Misantropie

De huidige kredietcrisis doet de tegenwoordige mens besparen op de gekste dingen. Niet alleen worden er minder LSD televisies verkocht, maar ook auto’s, sexartikelen en dure whisky’s. In diezelfde sfeer moeten ook de luxe restaurants het ontgelden. De consumerende Nederlander heeft een hekel aan koken maar zoekt snel een uitweg wanneer een dienstverlenende sector als de horeca een beroep doet op de portemonnee. Vandaag de dag behoren enkele budgettenten dan ook tot de toppers in de Middelburgse horeca. Omdat ik toch overal over mee wil praten, besloot ik de proef op de som te nemen in de stationsrestauratie aldaar, “de ontmoetingsplek bij uitstek” volgens de website.

Op zich heeft de stationsrestauratie in Middelburg een locatie waar Van Der Valk nog van zou dromen. Gemakkelijk bereikbaar met trein, bus en taxi en op een steenworp afstand van het centrum. In de zomer bieden de tafels aan het raam een schitterend uitzicht op de passerende bootjes in het kanaal en eventuele auto-ongelukken. De ligging aan de rand van de wijk Dauwendaele doet echter ook klandizie daarvandaan het etablissement bevolken. Ik ben me terdege van bewust dat we leven in een multiculturele samenleving, maar soms bekruipt hier het beklemmende gevoel dat ik op het station van Tabriz bevind. Nu had ik mij ten doel gesteld om de keuken van een objectief oordeel te voorzien, dus schoof ik enig vooroordelen over buitenlanders voor vandaag aan de kant.

Ik begon maar eens met een bakje koffie, zoals ik wel vaker doe wanneer de dag het middaguur nog niet gepasseerd is. Dit werd gepresenteerd op een hardplastic dienblad en in een kopje die je ook dikwijls in het ziekenhuis voorbij ziet komen. Op de menukaart staat vol trots aangekondigd dat “elk kopje vers gezet wordt van gemalen koffiebonen”. Gelukkig, ze zijn gemalen. Als ik ergens een hekel aan heb is het wel hele koffiebonen in m’n bakkie. Op het moment dat ik het eerste slokje door mijn gevoelige oesophagus liet glijden, zag ik opeens een korte maar felle, witte flits. In paniek peilde ik de reacties van andere klanten en medewerkers, echter gaven die geen sjoege. Het zal wel aan mij liggen, dacht ik nog. Ik wierp nog eens een blik op de kaart om niet te laten voorkomen dat ik zenuwachtig begon te worden. Het zweet brak me alsnog uit toen het woord koffie op de menukaart voor heel even leek te veranderen in Black Tears of Jesus.

Niet benauwd worden, dacht ik bij mezelf, en het stelde me gerust dat de twee uitgangen binnen twee seconden te bereiken waren vanaf de plek waar ik zat. Inschattingsvermogen siert de mens, is mijn mening. Ik liet mij niet uit het veld slaan en besloot waardig mijn opdracht te voltooien. Wederom dook ik met mijn blik in de geplastificeerde menukaart. Andermaal begon het te duizelen. Water veranderde zomaar in wijn en bij melk stond opeens het eeuwige zuigelingenschap vermeld. Ik wreef maar eens goed in mijn ogen. Nu was het weer weg. Vanuit een ooghoek zag ik dat de grijze man met een ongeschoren kin, die zowel de bar bediende alsmede de tijdschriften bijvulde, mij indringend aankeek. Ik keek niet terug, maar bladerde snel door naar lunchgerechten.

Hoewel mijn eetlust inmiddels grotendeels was verdwenen, raapte ik mijn moed bijeen om bij de serveerster de Honki-burger met frites te bestellen. Ik zat nog even te twijfelen over de Restauratiesnack (bestaande uit 2 sneetjes brood, de één belegd met ham en spiegelei, de ander met kroket, en daarbij een bolletje huzarensalade) doch het feit dat de Honki-burger exclusief verkrijgbaar was bij “Het Station” deed mij overstag gaan. De geur van de serveerster deed het kleine beetje honger dat nog over was als sneeuw voor de zon verdwijnen. Ik bestelde dan ook maar een klein flesje wijn, rood of en wit, plus een glaasje jonge jenever, om de maaltijd maar eens goed te kunnen doorspoelen.

In de tijd die ik overhad terwijl mijn Honki-burger werd bereid, kon ik eens goed mijn oordeel vellen over het interieur dat de stationsrestauratie enig aanzien moest geven. Ik concludeerde dat de groene semi-leren stoelen en de zachte vloerbedekking in het patroon van een dambord in de jaren 80 waanzinnig trendy moet zijn geweest. Het is toch jammer dat de drie immigranten die de tafeltjes op dat moment rijk waren, niet beseften dat dit ooit een populaire uitgaansgelegenheid van allure was. Gelukkig, diegene die hier verantwoordelijk was voor het interieur had door dat de jaren 80 weer helemaal terug aan het komen waren. De fancy foto’s van een spiegelei en een broodje kroket, vaal van slijtage, sierde dan ook – echt retro – de muren. De bruine gordijnen en post-moderne plantenbakken (voor de jaren 70 dan) deden daar nog een schepje bovenop.

Wéér iemand anders uit de sociale werkplaats kwam mijn Honki-burger brengen. Het rook naar een verkoolde embryo van een Eskimo, al heb ik geen idee hoe dit in werkelijkheid zou moeten ruiken. Het dunne plakje synthetische rundvlees op het aangebrande doch sappige broodje was dermate veel gekruid dat zelf Hapsalon Cleopatra om het recept zou bellen, zou ze van het bestaan afweten. De rauwkost verzachtte dit enigszins, maar de zogenaamde honkisaus wist ik niet thuis te brengen. Een soort smakeloze whiskysaus, zonder whisky. Na een kwart van mijn broodje gegeten te hebben plantte ik de rest van het gerecht onopvallend in de retro-plantenbak naast mij en dronk de bestelde drankjes op. Op het moment dat ik gedistingeerd de honkisaus van mijn lippen afpoetste, stond uit het niets de grijze man met de ongeschoren kin voor me, woedend wijzend op de plantenbak. Hij werd groter en groter, alsof hij leek op te stijgen. Zijn kop werd steeds roder en uit het midden van zijn handpalmen leek een eveneens rode vloeistof te komen.

Ik rende in paniek naar buiten richting het spoor, maar de klapdeur gaf iets teveel mee en ik rolde als een bowlingbal van het perron de rails op. Aan het geluid van reizigers kon ik afleiden dat de trein er aan moest komen. Ik durfde niet te kijken en rolde mezelf op als een foetus en hield mijn ogen dicht, net alsof dat zou helpen wanneer je botten door een Intercity uit Amsterdam verbrijzeld gaan worden. Opeens zag ik diezelfde witte flits als bij de koffie eerder; ik tilde voorzichtig mijn oogleden op en zag de grijze man met de ongeschoren kin eensklaps in een witte jurk op het perron staan, zijn beide handen uitgestrekt in mijn richting. Hij leek te zweven en instinctief greep ik zijn polsen. Toen ik weer op beide benen op het perron stond, leek geen enkele andere reiziger zich bewust van het gebeuren. De grijze man was met zijn ongeschoren kin verdwenen. Ik wierp een blik op het bord dat de vertrektijden aankondigde en zag dat de Intercity heel toevallig 2 minuten vertraging had.

Eenmaal thuis stak ik snel een kaarsje aan en opende een fles jonge jenever, die ik diezelfde dag nog tot de bodem opdronk.

Na een schrikbarend vervelende gebeurtenis in de C&A in Middelburg vorige week, voelde ik mij geroepen om het bedrijf een brief te sturen:

Geachte heer, mevrouw,

Helaas voel ik mij genoodzaakt om u te vertellen wat mij afgelopen zaterdagmiddag 28 juli in het filiaal van de C & A in Middelburg is overkomen. Ondanks dat deze brief naar uw belevenis misschien leest als een grap, wil ik u vragen om mijn enigszins cynische verhaal toch serieus te nemen. Ik geloof oprecht dat dit zal bijdragen aan een gelukkigere samenleving.

Het was een gezellige zaterdagmiddag in de stad. Geen strandweer, dus het was aardig druk in het centrum van Middelburg. Zo ook in de C & A. Gillende kinderen met ijsjes overgooiend over een kledingrek, blije mongooltjes vast op de roltrap met een te grote rolstoel en een groep verdwaalde Puertoricanen die zojuist hadden ontdekt wat het woord “taal” nu eigenlijk betekende, ze hadden allemaal hun weg gevonden naar deze winkel. Helaas werd deze vrolijke sfeer verpest door één van uw medewerkers. De dame in kwestie – de naam ben ik helaas kwijt – had redelijk kort geknipt grijs haar zodat je haar hoofd goed kon zien. Daaruit kon een leek al vrij gemakkelijk opmaken dat ze al een flinke carrière achter de rug had als onbeholpen en chagrijnige kassamedewerker bij de Jamin of iets dergelijks. Dat werd bevestigd door de hierna beschreven gebeurtenissen.

Zoals ik al zei was het druk in de C & A, echter de kassa bediend door bovengenoemde dame was de enige die open was. Deze situatie werd gelukkig ook opgemerkt door de medewerkers van het filiaal en er werd een tweede kassa geopend door een collega, iets wat met luid gejuich werd ontvangen door de aanwezige klanten. Er was één probleem, de sleutel van deze tweede kassa was niet aanwezig… In plaats van dat de collega van de dame met het grijze haar op zoek ging naar de sleutel, besloot zij zelf luid roepend naar weer een andere collega, op zoek te gaan naar de sleutel die de tweede kassa moest opstarten. Hierdoor kwam de gehele economie in deze dependance van de C & A stil te staan. Inmiddels vormden zich twee lange rijen voor de balie met ongeduldige klanten die maar al te graag hun kleertjes wilden betalen.

Aangezien ik de eerstvolgende zou zijn die werd afgerekend, besloot ik te blijven wachten tot ik werd geholpen. Dit kon nooit meer lang duren, dacht ik bij mezelf. Dit bleek helaas een foute veronderstelling. De sleutel van de tweede kassa werd snel gevonden maar dit was allesbehalve een garantie tot het succesvol en efficiënt afrekenen van mijn waar. De hoofdpersoon van dit drama voelde zich eerst genoodzaakt om nog uitgebreid de werking van de tweede kassa uit te leggen aan haar collega; de nodige tips en trucs waren hier niet van de lucht, wat impliceerde dat zij een gelouterde werkkracht was. Dit idee werd al snel de grond in geboord toen zij eindelijk het bonnetje van de voorgaande klant uit de kassa trok. Het Duitse heerschap vóór mij had helemaal niet op “ja” gedrukt op de pinautomaat! En was er nadien wel met een mooie broek vandoor gegaan! Ondanks het feit dat dit ondertussen al een tijdje geleden was, werd dit uiteraard met ontsteltenis ontvangen door de steeds prutserige functionerende mejuffrouw. Als een echte rechercheur (volgens mij had zij teveel Baantjer gekeken) ging ze op haar dooie gemakje naar de ingang van de winkel om te kijken of de Duitser met de mooie broek er nog een ijsje stond te eten. Dit was niet het geval. Misschien was hij nog in de winkel zelf? Nee, geheel tot haar eigen verbazing, was de boef ervandoor.

Mijn verbazing was inmiddels omgeslagen naar een gevoel van machteloosheid en woede, en ik had de grootste moeite om dit te verbergen. Achter mij in de rij begon het ook al aardig te morren. Ik weet niet wat erger is: huilende kleine meisjes die dolgraag naar huis willen of de bijbehorende gefrustreerde moeders die het liefst een mes in ieder willekeurige voorbijganger willen steken, zouden ze er één op zak hebben. De al veelbesproken dame vond het niet nodig om haar excuus te maken, al had dit niet meer uitgemaakt. Ze vond nog wel even de tijd om uit te leggen dat ze toch nog constant rond moest kijken of die Duitser nog haar gezichtsveld kruiste. Ik kan mij voorstellen dat er vaker iets wordt ontvreemd bij de C & A, maar als iedere medewerker naar potentiële bandieten moest uitkijken, dan was er wel een safaripark van gemaakt. Mijn erop volgende verbouwereerde opmerking naar de dame “die meneer zit al in de bus naar Duitsland” was misschien misplaatst en oneerlijk, maar voor haar zelfs een reden om de taken bij de kassa neer te leggen. Tevens was dit het punt voor mij om te besluiten het pand te verlaten. Op mijn weg naar buiten – zónder de beoogde artikelen – zag ik haar nog een beetje rommelen in een kledingrek.

Al met al waren dit de ergste 40 minuten die ik ooit in een winkel heb mogen meemaken. Ik heb daarbij ook het vermoeden dat deze belachelijke service gepresenteerd door de grijze medewerkster ook andere cliënten psychisch leed heeft veroorzaakt. Ik vind het erg jammer dat een groot concern als C & A, waar kwaliteit en service hoog in het vaandel staan, het personeel onvoldoende scant op hun capaciteiten en klantgerichtheid. De bedrevenheid waarmee deze medewerker tentoonspreidde dat zij helemaal niets wou verkopen, doet vermoeden dat er eerder misstanden zoals boven beschreven hebben plaatsgevonden. Als geboren Middelburger loop ik vaak door de straat waar de C & A is gevestigd, niettemin heb ik de laatste tijd de neiging om een grote omweg te nemen.

Nu ik de gebeurtenissen een beetje heb verwerkt, ben ik tot het besluit gekomen deze brief te schrijven. Niet als aanval op u als concern, maar om u te wijzen op punten die verbeterd kunnen worden zodat de tevreden klantenkring verder uitgebreid kan worden. Toch draagt deze brief als conclusie een persoonlijke noot; de hoofdpersoon van dit verhaal in totaal niet geschikt als verkoopster.

Met vriendelijke groet,

…

Mrbungle.nl

Stationsrestauratie Middelburg

Ergernis in de C&A