Van de meeste strandpaviljoens moet je op culinair gebied niet al te veel verwachten. Dat geeft ook doorgaans niet. Een hamburger, een pot bier en uitzicht op zee en de ondergaande zon kunnen soms een behaaglijk genoegen geven, waarmee het gebrek aan kwaliteit en de aanwezigheid van stompzinnige toeristen en dagjesmensen wordt verbloemd. Toch kan je niet alles deguiseren. Eén bepaald strandpaviljoen, nabij Dishoek, Zeeland, doet daar ook geen enkele moeite voor en maakt het wel heel erg bont. Een verslag.

Zoekend naar een plekje op het rommelige terras stuit ik op een politielint, waarmee de helft van de beschikbare ruimte is afgezet. Heel even flitsen de beelden uit Hoek van Holland, nog maar pas geleden, door mijn hoofd. Ik bedenk me dat we hier niet ver van Vlissingen zitten en houd daarom alles voor mogelijk op het gebied van criminaliteit. De aanwezige gasten worden in elk geval gedwongen om gezellig met z’n allen op een kluitje te zitten, zodat ik drie keer over een vieze bouvier struikel alvorens bij het laatste vrije tafeltje te geraken. Maar ik zit. De frisse, zilte buitenlucht met een idyllisch panorama van zand, golven, zon en voorbijvarende schepen stemt mij tevreden.

Vlotter dan verwacht komt iemand de drankbestelling opnemen. De nauwelijks verstaanbare melkmuil krijgt daarom vooralsnog het voordeel van de twijfel. Bevallige dame nummer twee komt een stuk minder goed uit de verf. Angstvallig probeert ze met een te brede bril de aandacht af te leiden van haar puskraters, maar als ik haar met open mond aanstaar smijt ze snel de kaart op de plastic tafel. Zenuwachtig maar hard pratend komt ze even later vragen wat er gegeten gaat worden. Dat, tezamen met het feit dat ik nog niets te drinken heb na een dorstopwekkende fietstocht hier naar toe, doet een gevoel aanzwellen dat ik zo snel mogelijk weg wil van de locatie. Het besluit om de sliptongetjes te nemen ontvalt me daarom eerder dan gewenst.

Ondertussen begint mijn keel ernstige uitdrogingsverschijnselen te vertonen. Met de moed der wanhoop sleep ik met mijn tong het weinige speeksel over het schuurpapier wat het begin van mijn slokdarm moet zijn. Demonstratief kijk ik af en toe achterom, afwachtend en semigeïrriteerd door het uitblijven van een vochtige versnapering. Een half uur na aankomst duikt de puistenkop wederom op met borden aan tafel. “De sliptongetjes waren voor…?”. “Nee, dat kan niet voor mij zijn, ik heb nog niet eens wat te drinken!” Haar collega hijgt plots in m’n nek, met een lucht die bij niet-tandenpoetsende pubers hoort: “u had een doodgeslagen biertje?”. Dat doodgeslagen heb ik er overigens zelf bij verzonnen; gedachten aan iemand doodslaan kwamen op dat moment sterk naar voren.

Ik wist me te beheersen. Iemand doodslaan zou mij niet helpen om mét eten deze plek snel te verlaten. Ik liet de hulpeloze bediening dus mijn biertje en een bord met vis op de plakkerige tafel zetten. Mijn tafelgenoten deelden de verbazing, en de kalmte. Het is best knap te noemen om zes magnetrons en drie frituurpannen tegelijk te laten klaarkomen.

Voor zover er nog vers vlees aan het tweetal wezens uit de zee zat, was dit volledig volgezogen met oud frituurvet. Het moment dat ik een slecht afgewassen vork in het beestje zette, spoot een roestige substantie net naast mijn oog. Er werd saus bij geserveerd dat – ja laten we eens met clichés strooien – wel van een zilvermeeuw kon zijn. De slappe frieten waren in hetzelfde vet gebakken als de vis, naar smaak te oordelen. Onderin de schaal zaten trouwens nog restjes bitterbal, die allicht beter hadden gesmaakt. Toch dacht dit etablissement nog water bij de wijn te doen om bij de gerechten een salade te serveren. Ik kan me nog goed een aflevering herinneren van League Of Gentlemen waarin een enorme puist op de rug van “dole scum” Mickey wordt uitgeknepen en als mosterd op een broodje hamburger wordt gepresenteerd. Nachtmerrie wordt werkelijkheid; de serveerster met de brede bril loopt opeens met een pleister op haar gezicht.

De uitspraak “ik heb dan in ieder geval íets gegeten”, valt in duigen als blijkt dat het verorberde je eigen darmkanaal ziet als de snelste glijbaan ter wereld. Aan de andere kant is dat ook weer een voordeel, in je achterhoofd de bedenking dat een lang verblijf in de spijsvertering ongetwijfeld rare bijverschijnselen zou gaan opleveren.

Na nog een half uur met lege borden voor onze neus waag ik een poging tot verhaal te halen aan de bar. Ik zie al snel in dat dit een nutteloze missie is. Een barmedewerker tapt het laatste restje uit een leeg vat in een lekke emmer. Schuifelende subsidie pubers drentelen door de keuken. Ergens tussen de bar en keuken ligt een enorme berg vuilniszakken te ruiken. De puist vraagt welke tafel ik heb gezeten. Zucht. Die molotovcocktail komt volgend seizoen wel. Op weg naar buiten zie ik nog een kleuter stuiterballetje spelen met scampi’s, die ik ergens eerder heb gezien.