Mrbungle.nl

Dwight werkte sinds zijn 16e bij de HEMA. Hij had zich na veertien trouwe dienstjaren opgewerkt naar de functie executive senior sales consultant officer, wat betekende dat hij de hoofdkassa op de begane grond mocht bedienen. Wanneer zijn kassa was gesloten, gebeurde er helemaal niets. Ook niet op de verdieping met kleding en kantoorartikelen. Daar was hij best wel trots op. Hij was inmiddels tweeëndertig jaar, had een gezellig flatje in Dauwendaele en dopte al zijn eigen boontjes. Bezocht zijn ouders regelmatig, en dan bracht hij altijd een bloementje voor zijn moeder mee. Ja, Dwight was best gelukkig met zijn leven. In zijn vrije tijd keek hij graag naar de sterren met zijn telescoop, die hij ooit bij Bart Smit had gekocht. Zijn droom was om ooit zelf een ster te ontdekken, en dat deze naar hem werd vernoemd. Dwight-4782982 of zoiets. En dat hij dan in de krant zou staan. Dwight droomde van de sterren en het sterrendom. Ja, Dwight was best gelukkig met zijn leven.

Maar Dwight was ook ongelukkig. Hij had weinig tot geen vrienden. De zogenaamde vrienden die hij vroeger van school kende, pakte toentertijd altijd zijn knikkers af en scholden hem uit voor uilenkop, wat hij niet goed begreep. Met zijn zemelige bril, kraterface en bleke uiterlijk als een pannenkoek was hij misschien niet knap, maar hij kon geen dier bedenken waar hij op zou kunnen lijken. Dwight had het contact met hen, na het verlaten van de basisschool, al snel verbroken. Op zijn verjaardagsfeestjes kwamen zijn ouders en wat familie, maar verder niemand. Niet verwonderlijk was Dwight de grote liefde in zijn leven ook nog niet tegengekomen. Sterker nog, hij had nog nooit een vriendinnetje gehad. Daar raakte hij regelmatig van in een depressie. Niet zelden huilde hij zichzelf ’s avonds in slaap, om weer huilend wakker te worden wanneer hij weer naar de HEMA moest. Op zijn werkplek zag hij wel meisjes, of vrouwen, voorbij komen waarvan hij dacht dat ze wel op zijn karakter konden vallen. Mogelijk waren zij ook wel gefascineerd door de sterren. Aanspraak had hij nooit. Verlegen als Dwight was, ging hij snel op zoek naar plastic tassen onder de toonbank op het moment dat een mooie dame iets wilde afrekenen. Hij werd in de loop van de jaren desalnietteplus steeds minder kritisch. Als hij maar iets had om te betasten. Hij had op de kop af dertien jaar en 242 dagen geen seks gehad, of iets wat daarop leek. Hij dacht met weemoed terug aan die ene keer.

Die ene keer stapte hij met honderd gulden in zijn portemonnee, de zenuwen gierend in de keel, in de trein naar Amsterdam. Hij woonde toen nog bij zijn ouders, maar die dag waren deze op familiebezoek in Twente. Als hij snel was zouden ze er niets van merken. Met een half doorweekte broek liep hij trillend, bijna rennend naar de Oudezijds Achterburgwal. De lampjes waren niet goed zichtbaar op klaarlichte dag. Met een rood hoofd tikte hij op één van de raampjes, waarachter een schaars geklede dame van een jaar of veertig haar meest wulpse smoel opzette. De gordijnen waren nog niet dicht of Dwight had het niet meer. Een halve literpak melk ver over de datum liep langs zijn onderbroek langzaam naar beneden. De dame bleek tot zijn verbazing erg aardig en maakte zijn het gedeelte beneden zijn romp met een verpakking Tempo zakdoekjes enigszins schoon. Niet snel daarna raakte hij weer opgewonden. Ze zat nog geen tien seconden op zijn hete tampeloerus of de rubberen patroonhuls was weer gevuld. Meurend naar zuur zaad zat hij tweeënhalf uur terug in de trein, 2e klas. Z’n ouwelui hebben het nooit ontdekt. Met enige schaamte denkt Dwight vandaag de dag terug aan die enige keer. Hij had zich er al bij neergelegd dat het misschien wel bij die keer zou blijven.

Tot die ene dinsdag. De werkdag liep op haar einde, en Dwight had deze naar zijn eigen tevredenheid bijna afgerond. De kassa was goed gevuld, er waren geen ontevreden klanten geweest en hij zou morgen vrij zijn. Dit laatste vooral omdat het een heel heldere nacht zou worden, en hij van plan was de sterren in het donker te gaan bewonderen. Om kwart voor zes kwam er een jongeman van zijn leeftijd twee flessen wijn afrekenen. Hij was een sportschool type, met gespierde biceps en gebruinde huid. Dwight behandelde hem als iedere andere klant. Toen de man wegliep van de balie, gaf hij een overduidelijke knipoog naar Dwight. Dwight werd rood in zijn gezicht en kreeg tegelijkertijd kriebels in zijn buik. Wat was dat nu? Die vorm van aandacht was hij niet gewoon en hij voelde zich er ongemakkelijk bij. Hij probeerde het te vergeten maar toen hij naar buiten liep dacht hij er nog steeds aan. Opeens liep diezelfde kerel naast hem. Dwight schrok, en bleef zenuwachtig doorlopen. “Hoi, sorry dat ik je misschien liet schrikken, maar ik ben Anton”. Dwight stelde zich netjes voor, zoals hij dat van zijn ouders had geleerd. “Je lijkt me wel een toffe peer, heb je zin in een feestje?”. Verward wist Dwight niet was hij moest zeggen. “Er is lekker eten en drinken, en later komen er ook nog een paar mooie vrouwen.” Dwight’s gedachten begonnen te glunderen. Dit was misschien zijn kans om zijn toekomstige relatie te ontmoeten. Weifelend knikte hij ja, maar spannend vond Dwight het allemaal wel.

Hij liep met Anton mee. “Het is hier vlakbij”. Twee straten verder stonden ze voor de deur van een bovenwoning. Hij hoorde al stemmen. Binnen zaten nog drie andere mannen. Dwight werd enthousiast onthaald, als één van hen. Hij plaatste zich ongelukkig op de bank en Anton vroeg wat hij wilde drinken. “Water, of iets fris”, want Dwight dronk nooit alcohol. Anton kwam terug met een glas helder water, wat een beetje zout smaakte vond Dwight. Hij besteedde er verder geen aandacht aan. Met een longdrinkglas 4-hydroxybutaanzuur achter de kiezen verloor hij heel even het bewustzijn. En werd hij tot bloedens toe vier keer in zijn hol, de neger der lichaamsopeningen, geboord. Eindelijk. Had hij toch nog onverwacht zijn eigen ster ontdekt.