Halverwege de jaren zeventig nam Franco Falsini – lid van de Italiaanse progrock groep Sensation’s Fix – zijn solo album genaamd Cold Nose op. Het was een soundtrack voor een film, die uiteindelijk nooit het publiek bereikte. De plaat gelukkig wel, en bijna dertig jaar na de originele release blijkt deze één van de mooiste parels van de Italiaanse progressieve rock uit die tijd.
Falsini was met zijn techniek de tijd ver vooruit. Zijn spel is uniek en klinkt vandaag de dag nog steeds modern. De drie stukken zijn een schoolvoorbeeld voor spacy krautrock, zuiver als kristal, en subtiele ambient, zweverig maar ook intens door de golvende EMS en Minimoog synthesizer klanken. Aan het einde van deze bijna veertig minuten durende caleidoscopische trip neemt hij verrassend de microfoon ter hand, om de luisteraar vervolgens zachtjes in slaap te zingen.
Tijdens de opnames maakte Falsini gebruik van een mechanisme van de Bio-Electronic Meditation Society, dat zijn hersenactiviteit in kaart bracht. Alleen wanneer hij alfa- (geassocieerd met ontspanning) en thetagolven (creativiteit, inspiratie, beeldend denken) produceerde, nam hij muziek op. Of dit van invloed is geweest zullen we waarschijnlijk nooit weten, maar het prachtige en rustgevende resultaat spreekt eigenlijk voor zich. Terecht dus, dat het Spectrum Spools label deze klassieker vorige maand opnieuw heeft uitgegeven.
Reacties
Beste mijnheer Bungle,
Ik weet niet of u ooit in de wacht heeft gestaan bij het telefonisch benaderen van een groot bedrijf, want dan had u waarschijnlijk een ander ”artiest’ gekozen om eens in het zonnetje te zetten.
Ook heeft u waarschijnlijk weinig tijd in liften doorgebracht.
Ik hoop vurig dat uw volgende keuze beter uitpakt.
Auteur
Beste aangemeld blijven,
Ik sta dagelijks telefonisch in de wacht bij bedrijven, vergis u niet. Het meest gehoorde nummer is “My Heart Will Go On” van Celine Dion, allesbehalve rustgevend. Ik mocht willen dat ik de muziek hoorde die ik hier heb beschreven. Daarnaast, liften waren in de jaren 70 – toen wolkenkrabbers steeds hoger reikten – misschien populair, maar toen Huub Stapel en notabene Willeke van Ammelrooy een rol speelden in een Nederlandse speelfilm over eenzelfde moordend apparaat, is het gebruik van liften in mijn omgeving aanzienlijk afgenomen. Nee, ik neem liever de trap, dat is nog gezonder ook. Als u, luie zak, in de toekomst weer in een of andere kutlift omhoog of omlaag suist, kunt u naast uw gewicht misschien ook nog eens denken aan de door mij in het zonnetje gezette artiest.
Met dank voor uw reactie.