Maand: januari 2016

Deux Filles – Space & Time

Deux Filles

Meer dan dertig jaar geleden was daar het tragische verhaal van het Franse meisjesduo van Gemini Forque en Claudine Coule, die op vakantie naar Lourdes op de meest vreemde manieren hun ouders verloren en toen maar hun gedeelde verdriet omzetten in twee prachtige albums. Kort daarna leken ze van de aardbodem verdwenen. De wildste geruchten over ontvoeringen in Noord-Afrika en spontane zelfontbranding deden de ronde, wat de mystiek waarmee Deux Filles inmiddels was omringd, alleen maar groter maakte.

Goedgelovig als de gemiddelde Nederlandse kiezer hadden we ondanks de hoekige kaaklijnen en de baardgroei van de hoofdpersonen op de albumcovers natuurlijk nooit kunnen vermoeden dat achter Deux Filles componist Simon Fisher Turner en producer Colin Lloyd Tucker schuilgingen. Qua marketing waren ze de tijd ver vooruit. Hun ware identiteit kennen houdt geen teleurstelling in voor laatkomer Space & Time; drie decennia later weet de verkleedpartij haar charme en mystiek volledig te behouden.

De plaat is verdeeld in korte stukken – een erfenis van het componeren van muziek voor films wellicht – die op het eerste gehoor alle connectie met elkaar missen. In iets meer dan drie kwartier schieten we van melancholische neo-klassiek, solo piano en dromerige ambient naar fluisterende slaapliedjes, Spaanse gitaar, spoken word, field recordings en een enkel nummer met ritmische exotica. Als omschrijving mag dat een chaos heten, tijdens het luisteren grijpt de stijl constant terug naar de twee eerdere platen: met een soort vrouwelijke sierlijkheid, kinderlijke speelsheid en bescheiden humor beweegt Deux Filles zich in het mistige grensgebied van soundtracks, lieflijke chansons en non-muziek.

De karakters Gemini Forque en Claudine Coule blijken na deze plaat nog springlevend. Het 24e nummer (met 9 minuten als enige de duur van een single overstijgend) draagt de sarcastische titel Happy Ending met zich mee, maar dit donkere nummer voelt niet als een definitief afscheid. Na wat ze allemaal hebben meegemaakt, verwacht ik dat het duo nog wel een aantal rocksterren zal overleven.

Space & Time is uitgebracht door Les Disques du Crépuscule op CD en LP. Het van origine Brusselse label met een aardige reputatie heeft ook nog de dubbel CD met de eerste twee albums op voorraad, een uitgave die in 2012 op mrbungle.nl in het het lijstje van beste heruitgaven belandde.

Frederik Croene / Sewer Election & Leda

sewer election leda maar

De eerste release van het Gentse B.A.A.D.M. (lees hier) viel niet alleen bij mij in zowel concept als uitvoering uitstekend in de smaak. Een vervolg kon dan ook niet uitblijven van het label dat focust op artiesten die hun muziek naar hogere sferen weten te brengen en bij de luisteraar meer prikkelen dan alleen het gehoor. In jaartje of wat geduld hebben is dan geen probleem, zeker niet als dat wordt beloond met twee nieuwe lp’s in korte tijd: F.C. Me Fecit van Frederik Croene en Maar van Sewer Election & Leda.

Het Pierre Van Peteghem orgel in de Onze-Lieve-Vrouw-Sint-Pieterskerk in Gent staat bekend om de rijkdom aan klankkleuren en de talrijke soloregisters, waardoor misschien zelfs een leek nog de kenmerken van deze Vlaamse familie van orgelbouwers zou kunnen herkennen. Croene maakt op F.C. Me Fecit optimaal gebruik van het unieke geluid om zijn visie op het bespelen van het instrument te laten horen, waarbij traditie en hedendaagse improvisatie net als op zijn eerdere releases hand in hand gaan.

In zijn drie composities – opgenomen in de kerk tijdens stormachtig weer – is de band tussen Croene, de pijpen en de pedalen grillig en emotioneel. Beide kanten van de LP zijn afwisselend warm, ijzig, dreigend, melancholisch, romantisch, afstandelijk, intens of juist minimalistisch. Hij experimenteert volop met de mate waarin hij één is met het instrument, en dat zorgt voor een plaat met tegenstellingen: F.C. Me Fecit is al even beweeglijk als hypnotiserend. Frederik Croene maakte in het verleden al muziek met Esther Venrooy, Timo van Luijk (Af Ursin) en reconstrueerde Mozart, Beethoven, Schumann en klassieke pianocomposities.

Sinds het geweldige debuut van Neutral (recensie alhier) worden alle projecten van Dan Johansson en Sofie Herner door mij nauwlettend in de gaten gehouden, waaronder de solo uitstapjes Sewer Election en Leda. Zodoende hebben we hier gewoon te maken met dezelfde line-up als het eerder genoemde Neutral. We kunnen echter al gauw concluderen dat de manier van muziek maken op Maar wel degelijk anders is, zonder dat hun herkenbare experimentele Göteborg-sound verloren gaat.

Geïnspireerd door een foto van een Giorgio Sommer – een gipsen beeld van een hond die in as begraven werd in Pompeï  – slaat het duo een weg in zonder liedjes, die op identieke wijze start en eindigt. Onderweg komen we langs abstracte knipsels van drone, noise, spoken word, orgel,  gitaar, tape en field recordings. In deze troosteloze en geïsoleerde setting voel je de omsingelende “ensamhet” maar ga je desalniettemin zelf angstig doch gefascineerd op ontdekkingstocht, om er uiteindelijk achter te komen dat er geen eindbestemming is.

Beide platen zijn gelimiteerd tot 300 stuks er verkrijgbaar via de website van B.A.A.D.M.