Donderdagmiddag 15:00 in een kleine muziekwinkel net buiten het centrum van Middelburg. Niet bepaald een plek en/of tijdstip waarop je een optreden zou verwachten van één van de meest bejubelde folk acts van 2008, Bowerbirds uit North Carolina. Toch heeft eigenaar Bart van De Spin, m’n favoriete winkel voor mijn muziekverslaving, dit trio weten te strikken voor een kort optreden alvorens ze naar Antwerpen reizen voor de volgende.
Ondanks het tijdstip en locatie hebben genoeg muziekliefhebbers zich in de winkel verzameld om de winkel geheel te vullen, een teken dat dit soort muziek qua populariteit ook in Middelburg aan het groeien is. Ik weet zeker dat deze muziekwinkel en zijn enthousiaste eigenaar hier menigeen een duwtje in de goede richting heeft gegeven. De winkel staat vol met nieuwsgierige liefhebbers, wellicht ook nog geïnteresseerd geraakt door een levendig artikel in de lokale krant, de PZC.
Het drietal vraagt om stilte en begint hun intieme set zoals hun muziek hoort te klinken: akoestisch en zonder versterking dus. Phil Moore hanteert de Spaanse gitaar en een zuivere zang, Beth Tacular speelt afwisselend de accordeon en bassdrum en Mark Paulson bedient bij de meeste nummers eveneens de bassdrum, maar kan ook met de viool overweg. Zo nu en dan klinkt er samenzang. Met deze minimale opstelling maken ze ook op hun debuutalbum, “Hymns For A Dark Horse”, zachte nieuwerwetse folkmuziek. Een uitgeklede versie van Beirut dekt de lading niet helemaal, maar de aanwezigheid van de accordeon doet zeker zo’n belletje rinkelen. Bowerbirds roept ook herinneringen op aan The Decemberists, maar ook hierbij geldt de term “uitgekleed”. De breekbare, uitgesponnen nummers hebben sporadisch een ritmische opleving. De twee nieuwe nummers die worden gespeeld lijken op de wat meer up-tempo passages van het album en zijn daardoor aan te merken als muzikaler. Dat zet aan tot voetje bewegen, maar de eerste impressie is toch dat er wat intimiteit en dynamiek gaat verloren.
Na een uurtje is het optreden voorbij. De meeste mensen zijn flink onder de indruk en beseffen wel degelijk dat dit optreden iets speciaals is geweest. Vooral het intieme aspect zal je in een zaal als Paradiso missen. Zanger / gitarist Phil bevestigt dit. Het probleem echter met dit soort muziek is dat het vooral luistermuziek is. Op het podium gebeurt op zich niet zo veel, en dat maakt mensen al snel aan het vervelen. Die moeten eens goed naar de teksten gaan luisteren, want die zijn op z’n minst fascinerend te noemen. Zeker als je bedenkt dat de bandleden eigenlijk een soort milieuhippies zijn, in de beste folktraditie. Ze schijnen in een camper te wonen in een bos en helemaal op te gaan in de natuur. En daar gaan, met een beetje fantasie, de teksten ook over. En dan vooral de (slechte) relatie van de mens met deze natuur. Nu benaderd dit allesbehalve mijn eigen filosofie over het leven, doch luister ik liever hiernaar dan naar Femke Halsema. Overigens zond ook TV Walcheren een kort stukje uit over het optreden (uitzending 19 september).
