De folkfestivals lijken in Middelburg als paddenstoelen in de herfst uit de grond te schieten. Zelfs in de meteorologische lente. Nog niet zo lang geleden was De Spin locatie voor een avond met subtiele roots- en folkmuziek, afgelopen zaterdag was het weer De Spot dat toneel was voor een freak folk swing balkan klezmer -avond, zoals ze het zelf aankondigden. Om wederom mijn goede smaak te tonen en deze tot het uiterste te testen (Hertog Jan bier) hoefde ik gelukkig niet ver te lopen.

Jay Minor mocht dit keer de aftrap verzorgen. Hij liet op het huiskameroptreden in De Spin al een aardige indruk achter, zoals hopelijk uit mijn verslag is gebleken. Dit maal heeft hij wel zijn laptop meegenomen voor enkele elektronische effecten. Deze bestaan voornamelijk uit subtiele blipjes en blopjes, die wat ritme in de muziek aanbrengen. Hoewel Jay zich hiermee weet te onderscheiden van vergelijkbare artiesten zonder laptop, heeft zijn muziek dit niet nodig. De prachtige, fragiele stem van de jonge Zeeuw spreekt eigenlijk voor zichzelf en de zachte akkoorden op de gitaar zijn wat mij betreft voldoende wat begeleiding betreft. Hoewel zijn show in het begin last heeft van de opstartproblemen van de geluidsman, wordt ook dit optreden zonder meer enthousiast onthaald door het publiek.

Het navolgende Moi, Le Voisin uit het bekende stadje Kutrecht weet mij aanzienlijk minder te overtuigen. De akoestische punkfolk & post folkorism komt rommelig over en daarom ook niet helemaal uit de verf. Wanneer ik de vierkoppige band zie spelen, denk dat ze veel effectiever zou overkomen als duo, met Benjamin van Vliet op zang en gitaar of accordeon en Lot Broos op de cello en achtergrondvocalen. Nu zijn daar ook nog een basgitaar en elektronische piano bij, wat mijn aandacht doet verslappen. Overigens gaat de stem van de zanger bij vlagen door merg en been, maar daar zijn vast liefhebbers voor te vinden.

Op het moment dat een bebaarde dwerg met een grappig Italiaans accent in het Engels zijn optreden aankondigt, zijn alle ogen weer op het podium gericht. Het is Bob Corn, die naar verluid zijn naam heeft te danken aan het feit dat hij de eerste was die een concert van Korn in Italië wist te organiseren. Dat hij hele dagen op maïskolven loopt te knagen heb ik ook als uitleg horen waaien, maar dat was deze avond niet te merken. Eigenlijk heet de enthousiaste en sympathieke liedjesschrijver gewoon Tiziano Sgarbi. Naast het organiseren van optredens in zijn thuisland Italië heeft hij een eigen platenlabel, Fooltribe genaamd, en maakt hij rustige (Engelstalige) singer-songwriter muziek. Zijn stijl is simpel en oprecht, en valt goed in de smaak. Wat vooral aan hem opvalt, is zijn voetenwerk. Trappelend met zijn te korte beentjes als een peuter die voor het eerst kennismaakt met het fenomeen water schuifelt hij zijn schoenen over de oppervlakte van het podium, tevens op het gebied van geluid vertier biedend. In een kort gesprek na het aanschaffen van zijn laatste album We Don’t Need The Outside blijkt uit zijn tomeloze enthousiasme dat hij een echte muziekjunk is en eigenlijk over niets anders kan en wil praten.

Bob Corn ligt iets gemakkelijker in het gehoor (en geheugen) dan Long Conversations And The Closet Orchestra. Toch weet de band rond de zanger Olaf Caarls uit Zuid-Holland, ondersteund door wat percussie en een basgitaar, best te boeien. Ik ben van de honingzoete doch krachtige, zuivere stem van de 24-jarige Caarls, aangevuld met basgitaar en enige percussie, tamelijk onder de indruk. Evenwel valt de muziek op het debuutalbum The Getaway enigszins tegen. Daarop wordt nog wat viool- en cellospel aangehaald, maar dat kan de typische Nederlandse – en dus niet internationale – kwaliteit niet verhullen.

Het optreden dat wel allerlei internationale gevoelens weet boven te toveren is die van de Balcony Players uit Rotterdam. In de hoofdrol: twee jongedames waarvan Moniek de Leeuw op indrukwekkende wijze de viool bespeelt en Ilse Roskam het accordeon. Aangevuld met een contrabas en gitaar laat deze veelal instrumentale klezmermuziek de aanwezige toeschouwers hartstochtelijk meeswingen en –klappen. Ze doen mij zelfs denken aan één van mijn favoriete albums aller tijden, Buck Fever van Estradasphere. De Balcony Players gebruiken dezelfde elementen uit de traditionele Balkan- (en nog meer naar het Oosten) muziek, met veel swing en dramatiek. De viool is een instrument die daar natuurlijk uitstekend geschikt voor is. Die lui mogen ook weleens op mijn balkon komen spelen. Ik wacht met smart tot ik hun demo ontvang, aangezien deze na het optreden reeds uitverkocht was. De bijbehorende foto is overigens op ingenieuze wijze genomen van duizend meter afstand door mijn makker David.

De grote lappen tekst hierboven lijken overbodig te zeggen dat ik meer van dit soort festivals in Middelburg met klem aanmoedig.