Het gonst van de geruchten. Het is dan ook al een tijdje geleden dat Sufjan Stevens materiaal heeft uitgebracht onder zijn eigen naam. Zijn geplande levenswerk om aan elke staat van Noord-Amerika een album te wijden is vooralsnog blijven steken bij Michigan (2003) en Illinoise (2005). Sufjan heeft zich ondertussen vooral beziggehouden met produceren, zo lijkt het. Onder andere de Castanets en de Danielson familie kregen zijn geluid mee. The Welcome Wagon is het volgende wapenfeit. Sufjan nam het album op, produceerde, arrangeerde, verzorgde een passende lay-out en trad op als gastmuzikant en -zanger. Hoewel “gast”? De getalenteerde muzikant uit Detroit drukt een zodanig grote stempel op dit album dat je al naar gelang het aantal luisterbeurten, je steeds meer gaat afvragen of The Welcome Wagon niet gewoon een opzichtige maskerade is van een nieuw Sufjan Stevens album.

Volgens het label Asthmatic Kitty is The Welcome Wagon een duo uit Tecumseh, Michigan, bestaande uit de Presbyteriaanse pastoor Vito Aiuto en zijn vrouw Monique. Iemand die nu goed oplet herkent deze namen van enkele kerstliedjes die Sufjan in de loop van de jaren opnam en bij elkaar bracht in de 5CD boxset Songs For Christmas. Een live optreden en een interview doen de misschien wel verlangde twijfel en paranoia verdwijnen. The Welcome Wagon is echt.

Vito en Monique trouwden in 1998 en Vito kocht een gitaar op eBay. Vrienden, waaronder Sufjan dus, leerde hem de fijne kneepjes van het vak in het knusse appartement van de Aiuto’s in Brooklyn.  Gedurende een jaar of zeven zorgde de opnamewoede van Sufjan dat de muzikale output van het ongeoefende paar steeds meer de vorm ging krijgen van een volledig album. Natuurlijk heeft Sufjan hier ook weer een grote rol in gespeeld. Waar had het koppel gestaan zonder hem?

Vito en Monique zijn simpele muzikanten met een boodschap. Hun oprechtheid en hartstocht hebben vermoedelijk ook Sufjan bewogen om hier een echt album van te maken. Ik stel mij voor dat zonder hem de muziek kaal en ingetogen klinkt, maar wel een gevoelige snaar weet te raken. The Welcome Wagon hengelt veel uit de grote vijver van de traditionele Noord-Amerikaanse folk muziek, en uiteraard antieke gospel. Maar weer Sufjan steelt de show met zijn karakteristieke rijke arrangementen en geluiden, waarbij de trompetten, hoorns en Chicago-koortjes de eerste linie bezetten, met vlak daar achter de welbekende banjo. Daardoor, en ook dankzij het hoge meeklapgehalte (zoals het hoort in de kerk), sijpelt er gedurende het album een vrolijk jaren 60-pop sfeertje door in de muziek.

Het album loopt over van de blije Christengevoelens en ook in de teksten wordt het diepe geloof niet onder stoelen of banken gestoken – bijna kitsch. Het geloof wordt met zoveel overtuiging gebracht dat zelfs Anton Lavey zijn drietand zou opbergen en zich afvragen of hij toch misschien het verkeerde pad heeft gekozen. Maar ook God heeft het soms zwaar. De zoektocht naar gelukzaligheid is geen gemakkelijke. De rode draad die tekstueel gezien door het album loopt is die van opoffering, boetedoening en de dood, en daarmee verschillen deze artiesten wezenlijk van bijvoorbeeld het overdreven The Polyphonic Spree. Van slechts drie nummers schreef Vito Aiuto de teksten zelf, en de andere gebruikte teksten zijn in een paar gevallen van opmerkelijke oorsprong, voor iemand die een kerk leidt. Zo wordt Half A Person van The Smiths onder handen genomen, en Jesus van The Velvet Underground krijgt een bombastische behandeling waar je van moet houden.

Welcome To The Welcome Wagon kan je gemakkelijk in de kast zetten als zijnde het nieuwe Sufjan Stevens album. Zijn kenmerkende stijl is veelvuldig aanwezig en haalt bovendien zonder twijfel het niveau van zijn latere albums. Ik zie mezelf niet direct op zondag met de hele familie deze liedjes meezingen, maar The Welcome Wagon is een prachtig staaltje van een warmbloedige kerstgedachte, verpakt in muziek. En ook uitstekend geschikt om met Pasen te draaien.