Moss in Middelburg

Moss’ Never Be Scared/Don’t Be A Hero draait opeens verrassend veel rondjes in de speler des huizes. Hoe dat komt? Fantastische optredens afgelopen weekend in Middelburg. Vrijdag deed Marien Dorleijn, Middelburg van oorsprong, zanger en gitarist bij Moss, een soloshow bij het altijd gezellige Avonduren. Het minstens zo geweldige Awkward I deed daar gerust nog een schepje bovenop. Een verslag van ondergetekende kan men hier lezen, op 3voor12/Zeeland.

De dag erna was het de beurt aan Moss the band. Een wervelende show in de Spot met alleen maar hoogtepunten. Mooie lichtshow, goed geluid, zeer prettige sfeer. 3voor12-collega Leo vatte dat allemaal mooi samen. En wel hier.

Washed Out – Life Of Leisure

Het kostte mij redelijk wat geld en moeite, een origineel exemplaar van de 12” Life Of Leisure van Washed Out te bemachtigen. Hopeloos uitverkocht, het bewijs dat ik regelmatig achter de feiten aanloop. Een recentelijk failliet verklaarde vinylwinkel, ergens in de States, bracht uitkomst. Ik had de dollars er graag voor over, en dat voor nog geen achttien minuten muziek. De reden? Life Of Leisure bestaat uit louter juweeltjes, in een genre waar nog nauwelijks een naam voor is verzonnen.

Benamingen verzinnen voor genres is een vermakelijke bezigheid, waar alleen omhooggevallen muziekjournalisten voor betaald krijgen. Voor de muziek van Washed Out waaien echter in de amateurblogosphere al diverse termen zoals chillwave, iets wat zijn oorsprong vermoedelijk vindt in het zweverige, ontspannen synthpop geluid en het “80s-throwback feel” dat de songs ademen.

Glow-fi is zo’n andere uitdrukking dat speciaal lijkt gemaakt voor Washed Out en gelijkende acts. De spaarzame productie met veel ruis en uit het geluid wegvallende synths wanneer er percussie wordt aangeslagen is typisch iets voor het in 2009 veel gehoorde en bejubelde lo-fi, of no-fi. Vervormde klanken die aandoen alsof je ernaar luistert met een oude walkman waarvan de batterijen bijna leeg zijn. Cassettes luisteren van Washed Out is trouwens heel goed mogelijk, want het label Mirror Universe Tapes bracht vorig jaar september de EP High Times exclusief op dit medium uit, gelimiteerd tot honderd exemplaren.

Wie is Washed Out eigenlijk? Het is het soloproject van Ernest Greene, een jongeman die met zijn ouders ergens in Georgia woont. Op deze plek is zo weinig te doen, dat muziek maken en kantklossen de enige twee bezigheden zijn waarmee men zich vermaken kan. Ik ben blij dat Greene niet voor dat laatste heeft gekozen. Na wat instrumentale hiphop en dancegeörienteerde tracks gemaakt te hebben, pikte Greene het geluid op van zijn vriend Chaz Bundick, die onder de naam Toro Y Moi diezelfde psychedelische shoewave neerzet. En dat in een paar maanden tijd.

De eerder genoemde cassette klinkt nog wat gruiziger, meer spacy dan het Life Of Leisure vinyl. Daarop verenigt Washed Out de psychedelische elektronica nog meer met synthpop van een aantal decennia geleden. Ergens zwemmend tussen dance, pop, disco, electro en r&b laat Greene zijn zachte en kalmerende stem – niet zelden onverstaanbaar – als een zacht zonnetje over zijn vertragende muziek schijnen. Ultiem relaxed en verwarmend, alsof je op vakantie bent op een tropisch eiland. Is dit de nieuwe lounge?

Jaarlijst 2009: #1

Een meesterwerk in de moderne popmuziek; dat typte ik al in januari. Merriweather Post Pavilion was het eerste album van 2009 dat ik in 2008 hoorde. En we sluiten dit jaar er ook mee af. Bij de halfjaarcijfers moest Animal Collective de eerste plaats nog even afstaan aan Köhn, een eenmalige stuiptrekking van mijn kant. Stuiptrekkingen zijn Animal Collective niet vreemd. Merriweather Post Pavilion stuitert werkelijk alle kanten op, maar verliest nergens zijn coherentie. Ook een jaar later blijkt het album een briljante combinatie van spitsvondig psychedelisch experiment en prachtige, besmettelijke popmuziek.

Een jaar is best lang, wanneer je er eens goed over nadenkt. Het mag dan wel snel voorbij zijn, 365 dagen, maar als je er op moet wachten dan ben je nog niet jarig. Animal Collective heeft deze tijd geweldig weten te overbruggen met vele liveoptredens en een werkelijk geniale EP aan het einde van het jaar, genaamd Fall Be Kind. Alleen al op basis van deze vijf nummers en nog geen half uurtje aan muziek zou de band de bovenste positie in de top tien verdienen.

Fall Be Kind ligt in het verlengde van Merriweather Post Pavilion; tribale ritmes en percussie, fabuleuze zanglijnen en veel ambientale elektronische klanken. De sfeer is echter een stuk dromeriger, meer ontspannen. Als het volledige album voor de lente en zomer staat, dan staat de EP voor de herfst en winter, waarin wat gas teruggenomen wordt en er weer paddenstoelen op het menu staan. Met een hallucinerend effect zweeft Animal Collective door een wereld die alleen in sprookjesboeken terug te vinden zijn. Het toonaangevende maar niet altijd gelijkhebbende Pitchfork beloonde het meesterlijke nummer What Would I Want? Sky met een uitzonderlijke tien. Van mij mag er nog een griffel bij. Dat die hier niet bij stond, is vooral te wijten aan het gebrek van een videoclip op het moment van publicatie.

Voor een band die toch wel bevreemdende muziek maakt, heeft Animal Collective dit jaar een bijzondere sprong gemaakt naar een groter publiek. Het is het bewijs dat de hoge kwaliteit, harmoniek en eigenzinnigheid van hun output van verre wordt herkend. 2009 was het jaar van Animal Collective.

#1. Animal Collective – Merriweather Post Pavilion (Domino)
#2. Mumford & Sons – Sigh No More (Island)
#3. Grizzly Bear – Veckatimest (Warp)
#4. Sunset Rubdown – Dragonslayer (Jagjaguar)
#5. Lightning Dust – Infinite Light (Jagjaguar)
#6. Fever Ray – Fever Ray (Rabid)
#7. Kurt Vile – Childish Prodigy (Matador)
#8. Au Revoir Simone – Still Night, Still Light (Moshi Moshi)
#9. Fuck Buttons – Tarot Sport (ATP)
#10. A Place To Bury Strangers – Exploding Head (Mute)