Slim Cessna’s Auto Club

Als ik op dit moment één countryband zou moeten aanbevelen, dan is het wel Slim Cessna’s Auto Club uit Denver, Colorado. Hoewel, country? Slim Cessna en zijn band zijn een ware carrousel van muziekstijlen, waarbij punk, gothic, folk, americana, rockabilly, surf, gospel en het eerder genoemde country in voorbij komen. Volgens cultfiguur en eigenaar van het platenlabel waarop het zestal huist, Jello Biafra, is Slim Cessna’s Auto Club “the country band that plays the bar at the end of the world.”

Eind maart zag een nieuwe plaat het daglicht, Buried Behind The Barn. Het woord “nieuw” lijkt in de eerste instantie een verkooptruc, aangezien dit album nummers bevat die ruim tien jaar uit zijn en slechts zijn verschenen op obscure cdr’s en in andere versies op oudere releases. Totdat je de muziek hoort. Ik dacht dat het vorige album Cipher niet te overtreffen zou zijn, maar deze tracks zijn misschien nog wel sterker. Ieder van de acht is enorm aanstekelijk, zit technisch knap in elkaar en geeft een klap energie, vooral afgespeeld op hard volume.

Maar het kan nog beter. Live is de band niet minder dan magistraal. Met de producer van Woven Hand’s aankomende plaat op pedal steel en keyboard, wordt de dubbele zang verder strak begeleid met banjo’s, een dubbele gitaar en een begaafd drummer. De symboliek met veel beweging bezongen door Slim en zijn compagnon Munly maakt van een liveoptreden een onvergetelijke ervaring. Of je nu wordt gezegend door Slim of naar de hel verbannen door Munly, je blijft in verbazing en geluk achter. Dat kunstje deed Slim Cessna’s Auto Club vorig jaar al in Middelburg, maar afgelopen vrijdag deden ze dat nog een dunnetjes over. Lees hier mijn tweede verslag voor 3voor12/Zeeland en ga morgen dat album aanschaffen.

Pure Ecstasy

De gevolgen van de vulkanische aswolk Eyjafjallajökull voor de luchtvaart, natuur en rokjesdag waren niet te overzien. Toch was dat allerminst het ergste leed. De infantiele Amerikaanse posterijen wisten namelijk geen noodoplossing te bedenken om de door mij bestelde 7” van Pure Ecstasy op tijd in Middelburg af te leveren. Een dikke schande natuurlijk. Te meer omdat Pure Ecstasy zijn derde briljante single op rij aflevert.

Voices is de opvolger van de eerdere vinyl singles Easy en Future Nostalgia, die ik koester als een hond zijn bot. Het drietal bestaande uit zanger/gitarist Nate Grace, Jesse Atkins en Austin Youngblood zijn zo Texaans (Austin) als Lance Armstrong en moet je daarom vooral niet verwarren met de zanggroep met dezelfde naam uit San Francisco. De muziek is ook wat minder opgefokt, trouwens.

Pure Ecstasy grossiert in het candyflipping effect, waarbij een psychedelische gemoedstoestand wordt afgewisseld met de euforie die de briljantheid van de tracks oproept. Waterige garage gitaarakkoorden en nonchalante zang worden volledig weggemoffeld door echo’s en fuzzy lo-fi effecten. Juist daardoor bereiken nummers als Easy en Alexandria – de B-kant van de laatste EP – de status van oog-wegrol-muziek waarbij relaxen tot kunst wordt verheven. Toch hebben de teksten iets fascinerend deprimerends, en lijken ze niet geschreven te zijn door fervente al dan niet surfende drugsgebruikers. Het Amerikaanse “beach-gevoel” is desalniettemin zeer aanwezig.

De gitaarjams van Nate hebben misschien wel toevallig ook wel wat weg van het psychblues getokkel van Kurt Vile, mijn andere grote held. Maar voordat deze twee samen met band op het Nederlandse podium zijn te aanschouwen, krijgen we hopelijk nog wat meer muziek te horen van Pure Ecstasy, want diezelfde muziek zorgt zonder meer voor een geestelijke verslaving. De LP is “coming soon”, althans volgens Myspace. Tot die tijd moeten we het doen met de singles en een recent optreden in Bushwick, die bij Pixelhorse is te downloaden.

Record Store Day


Specialistische platenzaken zijn naast de supermarkt eigenlijk het enige soort winkels waar ik kom. In de supermarkt voel ik mij zelden thuis, maar in eerstgenoemde des te meer. Doorgaans worden dit soort etablissementen enkel bevolkt door muziekliefhebbers, waarmee je zonder ze te kennen met gemak uren over de nieuwste releases kunt ouwehoeren. Een platenzaak (en dan bedoel ik niet Van Leest of de Free Record Shop) is meer dan alleen een winkel waar je muziek koopt; het is een ontmoetingsplek voor gelijkgestemden. Een plek waar je meer uitwisselt dan euro’s en een cd’tje. Kom, kom, nu niet weer sentimenteel worden. Het is tenslotte Record Store Day!

Althans, dat was afgelopen zaterdag. Deze Amerikaanse traditie is dit jaar ook eindelijk serieus overgewaaid naar Nederland (en andere Europese landen) zodat er in vele kleine en grote winkels gratis optredens plaatsvonden en exclusieve releases waren te krijgen. Zelfs in Middelburg. De Drvkkery en Platenzaak Spin waren toneel voor optredens van Danny Vera, Stöma en Moss, aangevuld met workshops voor muzikanten. Gezien het aanwezige publiek was het een succes. Ondanks dat ik in de eerste instantie een hele andere Stoma verwachtte, heb ik het uitermate naar mijn zin gehad op die dag. Dat valt ook terug te lezen in dit verslag van ondergetekende op de site van 3voor12/Zeeland.

Er waren vele al dan niet exclusieve releases verkrijgbaar deze dag, sommigen in gelimiteerde oplagen. Ergens heb ik spijt dat ik er geen heb gekocht, maar internet helpt mij toch de beste te selecteren uit een lijst die tien A4tjes beslaat. Bovenaan staat het gruizige Doe Deer van Crystal Castles. Het nummer is een dikke “fuck off” naar mensen die mooie muziek maken. De Beach House EP Zebra keek ik erg naar uit, maar bevat eigenlijk weinig bijzondere tracks. Net als de MGMT single Siberian Breaks. De 7” single van Fanfarlo bevalt mij wat dat betreft beter. Ook interessant zijn de reissues van Vanguard, ter ere van de zestigste verjaardag van dat label. Onder andere John Fahey, Doc Watson en Joan Baez krijgen op deze dag een heruitgave met origineel artwork.

Een herdruk op zwaar vinyl is er ook voor Confusion Is Sex en Evol, maar aangezien ik deze albums al in mijn bezit heb vond ik het niet de moeite om daar moeite voor te doen. Diegenen die niet weten over welke band ik het heb, moeten nodig gaan googelen. Mijn luiheid openbaart zich verder doordat ik het op Record Store Day uitgekomen geweldige album van Caribou genaamd Swim, pas later ga ophalen bij Platenzaak Spin. De instore optredens vandaag in die winkel waren overigens de laatste ooit. Zeker niet de beste ooit, maar gelukkig kunnen we nog uitgebreid afscheid nemen tijdens het Spin Closingfestival in De Spot, op zestien mei.