Mrbungle.nl

16. Nicholas Szczepanik – Not Knowing
De uit Chicago afkomstige muzikant Nicholas Szczepanik vat op zijn eerbetoon aan de koningin van het minimalisme, Éliane Radigue, de evolutie in minder dan een uur samen. Het zich langzaam uitvouwende stuk Not Knowing begint als een elektronische puls, werkt naar een hemels orkestraal midden om uiteindelijk te eindigen in een pikzwart niets. Not Knowing is een oerknal in de minimalistische en ambient muziek, en weet ongrijpbare duisternis te verenigen met menselijke warmte. Een plaat waarop The Disintegration Loops samen komt met L’Île Re-Sonante, en dat zijn niet de minste vergelijkingen.

17. Kazuki Tomokawa – Vengeance Bourbon
Na ruim twintig jaar verlaat de “schreeuwende filosoof” het helaas financieel niet meer zo gezonde P.S.F. Records en vindt onderdak bij Modest Launch. Verder is Tomokawa gelukkig niet zo veel veranderd; al sinds de jaren zeventig behoort hij de beste singer-songwriters van Japan. In een zeer zwaarmoedige stijl brengt hij folkliedjes ten gehore, waarbij de akoestisch gitaar regelmatig wordt ondersteund door cello en viool. Maar het belangrijkste instrument blijft zijn rauwe en emotionele stem, volledig uniek en het kenmerk van een echte outsider. Het kan voor diegenen die de Japanse taal niet machtig zijn behoorlijk lastig zijn de meerwaarde van de teksten in te zien, maar gelukkig worden de Engelse vertalingen erbij geleverd.

18. Toad – Toad
Dit Franse trio probeert, geïnspireerd door bergtochten in Auvergne en Limousin, de volmaakte samenvoeging van folk en hedendaagse dronemuziek te creëren. Dat doen ze door het uiterste te halen uit hun veelal traditionele Occitaanse instrumenten, zoals de draailier en doedelzak. Geholpen door afwisselend een gitaar en lap steel ontstaat er op het vinyldebuut van Toad een bulderende waterval van klanken, waarin enerzijds steeds weer iets nieuws te ontdekken valt, en anderzijds de luisteraar compleet in trance wordt gebracht door de zich herhalende patronen. Zeker de B-kant lijkt zich te focussen op minimalisme, ware het niet dat er toch weer een samenspel opkomt dat aanzet tot een ouderwets volksdansfeest. En dat is opmerkelijk, gezien het feit dat het voetenwerk van de bandleden het enige is wat in de buurt komt van percussie. Live is het drietal misschien nog wel meer op dreef, getuige ook de vermelding in deze lijst.

19. Eye – Winterwork
Wat is dat toch met dat land met nog geen vijf miljoen inwoners? Er komt in ieder geval opvallend veel goede muziek uit Nieuw-Zeeland; een plaat met de vlag van dat land wekt altijd bijna direct mijn interesse. Als de omschrijving dan ook nog roept dat dit het muzikale equivalent van een schip in een zware storm is, en Bruce Russell van The Dead C geeft zijn goedkeuring in de liner notes, dan weet ik al dat ik deze lp blind kan aanschaffen. Spijt heb ik daar allerminst van: dit eigenlijk al doorgewinterde trio laat op Winterwork allesverschroeiende noiserock horen (vandaar de kwaliteitsstempel van The Dead C), maar laat ook ruimte voor ijzige drone experimenten. Het is de perfecte mix tussen improvisatie, dreigende ambient, dreunende drums en gehoorbeschadigende riffs.

20. Stefan Jaworzyn – The Annihilating Light
De voormalig gitarist van Skullflower en oprichter van het fameuze Shock label heeft zich liefst zeventien jaar afgezonderd, maar is dit jaar helemaal terug met twee nieuwe albums (zie ook nummer 30 in deze lijst) en nog eens een lp met archiefmateriaal. The Annihilating Light bevat twee lange composities met mistige ambient, noise en piepende elektronica, schijnbaar willekeurig doch ook met langgerekte patronen en zorgvuldig geplaatste lagen. Het schurende Oasis Of Filth en het boosaardig borrelende Cast Out zijn briljante ideeën die rechtstreeks vanuit het donkere, chaotische brein van Jaworzyn op vinyl lijken te zijn geperst.