De huidige kredietcrisis doet de tegenwoordige mens besparen op de gekste dingen. Niet alleen worden er minder LSD televisies verkocht, maar ook auto’s, sexartikelen en dure whisky’s. In diezelfde sfeer moeten ook de luxe restaurants het ontgelden. De consumerende Nederlander heeft een hekel aan koken maar zoekt snel een uitweg wanneer een dienstverlenende sector als de horeca een beroep doet op de portemonnee. Vandaag de dag behoren enkele budgettenten dan ook tot de toppers in de Middelburgse horeca. Omdat ik toch overal over mee wil praten, besloot ik de proef op de som te nemen in de stationsrestauratie aldaar, “de ontmoetingsplek bij uitstek” volgens de website.

Op zich heeft de stationsrestauratie in Middelburg een locatie waar Van Der Valk nog van zou dromen. Gemakkelijk bereikbaar met trein, bus en taxi en op een steenworp afstand van het centrum. In de zomer bieden de tafels aan het raam een schitterend uitzicht op de passerende bootjes in het kanaal en eventuele auto-ongelukken. De ligging aan de rand van de wijk Dauwendaele doet echter ook klandizie daarvandaan het etablissement bevolken. Ik ben me terdege van bewust dat we leven in een multiculturele samenleving, maar soms bekruipt hier het beklemmende gevoel dat ik op het station van Tabriz bevind. Nu had ik mij ten doel gesteld om de keuken van een objectief oordeel te voorzien, dus schoof ik enig vooroordelen over buitenlanders voor vandaag aan de kant.

Ik begon maar eens met een bakje koffie, zoals ik wel vaker doe wanneer de dag het middaguur nog niet gepasseerd is. Dit werd gepresenteerd op een hardplastic dienblad en in een kopje die je ook dikwijls in het ziekenhuis voorbij ziet komen. Op de menukaart staat vol trots aangekondigd dat “elk kopje vers gezet wordt van gemalen koffiebonen”. Gelukkig, ze zijn gemalen. Als ik ergens een hekel aan heb is het wel hele koffiebonen in m’n bakkie. Op het moment dat ik het eerste slokje door mijn gevoelige oesophagus liet glijden, zag ik opeens een korte maar felle, witte flits. In paniek peilde ik de reacties van andere klanten en medewerkers, echter gaven die geen sjoege. Het zal wel aan mij liggen, dacht ik nog. Ik wierp nog eens een blik op de kaart om niet te laten voorkomen dat ik zenuwachtig begon te worden. Het zweet brak me alsnog uit toen het woord koffie op de menukaart voor heel even leek te veranderen in Black Tears of Jesus.

Niet benauwd worden, dacht ik bij mezelf, en het stelde me gerust dat de twee uitgangen binnen twee seconden te bereiken waren vanaf de plek waar ik zat. Inschattingsvermogen siert de mens, is mijn mening. Ik liet mij niet uit het veld slaan en besloot waardig mijn opdracht te voltooien. Wederom dook ik met mijn blik in de geplastificeerde menukaart. Andermaal begon het te duizelen. Water veranderde zomaar in wijn en bij melk stond opeens het eeuwige zuigelingenschap vermeld. Ik wreef maar eens goed in mijn ogen. Nu was het weer weg. Vanuit een ooghoek zag ik dat de grijze man met een ongeschoren kin, die zowel de bar bediende alsmede de tijdschriften bijvulde, mij indringend aankeek. Ik keek niet terug, maar bladerde snel door naar lunchgerechten.

Hoewel mijn eetlust inmiddels grotendeels was verdwenen, raapte ik mijn moed bijeen om bij de serveerster de Honki-burger met frites te bestellen. Ik zat nog even te twijfelen over de Restauratiesnack (bestaande uit 2 sneetjes brood, de één belegd met ham en spiegelei, de ander met kroket, en daarbij een bolletje huzarensalade) doch het feit dat de Honki-burger exclusief verkrijgbaar was bij “Het Station” deed mij overstag gaan. De geur van de serveerster deed het kleine beetje honger dat nog over was als sneeuw voor de zon verdwijnen. Ik bestelde dan ook maar een klein flesje wijn, rood of en wit, plus een glaasje jonge jenever, om de maaltijd maar eens goed te kunnen doorspoelen.

In de tijd die ik overhad terwijl mijn Honki-burger werd bereid, kon ik eens goed mijn oordeel vellen over het interieur dat de stationsrestauratie enig aanzien moest geven. Ik concludeerde dat de groene semi-leren stoelen en de zachte vloerbedekking in het patroon van een dambord in de jaren 80 waanzinnig trendy moet zijn geweest. Het is toch jammer dat de drie immigranten die de tafeltjes op dat moment rijk waren, niet beseften dat dit ooit een populaire uitgaansgelegenheid van allure was. Gelukkig, diegene die hier verantwoordelijk was voor het interieur had door dat de jaren 80 weer helemaal terug aan het komen waren. De fancy foto’s van een spiegelei en een broodje kroket, vaal van slijtage, sierde dan ook – echt retro – de muren. De bruine gordijnen en post-moderne plantenbakken (voor de jaren 70 dan) deden daar nog een schepje bovenop.

Wéér iemand anders uit de sociale werkplaats kwam mijn Honki-burger brengen. Het rook naar een verkoolde embryo van een Eskimo, al heb ik geen idee hoe dit in werkelijkheid zou moeten ruiken. Het dunne plakje synthetische rundvlees op het aangebrande doch sappige broodje was dermate veel gekruid dat zelf Hapsalon Cleopatra om het recept zou bellen, zou ze van het bestaan afweten. De rauwkost verzachtte dit enigszins, maar de zogenaamde honkisaus wist ik niet thuis te brengen. Een soort smakeloze whiskysaus, zonder whisky. Na een kwart van mijn broodje gegeten te hebben plantte ik de rest van het gerecht onopvallend in de retro-plantenbak naast mij en dronk de bestelde drankjes op. Op het moment dat ik gedistingeerd de honkisaus van mijn lippen afpoetste,  stond uit het niets de grijze man met de ongeschoren kin voor me, woedend wijzend op de plantenbak. Hij werd groter en groter, alsof hij leek op te stijgen. Zijn kop werd steeds roder en uit het midden van zijn handpalmen leek een eveneens rode vloeistof te komen.

Ik rende in paniek naar buiten richting het spoor, maar de klapdeur gaf iets teveel mee en ik rolde als een bowlingbal van het perron de rails op. Aan het geluid van reizigers kon ik afleiden dat de trein er aan moest komen. Ik durfde niet te kijken en rolde mezelf op als een foetus en hield mijn ogen dicht, net alsof dat zou helpen wanneer je botten door een Intercity uit Amsterdam verbrijzeld gaan worden. Opeens zag ik diezelfde witte flits als bij de koffie eerder; ik tilde voorzichtig mijn oogleden op en zag de grijze man met de ongeschoren kin eensklaps in een witte jurk op het perron staan, zijn beide handen uitgestrekt in mijn richting. Hij leek te zweven en instinctief greep ik zijn polsen. Toen ik weer op beide benen op het perron stond, leek geen enkele andere reiziger zich bewust van het gebeuren. De grijze man was met zijn ongeschoren kin verdwenen. Ik wierp een blik op het bord dat de vertrektijden aankondigde en zag dat de Intercity heel toevallig 2 minuten vertraging had.

Eenmaal thuis stak ik snel een kaarsje aan en opende een fles jonge jenever, die ik diezelfde dag nog tot de bodem opdronk.