Een korte maand met veel goede nieuwe muziek. Ik noemde al Deaf Center, Tim Hecker, Middle Brother, Julianna Barwick, The Skull Defekts en Sanso-Xtro. Er was meer. Zo was een nieuwe plaat van Six Organs Of Admittance ondanks de al zeer uitgebreide discografie erg welkom. Bandbrein Ben Chasny gebruikt op Asleep On The Floodplain voornamelijk akoestische instrumenten, met hier en daar uitspattingen van drones en psychedelica. Gefreak met folkmuziek; het levert een prachtig album op. In het folkgenre wil ik ook nog even The Cave Singers noemen met No Witch. In combinatie met country, blues en seventiesrock zetten ze een redelijk traditioneel geluid neer dat weg luistert als menig klassieker. Een prima derde van de jongens uit Seattle.
De lente is in zicht, dus kunnen we ons ook opmaken voor wat zomerse muziek. Rainbow Arabia deed het wat dat betreft uitstekend met Boys And Diamonds. Een heerlijk frisse combinatie van Arabische invoeden, Afrikaans tromgeroffel en electro / synthipop. Alsof Fever Ray op wereldreis is geweest en goed bruin is geworden. Luister hieronder naar de eerste single, het romantische Without You.
Iets relaxter gaat het er aan toe op 936, het tweede album van het met elkaar getrouwde duo Peaking Lights. Hier is het dub wat de klok slaat, met de bijbehorende baslijnen die zich genadeloos een weg banen door muren en plafonds. Met orgeltjes, zweverige zang en wat simpele, tropisch aandoende gitaarakkoorden ben je zo weg in je hangmat. Album van de maand.
Wel nieuw, niet in de smaak gevallen is onder meer The People’s Key van Bright Eyes. Op het misschien wel laatste album onder deze naam klinkt Conor Oberst tekstueel volwassen, maar muzikaal ongeïnspireerd. Het is teveel een doorsnee van Bright Eyes door de jaren heen, zonder uitschieters. Terwijl je weet dat hij beter kan met zijn singer songwriter muziek. Toro Y Moi, grondlegger van het chillwave genre, heeft er juist voor gekozen om het over een andere boeg te gooien. Het psychedelische, rommelige lo-fi gebeuren van de debuutplaat maakt plaats voor enigszins gelikte funk- en discotracks op Underneath The Pine. De eigen stijl die hij had ligt daarmee in de prullenbak. De muziekscene werd inderdaad ook nog verrast met een nieuwe Radiohead. Meer beats, en daarom alleen al interessanter dan In Rainbows. Verder maakte The King Of Limbs tot nu toe weinig indruk.
En dan hadden we natuurlijk nog het “Festival of Instrusive Quality”, kortweg FabrIQ. Na het succes van vorig jaar reden genoeg om het in 2011 weer te proberen. Dit ondanks dat “mijn ding” in het aangekondigde programma – The War On Drugs – reeds ruim van te voren had afgezegd. Maar FabrIQ is geen festival van grote namen. FabriQ draait vooral om intimiteit, gezelligheid en verbondenheid. In die zin blonk Den Bosch ook dit jaar weer uit. Het was leuk om te zien hoe er in de kleine zaal van de Verkadefabriek een soort Brabantse Avonduren ontstond, inclusief kunst en muisstille optredens van artiesten als Jay Minor met Saint Helena Dove en Sea Of Bees. In diezelfde ruimte miste ik helaas Benoît Pioulard omdat ik mij stond te vergapen aan het hoogtepunt in de grote zaal, en het algehele festival: Nils Frahm.
