behoorlijk zachtmoedig en laat zijn talent voor mooie melodieën duidelijk horen. Kant B met Sir Richard Bishop is minder agressief, focussend op warme akkoorden en elegante toonladders, zich manoeuvrerend tussen John Fahey-achtige folkblues, Oosterse muziek en spirituele ragas. Alle tracks op deze lp zijn overigens kakelvers, opgenomen eind 2013.

Dat laatste kunnen we niet zeggen van het album What One Man Can Do with an Acoustic Guitar, Surely Another Can Do with His Hands Around the Neck of God. Met deze mond vol haalt Alvarius B. materiaal uit de periode 1990-1999 van stal, prime time voor de Sun City Girls. De zestien “songs about strangling people” laten verwrongen en ongefilterde, doch zeker niet wereldvreemde blues horen, rechtstreeks opgenomen op cassette. Voor schoonheid of subtiliteit moet je ver langs het onrustige lo-fi getokkel en gepluk heen kunnen kijken, maar zijn methode levert wel een unieke sound op. Hoewel ik zijn sarcastische gebral wel enigszins mis (alles is instrumentaal), vormt deze lp samen met Fuck You And The Horse You Rode On van vorig jaar een mooi retrospectief overzicht van de Alan Bishop in vroeger tijden. De afsluiter Nasty Plumage verscheen overigens al eens op het eerbetoon aan Jack Rose.

Het is evident dat zijn broer Richard de gitarist was van de Sun City Girls, toen al spelend met een eclectische stijl die hij solo verder heeft uitgebouwd. Hij weet in compositie en complexiteit grote klasse te tonen en Solo Acoustic Vol. 8, uit de prachtige serie van Vin Du Select Qualitite, is daarop geen uitzondering. De door allerhande exotica geïnfecteerde Amerikaanse folk krijgt een hierop wederom een Oosters tintje mee. Het in drie stukken opgedeelde Hypostasis biedt misschien weinig verrassingen, maar behoort desalniettemin tot zijn beste werken.

Sir Richard Bishop kwam rond Record Store Day ook nog met een andere release op de proppen: de 10” Road To Siam op het Duitse label Unrock. Zoals de naam al aanduidt, gaat hij op deze korte EP op reis naar Thailand langs de Mekong, de rivier waarna het eerste nummer is vernoemd. Hij neemt hierop elf minuten lang een traditioneel Thais instrument ter hand, de phin, en bespeelt deze soort banjo zonder akkoorden, resulterend in melodieus gepluk aan de snaren. De drie nummers op de andere zijde verschenen eerder vorig jaar op enkel digitaal uitgebrachte albums, en passen wellicht in eenzelfde vat: die van Aziatisch geïnspireerde virtuoze folkmuziek op de zessnarige akoestische gitaar.

Overdaad schaadt weer eens niet, en dat deed het nooit eigenlijk bij de Sun City Girls. De heren Bishop houden de erfenis meer dan ooit in leven.

Verder lezen
0
Muziek

C. Young – Daily’s

Door aan donderdag, mei 15, 2014

Het was alweer een tijdje geleden dat ik Mittland Och Leo – het stelletje Joke Leonare en Milan Warmoeskerken – het leukste muzikale duo van Antwerpen noemde. Afgezien van een nummer op de Cassette van Antwerpen compilatie hebben we alweer drie jaar niet veel meer gehoord van het tweetal. Zou het misschien komen omdat Milan bezig was met spelen in bands als Flying Horseman, Condor Gruppe, Blackie & The Oohoos, Tone Zones, Beach, onder de naam Milan W. en met zijn nieuwste project Crumar Young?

Van gebrek aan creativiteit kun je Milan W. in ieder geval niet betichten, zijn naam opduikend bij zoveel bands. Het is echter geen kwaliteit verdelen. Hij lijkt net zo makkelijk de gitaar ter hand te nemen als de drums, of in dit geval een Crumar vintage analoge synthesizer, waar natuurlijk ook de naam van dit project naar verwijst. Al dan niet aangekleed met een elektrische bas en een drumcomputer maakt Crumar Young met een 10” EP genaamd Daily’s zijn debuut.

Enige Suicide-invloeden zijn hem niet vreemd: de verleidelijke eenvoud, de romantiek en het drama die Alan Vega en Martin Rev in de jaren zeventig op ons loslieten zijn duidelijk terug te horen. Maar ook het relaxte dansgevoel van een vroege Washed Out en de speelsheid van natuurlijk Mittland Och Leo komen terug in de zes nummers die deze EP rijk is. Nog eens een zeer prettige referentie is Hailu Mergia & His Classical Instrument, een plaat die hij onder andere noemt in zijn interview in de laatste Gonzo (circus). Daily’s combineert melancholie en een hoop spelplezier. Powermelancholia noemen ze dat.

Daily’s start met orgelklanken en lome beats, maar weet al snel naar een euforisch moment toe te werken. Net als op Big Choice en Cindy Supermarket trouwens. World Communication is het meest meeslepende nummer op de plaat, aan het begin van kant B: heerlijke warme toetsen blijven hangen op ritmes van de oude school. Sowieso lijkt de plaat naar het einde toe zich meer toe te leggen op nostalgische electro, de nagenoeg beatloze en bijna spookachtige afsluiter Palm Café daar buiten gelaten. In deze minimale opstelling qua instrumenten is het toch een knap gegeven dat er voldoende afwisseling is te horen. De gehele plaat is overigens instrumentaal, wat variëren nog gemakkelijker maakt: de sfeer op de dansvloer opvijzelen is een kwestie van de pitch subtiel verhogen.

Daily’s is uitgebracht bij het in januari door Joke Leonare & Jozefien Gruyaert opgerichte JJ Funhouse. Dicht bij huis dus, en die liefde is ook aan de verpakking van de 10” te merken. Het is in ieder geval een label die de komende tijd nauwlettend in de gaten wordt gehouden op de radar van mrbungle.nl, want ze hebben al aangekondigd dat de volgende release de heuse debuut lp van Mittland Och Leo gaat worden. Tot die tijd gaan we ons uitstekend vermaken met C. Young.

Verder lezen
0
Muziek

Part Wild Horses Mane On Both Sides – Aulos’ Second Reed

Door aan woensdag, mei 7, 2014

De aulos was een blaasinstrument die reeds werd gebruikt in het oude Griekenland en Egypte. Deze bestond doorgaans uit twee speelpijpen: één als grondtoon (de drone) en de andere waarop de melodie werd gespeeld. Enigszins vergelijkbaar met de doedelzak dus, doch dan met de mondholte als luchtkamer; een zeer ongemakkelijk manier van spelen, zo het schijnt. Naar de aulos en het dubbelriet waarmee zij is uitgerust, wordt ook verwezen in de titel van het nieuwste album van het Britse duo Part Wild Horses Mane On Both Sides. Niet al te ver gezocht, lijken ze hiermee te willen aangeven dat hun muziek diep geworteld is in folk en traditie. Maar dat deze plaat meer omvat dan een voorstelling uit een historisch museum, dat is wel te raden.

Kelly Jayne Jones en Pascal Nichols spelen al een aantal jaren samen als Part Wild Horses Mane On Both Sides, maar genoemd moet worden dat hun laatste wapenfeit onder die naam alweer uit 2011 stamt. De hoogste tijd dus voor weer een aanvulling op de al uitgebreide discografie, al verscheen vorig jaar nog Hung On Sunday, een ongelooflijke live opname van het gamelanoptreden op het TUSK festival in 2012, van de gezamenlijke band die bestond uit bovengenoemd duo, het legendarische Pelt en Gate (Michael Morley van Dead C). Maar hoe goed die plaat ook is, het verre van vergelijkbaar met de unieke sound die Jones en Nichols met z’n tweeën voortbrengen.

We beginnen in ieder geval met belletjes, als in een aankondiging van een oeroud ritueel, dat met uitgerekte fluitsolo’s en langzaam terugkerende klappen op de bongo’s en timpani’s ons meevoeren in een boven ons bewustzijn uitstijgende droom. Er valt een flinke regenbui, maar de fluit – het hallucinerende effect versterkt door subtiele effecten en echo’s – speelt door, en de muziek begint steeds concretere vormen aan te nemen: invloeden uit de gamelan, gagaku en field recordings die uit een waterige en exotische plek dat nog nooit beschaving heeft gekend lijken te komen, zorgen ervoor dat Arkhe Suspends The Measure Of Land binnenkomt als zowel een authentiek als een hedendaags spektakel.

Op Tails Of Spectre Tie Yarn To Fathom (kant B) wordt er nog iets meer geduld gevraagd van de luisteraar, bewegend langs stiltes en ritselende geluiden. De twee muzikanten gingen op kant A nog ieder hun eigen weg maar wachten nu als betoverd af tot er één tot actie overgaat. De ceremonie wordt uiteindelijk uitgeleid met opnieuw fluitspel, percussie, geluiden van een heftige regenstorm en onheilspellend klokgelui.

Ik zal er niet omheen draaien: Aulos’ Second Reed is het beste album tot nu toe van Part Wild Horses Mane On Both Sides, waarop ze hun reeds eerder gedemonstreerde geluid nog dieper het mystieke bos van oudheid en traditie in sturen, terwijl modern minimalisme, psychedelica en improvisatie in beeld blijven. Aulos’s Second Reed komt uit bij Bennifer Editions, verschijnt op maagdelijk wit vinyl in een fantastisch mooie handgemaakte hoes en is gelimiteerd tot driehonderd exemplaren.

Verder lezen
0