We hebben Koninginnedag en de Giro gehad in Middelburg, wat mijn favoriete stad meer dan ooit op de kaart heeft gezet. Middelburg kleurde oranje en roze, maar afgelopen dinsdag kleurde de stad zwart. En laat die kleur mij nu een stuk beter bevallen. Nota bene op een doordeweekse avond – en dus niet op zondag – kwam David Eugene Edwards zijn donkere evangelie verkondigen in de Spot met zijn band Wovenhand.

De korte tournee staat in het teken van zijn nieuwste en zesde album The Threshingfloor. De “threshing floor” is van oudsher een plek waar het graan werd gedorst, en aldus een plek van voeding en blijdschap voor de betrokken gemeenschap. Die dinsdagavond vormde er aan de Beddewijkstraat een dergelijke plek. Bekende en onbekende Middelburgers en niet-Middelburgers bevolkten de zaal tot er niemand meer bij kon. Overigens was dat al het geval bij het onterecht lauwtjes ontvangen voorprogramma The Black Atlantic, dat de provinciehoofdstad inmiddels ook niet meer vreemd is.

Wovenhand, tegenwoordig gewoon een viermansformatie in plaats van een project tijdens Sixteen Horsepower-stilte, speelt de sterren van de hemel. De voornamelijk akoestische nummers hebben opeens een weldadige instrumentele kracht in zich. Dankzij de combinatie van hard gestemde gitaar, contrabas (afwisselend getokkeld en pizzicato), een begaafde drummer en keyboards wentelt Wovenhand zich in country, sacrale folk, gospel en donkere melodieën. En niet te vergeten rock, want deze avond rockt (dank u, geluidsman).

Toch is de grootste zegen van Wovenhand Edwards’ bijzondere zang, die door merg en been gaat. Edwards ís God. Of in ieder geval een soort Jesus. Steeds als ik weer een glaasje water had besteld, stond ik weer met een tray wijn in mijn handen. Zijn stem doet de elementen bewegen; zijn verhaal opent de ogen van de blinden; zijn muziek verbroedert vijanden. Met gesloten ogen verkondigt hij zijn geloof, doorgaans triest en somber, doch altijd met de overtuiging van de Heer. “Ik probeer leven te brengen”, vertelt hij in een interview met 3voor12/Zeeland. Dat lukt hem evenwel pas na het optreden, want tijdens staat iedereen levenloos aan de grond genageld. Misschien wel het beste concert dat ik ooit in Middelburg zag.

The Threshingfloor is misschien iets minder overweldigend dan het optreden, maar kan zich desalniettemin gemakkelijk meten met het beste werk van Wovenhand. Voor diegenen die liever Sixteen Horsepower de hemel in prijzen, is deze plaat de perfecte dwarsdoorsnede tussen de twee acts. De eerste tracks hebben een vol, onderwerpend geluid, maar subtiliteit is zeker niet onvindbaar. De Bijbelse retoriek intrigeert en zet aan tot nadenken. Ik geloof dat ik bekeerd ben.

Volgende week een blasfemisch stukje over de band Jesus Anal Penetration.