Muziek

De Subjectivisten

Sinds kort zijn enkele schrijfsels van mijn hand ook te vinden op de site van De Subjectivisten. Een Nederlandse website, eind 2001 opgericht door Ariën Rasmijn, waarbij het “persoonlijke” in de popjournalistiek centraal staat, aldus Wikipedia. Ik voelde mij al jaren thuis op de website vanwege de stijl waarin geschreven werd. Die is heel divers, omdat iedereen zijn eigen draai aan de term “subjectivisme” geeft. Bovenal druipt de liefde dan wel obsessie voor muziek (ook films, cultuur) bij de schrijvers ervan af. Zonder concessies.

Tussen de vele (voormalige) schrijvers kom ik veel bekenden tegen: Theo Ploeg, Guuz Hoogaerts, Martijn Busink – collega ten tijde van MusiqueMachine – en Jan Willem Broek, om maar eens een kleine selectie op te dreunen. Met gepaste trots doe ik daarom in ieder geval mee met Het Schaduwkabinet, een wekelijks terugkerend overzicht van de beluisterde platen door middel van een korte recensie, of eerder een impressie. Tussendoor kan men er van alles tegenkomen: recensies, terugblikken, zomaar een filmpje of serieuze opinie. Maar altijd subjectief.

Wat ik met het schrijven voor De Subjectivisten wil toevoegen, aangezien op deze site ook al over muziek wordt getypt, en bovendien met dezelfde vrijheid? Afwisseling misschien, maar vooral inspiratie opdoen door je in een groep te begeven met andere liefhebbers. Schaduwkabinet week 35 staat hier, week 36 hier. Een betoog over de 4-cd box van Motorpyscho’s Timothy’s Monster uit deze zelfde digitale pen is alhier te lezen. Update your bookmarks, zou ik zeggen!

Black Diamond Heavies

De vakantieperiode is weer afgelopen. Voor veel mensen is dat een teken om in een tien maanden durende depressie te geraken, doch voor mij betekent dat het concertseizoen op het punt staat het tweede deel van het jaar in te gaan. Geenszins een reden voor neerslachtigheid, hoewel de zanger van de Black Diamond Heavies, afgelopen zaterdag in Kaffee ’t Hof, alles behalve vrolijke teksten opdreunt.

Het Amerikaanse duo uit Nashville is er eentje die zwaar tilt aan het geloof. Wat wil je, met een zoon van een predikant als zanger. De andere helft van het tweetal komt overigens uit een familie met whiskystokerijen, wat een licht ontvlambare combinatie oplevert. Het meest opvallende aan de Black Diamond Heavies is toch wel de opstelling en instrumentatie: een Fender Rhodes, een tweede klavier en een drumstel. Dat er toch een degelijk vol geluid wordt uitgeperst is vooral te danken aan het enthousiasme waarmee de blues, gospel en singer-songwriter muziek aan de man wordt gebracht. Dit tezamen met een stem die Tom Waits doet verbleken, maakte het optreden uitermate vermakelijk.

Lees mijn verslag voor 3voor12/Zeeland hier.

PVT vs. !!!

De ietwat vreemd geplaatste leestekens in de titel van dit stukje doen terecht vermoeden dat het nog steeds elektronische muziek is wat de scepter zwaait in huize mrbungle (beloofd: komende maand weer meer folk-achtige muziek). Ditmaal twee acts van het befaamde label Warp Records dat getuige de huidige verzameling artiesten (onder andere Grizzly Bear, Jamie Lidell, Gonjasufi) al lang niet meer gezien kan worden als een puur elektronica label.

Het Australische PVT droeg eerder de naam Pivot totdat een enigszins labiele Amerikaanse band met een rechtszaak ging dreigen. Church With No Magic is het derde album en opnieuw kiest de groep een pad dat nog niet eerder bewandeld is, althans door hun zelf. De elektrorock van het debuut is zeker aanwezig, maar synthipop krijgt meer de overhand zonder dat dit direct oubollig aandoet. Ook nieuw is de zang van bandlid Richard Pike, opnieuw een referentie naar de jaren tachtig, aangezien hij wel wat weg heeft van pakweg Dave Gahan. Dan wel de Dave Gahan in zijn “moeilijke” periode, want de teksten worden desolaat en met een hint naar zelfmoordneigingen voorgedragen.

De beste tracks van het album – het titelnummer, Crimson Swan en Window – klinken als een uitgeklede Holy Fuck, weer aangekleed met een truttig gebreid truitje en vocalen. Dat is heus niet zo lullig bedoeld als het klinkt. Church With No Magic is een prima album zonder uitschieters. De Australiërs kunnen zich gerust meten met de internationale top en dat maakt een plekje op het Warp label gerechtvaardigd.

Van !!! weet iedereen inmiddels dat je de bandnaam uitspreekt als “Chk Chk Chk”. Wat veel mensen niet weten is dat de groep al twee van zijn originele drummers is verloren door noodlottige ongevallen. !!! heeft zicht daardoor allerminst uit het veld laten slaan. Het vierde album Strange Weather, Isn’t It? zou weleens het beste tot nu toe kunnen zijn van de dancepunk act. Dancepunk die gelukkig wat meer kwaliteit en inhoud heeft te bieden dan bijvoorbeeld The Infadels.

!!! speelt meteen aan het begin van de plaat zijn troefkaart uit met de single AM/FM. Het wordt daardoor wel direct duidelijk dat er flink is geoefend om de typische zweverige Warp-elektronica te combineren met enorm funky dansmuziek. Voor dat laatste kenmerk betaalden ze overigens wel een hoge prijs: ze moesten op tournee met de Red Hot Chili Peppers. Ook het tweede nummer The Most Certain Sure is een meezinger en –danser, maar verderop raakt het album zijn kracht en enthousiasme een beetje kwijt. Net als PVT weet ook !!! weet helaas geen album vol te proppen met hits.

De winnaar van deze tweestrijd? Ik zou zeggen een gelijkspel met veel doelpunten maar ook veel kaarten en blessures. Vermakelijk voor de neutrale toeschouwer, dus.