Sinds An Interlude To The Outermost vorig jaar – te laat om mijn jaarlijst te halen – mijn gehoor verblijdde heb ik zelden zo uitgekeken naar een nieuwe plaat. Aanstichter hiervan is de Gentse formatie met de mooie naam, Kiss The Anus Of A Black Cat. Ze kregen van mij spontaan de stempel “beste band van België”, al lijk ik in mijn woonplaats de enige te zijn die daar zo over denkt. Nu het label Conspiracy Records uit Antwerpen eindelijk nieuw materiaal uitbrengt is een objectieve recensie inmiddels onmogelijk geworden. Onder de naam The Nebulous Dreams laat bandleider Stef Heeren duidelijk een evolutie horen in het geluid van de band.

De enige reden waarom ik mij tussen de gestoord geklede gothics waagde nog niet zo lang geleden op het Summer Darkness festival in (K)utrecht was de kans om eindelijk Kiss The Anus Of A Black Cat te zien, en mogelijk reeds te kunnen genieten van nieuwe nummers. Dankzij slecht vergaarde informatie en de “handige” werkwijze van armbandjes tijdens dit festival heb ik – met een misantropische bui tot gevolg – het optreden moeten missen. Het wachten op dit album, of eigenlijk een EP gezien de 30 minuten speeltijd, duurde daarom extra lang. Het eerder genoemde en eerste volwaardige album An Interlude To The Outermost is echter verre van een straf om deze tijd uit te zitten. Als er zoiets zou bestaan dat de omschrijving apocalyptische folk zou mogen dragen dan is dit het. Denk nu niet aan de soms vervreemdende muziek van bijvoorbeeld Current 93; dit album is meer luisterbaar dankzij de structuur van echte liedjes en sporadische bombast die het rijk is. Uiteraard moet dit in perspectief worden gezien. De meeste nummers doen een zonnige dag namelijk veranderen in een pikzwarte nacht. Het nieuwe materiaal gaat een stap verder, of eigenlijk een stap terug naar het oudere werk. Lange, wijdlopige en repetitieve akkoorden zonder opsmuk of ook maar het idee van een “liedje”.

De plaat begint met lekker veel gitaarnoise dat er meteen voor zorgt dat de helft van de nieuwsgierige luisteraars afhaakt. Mooi, dan blijft het tenminste iets exclusiefs. Al snel in het kwartier durende epische aanval op de mensheid doemen zware bassen en langzame drums op en verdringen de gitaren in zoverre dat je zou denken dat je naar een doom metalband aan het luisteren bent. Pas na 8 minuten duikt de stem van de bandleider in de arrangementen. Omschreef ik eerder de stem van Stef Heeren als de Belgische Freddy Mercury zonder te leven en ´s ochtends vroeg nadat hij de avond ervoor drie flessen whisky is zijn eigen schedel heeft gegoten, dit maal blijft het bij vlagen schrapende keelgeluid uit en klinkt de zang melodieus (Nick Cave?). De ondersteunende zang van Gudrun Roos doet daar nog een schepje bovenop. Het langzaam rijker wordende geluid met viool, cello en piano is overweldigend, bombastisch en mooi. Een prachtige climax na een bedwelmende en deprimerende sessie waarin de zin “Doubt the rain, but the rain will come. Oh I have seen your storm” vrij gemakkelijk in je afstervende hoofd blijft hangen. De titel Between Skylla And Charybdis is uiteraard uit de Griekse mythologie en bekend van Odyssee van Homerus, en in Heeren´s interpretatie ontkom je geenszins aan de twee monsters.

Het morbide tweede nummer Dyptich wordt wederom gedragen door repetitie. Orgelachtige klanken ondersteunen de na drie en een halve minuut ontpoppende afstandelijke en barbaarse klaagzang, waarbij de zin “Some Of Us Are Bleeding Children” schijnbaar eindeloos wordt herhaald, met wegkwijnend gegil in de achtergrond. Het opzwepende begin, dat klinkt alsof we zeer binnenkort naar een middeleeuwse heksenbrandstapel aan het kijken zullen zijn, heeft ons daarop voorbereid. Overigens verwijst de bandnaam naar een ritueel waarvan de machtige tempeliers door de kerk werden beschuldigd in de 14e eeuw, met als gevolg dat velen op de brandstapel belandden. Wederom gebruik makend van de piano eindigt het stuk hypnotiserend rustig na iets meer dan 9 minuten. Blijkbaar een voorbode voor het afsluitende en redelijk subtiele Miserere. Hier overheerst de akoestische gitaar en de stem van Stef Heeren, in combinatie met samenzang die zelfs op het voorgaande album niet zo goed heeft gewerkt. Deze track heeft nog het meest weg van een nummer met een kop- en staartstuk zoals de popmuziek die voorschrijft en heeft daarom de meeste gelijkenis met het vorige werk van de band, die op het podium vaak als sextet opereert maar vanuit de studio meestal klinkt als het soloproject van Stef Heeren.

De composities voelen aan alsof je al weken op een bedje van stekelige bramenstruiken ligt te slapen. Maar omdat de bramen je van voedsel voorzien en de struiken je geborgenheid bieden, blijf je er op liggen en denk je er niet aan om te verhuizen. The Nebulous Dreams is als een vieze stinkende deken maar het enige wat je warm houdt in de vriezende koude van een apocalyptische wereld. Zwavellucht penetreert je luchtwegen. Je luidsprekers ademen de middeleeuwse martelende misère zonder oudbakken te ruiken. Verslavend, intrigerend en met een klap in het gezicht van maatschappij en mensheid in een muzikale vorm van anarchisme, waarbij de liefde voor punk van Stef Heeren naar voren komt. Net als punk, is het geheel misschien wat zwart/wit in beeld gebracht, voor zover je van beelden kan spreken bij muziek. Geen probleem. Je vindt het goed of slecht. Zwart of wit. KTAOABC neigt bij mij erg naar de zwarte kant. De plaat is dermate nihilistisch en roept vergaande duistere gevoelens op dat ik bij vlagen en met weemoed terug denk aan op een cassettedeck en in de Noorse bossen opgenomen old-school black metal plaat van allure, zorgvuldig weggestopt in de underground.

Ditmaal zal Kiss The Anus Of A Black Cat mijn jaarlijst niet ontlopen.