Voor wie het nog niet wisten:
Diegenen die het optreden van Sunset Rubdown in Vlissingen hebben gemist mogen zich – voor zover ze dat nog niet aan het doen waren – vanaf 23 juni achter de oren krabben tot de huidschilfers de ondergrond onder hun schamende lichamen bedekken. Op deze dag zal het nieuwste werk uit de handen van de muzikale octopus van de Canadese indiescene, Spencer Krug, vanaf grote hoogte neerdalen in de rekken van de platenwinkels. Als het aan mij ligt, zijn die rekken snel weer leeg. Dragonslayer, volledig album nummer drie van Sunset Rubdown, is een epische en bijna tot groteske proporties uitgegroeide opus, geminimaliseerd doch niet gekleineerd tot een compact album met eclectische indierock.
Spencer Krug, vooral bekend van Wolf Parade, maar ook van Swan Lake en Frog Eyes, is bijna niet bij te houden. Zelf lijkt hij er geen problemen mee te hebben. De laatste Swan Lake heeft nog maar net de grond geraakt of het geflipte kalf onder zijn kindjes, Sunset Rubdown, maakt alweer wilde sprongen. En dat terwijl Random Spirit Lover van het voorgaande jaar eigenlijk nog niet eens diep onder de huid wist te kruipen. Dragonslayer is beter, om maar eens vroeg met een conclusie te komen. Wat mij terstond opvalt, is dat het nieuwe werk directer is opgenomen, met veel “live” gevoel en derhalve minder studio gefriemel. Dat maakt de soms toch wel ingewikkelde muziek beter luisterbaar, of in ieder geval meer aanstekelijk.
De opener Silver Moons vertelt al direct, zowel in tekst en geluid, dat het vijftal is gegroeid, letterlijk ouder is geworden. De pianomelodie en de zanglijnen maken dit tot een lief en melancholisch nummer, verlangend naar vroeger. Het is echter geen hunkering naar een eerder geluid van Sunset Rubdown. Het tweede nummer Idiot Heart maakt snel duidelijk dat de band op dit album helemaal in topvorm is; ritmische gitaren stuwen de muziek naar een ongekende spanning, wachtend op een uitbarsting. Het explodeert op gecontroleerde wijze, zonder dat er ook maar wat van de adrenaline verloren gaat. Spencer’s bereikvolle stem wordt op Dragonslayer regelmatig aangevuld door Camilla Wynne Ingr (ook percussie, xylofoon, toetsen). Dat blijkt een additie die een diepere laag geeft, soms gevoelig, dan weer poppy. Het bewijs wordt vooral in het refrein van het derde nummer Apollo And The Buffalo And Anna Anna Anna Oh!, wat bijna neigt naar progrock.
Black Swan, het vierde nummer, is de muzikale metafoor voor de intensiteit van het eerder genoemde optreden. De energie spat werkelijk uit de speakers, terwijl de rustige stukken juist voor ongekende opbouwende spanning zorgen. Met enorm veel distortion en effecten op de gitaren is Black Swan in de eerste instantie de blikvanger van het album. Paper Lace is een herinterpretatie van het nummer van één van de andere bands van Spencer, Swan Lake. Het geeft aan hoe gemakkelijk Spencer schakelt tussen zijn diverse uitlaatkleppen, zonder dat ze allemaal (teveel) op elkaar lijken.
Wanneer You Go On Ahead (Trumpet Trumpet II) inzet wordt langzaam maar zeker duidelijk dat deze track bijna (rock)opera-achtige vormen aanneemt. De bezeten drummer neemt hierin een hoofdrol op zich. In tegenstelling tot alle pretentieuze muzikale grootsheid blijft dit op een bepaalde manier erg catchy, helemaal op het moment dat het concludeert met het intense “add up, add up”, wederom met dubbele vocalen. Trouwens, dit hoogtepunt zou weer zo een vervolg kunnen zijn van Trumpet, Trumpet, Toot! Toot! van het vorige album.
Nightingale / December Song is een melancholisch intermezzo waarin Spencer zijn beeldspraak en gevoel voor metaforen nogmaals de mond doet openvallen. Het hele album staat bol van mythologische en fantasierijke thema’s en referenties, zoals de albumtitel al deed vermoeden. Ook ouder worden, de onvermijdelijke dood en het leven daar tussen in wordt knap symboliserend beschreven in de teksten. Draken zijn vooral in de tien minuten overschrijdende afsluiter Dragon’s Lair het zinnebeeldige onderwerp. Het is letterlijk en figuurlijk een conclusie van formaat.
Sunset Rubdown is met Dragonslayer aan de ene kant een richting ingeslagen van een poppier geluid ten opzichte van de rauwe voorgangers. Desondanks is de complexiteit naar een hoger plan getild, zonder dat dit een onnavolgbare plaat heeft opgeleverd. Echt popmuziek kan je het natuurlijk niet noemen – daarvoor is het te vreemd, te afstandelijk en bij vlagen te hard. Een vlakkere productie heeft wel geholpen aan wat meer toegankelijkheid. Naast Spencer’s altijd waanzinnig hoogstaande teksten maakt dat Dragonslayer tot een album dat tot de beste van dit halve jaar gerekend kan worden.
Na alle roemloze, langdurige en nietswaardige werkdagen is een mens soms toe aan vakantie. Aan een plek waarin hij niet geconfronteerd wordt met dagelijkse beslommering van het verafschuwde insect dat de naam medemens draagt. Een plek waar het belangrijkste voor heel even weer voorop kan staan: poepen, zuipen, eten, relaxen, slapen, niet per se in die volgorde. Eigenlijk maakt het niet eens uit op welke godverdomse plaats je vertoeft. Belangrijk is eigenlijk alleen dat er geen enkel element aanwezig is dat je aan het alledaagse leven zou kunnen herinneren.
Het begint al op het vliegveld. Zich in een drom bewegende massa stompzinnige Nederlanders die met een goede smoes 85 kilo aan bagage aan boord proberen te krijgen, storten zich bij opening massaal op de incheckbalie. Met rood aangelopen hoofd beweren twee zeventig jaar oude pubers dat ze de zware spullen in de handbagage hebben gestopt. Handbagage dat overigens dezelfde ruimte inneemt als een klein nijlpaard. Met gepaste trots wordt er door mij slechts één tas van twaalf kilo gepresenteerd. En meteen doorverwezen naar de slecht bezette balie voor “afwijkende afmetingen”. Als je niet in het bezit bent van een overdreven Samsonite tel je hier niet mee.
In de wachtruimte kan je helemaal je lol op. Het is midden in de nacht, maar iedere aanwezige staat als een speedverslaafde met grote ogen op zijn Omega horloge te tikken, ook al duurt het volgens planning nog een uur voordat het vliegtuig moet vertrekken. Vooral belachelijk geklede Gaastra dertigers bevolken deze ruimte. Normaal gesproken zouden ze op deze tijd van de dag chagrijnig uit hun bed kruipen omdat hun ongewenste maar oh zo hippe kudtkind loopt te krijsen daar het aan de inmiddels beige uitgeslagen spenen van mama wil lebberen. Nu mag het dat bij oma proberen. Bejaarden zijn er overigens ook. Ze kijken uit hun ogen alsof ze bang zijn dat Magere Hein eerder is dan de piloot. Met een uitgedroogde rijstekoek tussen hun artificiële gebit wachten ze gespannen de uitslag van deze race af. Het liefst zou je ze een handje helpen. Met een stoomwals.
Ook na de landing laat het Nederlandse volk zich weer van zijn beste VOC-kant zien. Men stort zich op de te krappe bagageband als een nest vale gieren op een pas gestorven kadaver, gehaast om ook dit eiland te koloniseren. Ondanks dat er ook hier een rookverbod in openbare gelegenheden geldt, vindt iedereen het opeens normaal een half pakje zware Van Nelle in een vloeitje te proppen en met de bruine slierten tussen de tanden demonstratief te staan paffen. Nog even en okselhaar mag ook weer.
Eenmaal neergestreken in of rondom het verblijf, blijkt al snel het voordeel van een vakantie: geen enkele pekeltrut of drolletikker zal je na deze vakantie ooit weer tegenkomen. Dat is natuurlijk anders wanneer men als een stelletje belegen zwakzinnigen ieder jaar naar dezelfde camping trekt. Wetende dat er nimmer een terugkeer gaat plaatsvinden, kan je hier zonder schaamte onbeschoft doen naar de plaatselijke eilandbewoners, geen fooi geven, het plafond van de wc onder de stront smeren, promiscuïteit, ja, voor mij part de vrouw van de restauranteigenaar lopen beffen terwijl het hoofdgerecht wordt bereid. Al die mensen verdwijnen met geluk al na een paar uur uit je leven; geen omkijken meer naar. Ziedaar, de reden waarom de gemiddelde mens op vakantie de Neanderthaler voelt boven komen en zich zonder een greintje zelfrespect mateloos misdraagt.
Als je dacht dat de vrouw van de restauranteigenaar vreemd rook, dan is er nog wel wat te vertellen over het voedsel op het eiland. In Nederland maken ze er reclame voor onder de naam Bonzo; hier leggen ze er wat met vet volgezogen aardappelstaafjes en dorre blaadjes uit het plaatselijke plantsoen naast en verkopen het voor dertien euri. “De olijfolie is uit eigen tuin en ook uitstekend geschikt als glijmiddel”, spreekt de ober in vloeiend Hollands. Als teken voor de klandizie krijg je ongevraagd een gelei waarvan de afkomst dubieus lijkt, alsmede een lauwwarme ouzo. Bedelactie voor een vrijgevige fooi. Als de labiele eigenaar met een bos peterselie achter z’n oor zijn buit komt ophalen, wil hij nog wel even dat je z’n olijven c.q. rozijnen c.q. konijnenkeutels proeft. Leuk, die buitenlandse “cultuur”.
Alcoholisten wanen zich hier heel even in het paradijs (alleen halve liters verkrijgbaar voor een spotprijs, en geschonken in bevroren glazen); ’s avonds wordt het een marteling. Bij elke bestelling in een simpele kroeg wordt er een enorm bord hapjes voorgeschoteld, waarmee de ellende op het eiland vergeten nog een hele opgave wordt. Je vraagt je af waarom er zoveel restaurants op deze plek kunnen bestaan wanneer je bij elke drankbestelling zoveel te vreten krijgt. Lopend naar de slaapplaats begrijp ik pas waarom; de mongoloïde onderlaag van de Nederlandse samenleving zit weer in groten getale met lange tanden op een blokje feta te knagen met een glaasje water ernaast.
Op vakantie willen alle witte lijken ook zo graag naar strand, zwemmen. Alsof dat thuis niet kan. Een idyllisch strand, doorzichtige zee en tropische vissen heeft allicht meer allure dan een bruine Noordzee, maar uiteindelijk piest en kakt er iedereen er toch weer in. Dan kan je beter troebel water hebben, me dunkt. Insmeren tot je eruit ziet als een kokmeeuw, ook dat is geen hobby van me. Na een half uur naar een tor gestaard te hebben heb ik het strand wel weer gezien. Een mens heeft verdomd weinig nodig om zich kapot te vervelen.
Tijdens een boottochtje worden er exotische dieren beloofd: dolfijnen. In de lobby van het hotel hing al een foto van Orka’s, dus dat belooft wat. Overigens komen die in de Middellandse Zee zelden tot nooit voor, maar goed. De enige exotische beesten die ik op dit boottochtje mocht aanschouwen, was een kudde zeekoeien in de vorm van een vijftal Zweedse dames op leeftijd (doch zeer vochtig), gillend bij ieder Scandinavisch woordje dat de dronken kapitein langs zijn rotte gebit wist te persen. Mag ik van boord, a.u.b.?
In het hotel zoek je tevergeefs naar De Wereld Draait Door op tv, en neem je ’s ochtends een bruine boterham met kaas bij het ontbijt. Niemand kan het ontkennen, op vakantie ontstaat onherroepelijk een drang naar thuis. Het ritme van de dag, met bezigheden als poepen, zuipen, eten, relaxen, slapen, niet per se in die volgorde. Weten waar je aan toe bent. Geen Bonzo. Geen bejaarden (tenzij collecte). Geen landgenoten, wel veel Marokkanen. Vakantie is eigenlijk beseffen hoe fijn het thuis is. Ik ben blij dat ik weer thuis ben.