Muziek

Muziek

Matt Krefting – Lymph Est

Door aan woensdag, augustus 27, 2014

De reputatie van de uit de Bay State afkomstige Matt Krefting snelt hem vooruit, getuige de aandacht voor zijn laatste twee lp’s en zijn recente aanwezigheid in Europa, waar hij onder andere Antwerpen aandeed. Ook bij mij is er sinds het geweldige High Hopes op Bill Nace’s label Open Mouth een aardige addictie ontstaan voor het solowerk van de Amerikaan, nadat hij het eerder in bands als Son Of Earth had geprobeerd.

Lymph Est kenmerkt zich net als zijn andere recente uitgaven door een ongezonde fascinatie voor tapes en loops, zodat bijna als vanzelf de stickers lo-fi en nostalgie op de albumhoes kunnen worden geplakt. Maar het zou te makkelijk zijn om het hierbij te laten, en bovendien de net zo grillige als inventieve composities van de muzikant te weinig eer aan doen.

Cassettes zijn voor Matt Krefting de belangrijkste instrumenten. Door ze in herhaling te plaatsen en te variëren met diverse opnames ontstaan bijzondere texturen en intieme drones. Matt Krefting heeft daarnaast net als labelgenoot Jason Lescalleet (die dit album verder afwerkte) een uitzonderlijk talent voor het muzikaal vertalen van verval. Of het nu oude samples van een piano, doedelzak, of een blaasinstrument is, uiteindelijk kwijnen ze eenzaam weg in Krefting’s sombere minimalisme en heimwee gevoelens. Willekeurige cuts uit tv-programma’s en radio, krakende en ritselende geluiden in de microfoon en korrelige ambient lijken daar lukraak omheen geconstrueerd, dusdanig dat er geenszins een chaotisch geluid ontstaat. Lymph Est is eerder het tegenovergestelde: een zeer ruimtelijk album dat luistert alsof de tijd vertraagd, beelden van vroeger oproept en tegelijkertijd een prettig gevoel van zinsbetovering en wazigheid geeft.

Dit prachtige persoonlijk document en beste werk tot nu toe van Matt Krefting is verschenen op het Kye label van Graham Lambkin (o.a. voormalig The Shadow Ring) in een editie van vierhonderd exemplaren. Liefhebbers van de Disintegration Loops, field-recordings, drones, muziek concrète, minimalisme en misschien zelfs The Caretaker doen er goed aan Lymph Est eens aandacht te geven.

Verder lezen
0
Muziek

Steve Gunn & Mike Cooper – FRKWYS Vol. 11: Cantos de Lisboa

Door aan woensdag, augustus 6, 2014

In het bericht vorige week op mrbungle.nl ging het al over Portugal, vandaag doen we dat nog eens dunnetjes over. Het is dan ook een land dat bij uitstek past bij een ontspannen zomerstemming met zijn aangename temperaturen, lage leeftempo en kleurrijke taferelen. Zouden we dit jaar aan hetzelfde gevoel een album moeten hangen, dat is dat zeer waarschijnlijk de samenwerking tussen Steve Gunn en Mike Cooper, het elfde deel in de FRKWYS serie van het RVNG Intl. label.

Hoewel de vaart in het uitgeven van deze FRKWYS serie de laatste tijd aanzienlijk lager ligt dan in de beginperiode, heeft het concept – waarin verschillende generaties muzikanten aan elkaar worden gekoppeld – vandaag de dag niets aan kracht ingeboet. Sterker nog, sinds dat deel negen (recensie hier) in Jamaica werd opgenomen, heeft het steeds meer een mondiaal karakter gekregen. FRKWYS is daardoor niet alleen meer een combinatie van oud & nieuw, maar is ook een mengelmoes van culturen geworden. Op deel elf proberen twee iconen uit de gitaarimprovisatie – één relevant in het heden, één in het verleden én in het heden – de sfeer van Portugese traditie te vangen op Cantos de Lisboa.

Mike Cooper en Steve Gunn gaan van start met daar waar ze goed in zijn: eigenzinnig gepluk aan de snaren van de akoestisch gitaar in een geïmproviseerde mix van folk en blues. Het lijkt ze daarnaast geen enkele moeite te kosten om op Saudade Do Santos-o-Vehlo de melancholiek van de Fado in hun muziek op te nemen. In het daaropvolgende Pena Panorama tilt de cello van Helena Espvall, samen met Gunn’s neerslachtige zang, deze emotie nog eens naar een hoger niveau. Voor de liefhebbers van vooral het oudere werk van Cooper, al actief als muzikant sinds eind jaren zestig, is er onder andere het nummer Pony Blues: deze tamelijk opzwepende bewerking van het Charley Patton-nummer mag je gerust kwalificeren als onvervalste countryblues, al zorgen drones op de achtergrond voor een onorthodox randje.

Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan, en de twee heren kunnen hun liefde voor experiment niet lang verbergen. Mike Cooper laat weliswaar zijn befaamde field recordings en Hawaïaanse melodieën achterwege, maar Song For Charlie kun je met zijn langgerekte gongklanken en krakende elektronica geen blues meer noemen. Ook op Lampedusa 2013 worden de gitaarsnaren onrustig overstemd met effecten die weinig met traditionele folkmuziek van doen hebben. Toch weet het duo de mellow sfeer en de visuele uitwerking ervan vast te houden. Je kunt je inderdaad afvragen wat dit nog met Portugal te maken heeft; feit blijft dat in dit land Steve Gunn en Mike Cooper elkaar als muzikale zielsverwanten helemaal hebben gevonden.

Een paar jaar geleden was ik zelf in Portugal. Met dit album zoemend in mijn achterhoofd krijg ik spontaan zin om daar weer naar terug te keren. Al is het met de huidige zomer en Cantos de Lisboa op de draaitafel ook geen enkel probleem je in eigen land in het Middeleeuwse Alfama te wanen, waar het levenslied weerklinkt in het doolhof van smalle straatjes.

Meer Steve Gunn op mrbungle.nl:
Jaarlijst 2013: #3
Gunn-Truscinski Duo – Ocean Parkway

Meer Mike Cooper op mrbungle.nl:
Jaarlijst 2013: #4

Verder lezen
0
Muziek

Beyt Al Tapes – Desenrascar

Door aan woensdag, juli 30, 2014

Niels Latomme schuimt al een tijdje rond in de Belgische muziekwereld. Na eerst bij Netwerk – het centrum voor hedendaagse kunst in Aalst – werkzaam te zijn geweest nam hij nog niet zo lang geleden het stokje over als verantwoordelijke voor het door mij altijd maar bejubelde KRAAK label. Onderdeel van zijn frisse wind is onder andere de radioshow De Neus Van God op Radio Panik, dat iedere keer weer een onorthodoxe selectie biedt van muziek van nu en vroeger, interviews en hilarisch interessante gesprekken. Ik heb inmiddels ook al wat cassettes van Niels’ eigen label Beyt Al Tapes in de kast staan, een naam waaronder hij ook optredens organiseert en zijn eigen muziek uitbrengt. Het wordt dus zo onderhand tijd dat er op mrbungle.nl eens aandacht wordt besteed aan zijn werk.

(Foto: Mark Rietveld)

Het recente Desenrascar is zover ik weet het eerste wapenfeit van Beyt Al Tapes dat op een ander label uit komt. Pauwel de Buck – nog al zo’n muzikant uit België die we in de gaten moeten blijven houden – heeft met deze tape de eerste release van zijn label Meat Based Leftovers in handen. Het verhaal erachter is dat Beyt Al gedurende in trip in het relaxte Portugal – waar hij deze opnames maakte – terugkeerde tot een  bewustzijn als dat van een kind; een staat van vrijheid als ook die van nutteloosheid. Alle gedachten blijven onbestemd, zoals hij in de notities die bij deze tape worden geleverd beschrijft.

Al snel wordt duidelijk dat dit geen cassette is waarvan er dertien in een dozijn gaan. Met een niet zelden verhoogd stemmetje horen we verknipte teksten, bizarre poëzie dat als puzzelstukjes uiteen ligt. Op verontrustende en getroebleerde wijze geven de opduikende woorden en halve zinnen een gevoel van onbalans, en toch weten gemanipuleerde field recordings en lo-fi tape collages de ogenschijnlijk scherpe bochten die er genomen worden een ontspannen natuurlijke draai te geven. Gebiologeerd door het gezegde en de zonderlinge geluiden waarmee het gepaard gaat, blijf ik een half uur aan het cassettedeck gekluisterd.

Desenrascar biedt een kijkje in de excentrieke gedachtenwereld van de maker, en is daarmee wellicht een zeer persoonlijk document. Toch blijkt maar weer eens dat juist dit soort zeer individuele uitgaven mij het meest kunnen bekoren. Het is immers uniek, bijzonder en op een bepaalde manier openhartig. De vlezige restjes van Beyt Al Tapes zijn daarom alleszins voedzaam. Hij bewijst hiermee wederom zijn creativiteit en doet mij meteen uitkijken naar de volgende release, een split tape tussen Beyt Al en Simon Marius van Maan!

Verder lezen
0