Muziek – Pagina 31 – Mrbungle.nl

Urpf Lanze – Procession Of Talking Mirrors

Door mrbungle aan woensdag, maart 6, 2013

Toen ik halverwege het jaar 2011 voor het eerst kennis maakte met het geluid van Urpf Lanze, via het nummer The Wandering Sick op een compilatie van Morc, hoorde ik in de ontstemde outsiderfolk vooral willekeur. Nu het debuut album Procession Of Talking Mirrors in de winkels ligt, kan daarvan geen sprake meer zijn. Urpf Lanze vestigt zich ermee definitief in de nog steeds uitdijende gemeenschap van kwalitatief hoge experimentele muziek uit België.

Voor wie het nog niet weet: Urpf Lanze is Wouter Vanhaelemeesch, wiens bizarre tekenstijl menigeen zal herkennen van platenhoezen van onder andere Jozef van Wissem, Robbie Basho, Jack Rose en Cian Nugent. Ook het typische artwork van zijn eigen lp is voorzien van Middeleeuwse dan wel surrealistische taferelen van de Apocalyps en zonderlinge creaturen. Dit in samenwerking met Jeroen Wille, waarmee Wouter ook nog het audioMER label runt. De hoes voorspelt de eigenzinnige luisterervaring waarmee ik weldra geconfronteerd word, wanneer ik de plaat opzet.

Wouter bespeelt zijn akoestische gitaar doorgaans terwijl deze op zijn schoot ligt. Of dat van grote invloed is op zijn geluid weet ik niet; de open en lage stemming van het instrument is dat in ieder geval wel. De term “akoestische black metal” is vanwege dit feit niet eens zo gek verzonnen. Verder doet het woordloze gegrom – dat niet zelden overgaat in een getormenteerd gekrijs – hier een duit in het zakje, al blijft de stem vooral op de achtergrond.

De zes nummers doen denken aan de ruwe, kapotte blues van Bill Orcutt, doch vergelijkingen zijn niet gepast. Urpf Lanze weet z’n eigen stijl te vinden in het beroeren van de snaren, en brengt hierin ook voldoende afwisseling in aan. Techniek en traditie achter zich latend weet hij een authentiek gevoel over te brengen. Soms met melodie en repetitie, anders met intens en bruusk vingerspel. Zonder meer brengt het de luisteraar iets onheilspellends, dat in geen vak te plaatsen valt. Een knappe prestatie.

Vorig jaar veroverde de naam Urpf Lanze een plekje bij de hoogtepunten op livegebied. Er is een goede kans dat hij dit jaar tussen mijn favoriete albums belandt. Procession Of Talking Mirrors is verkrijgbaar bij audioMER en de goede distro’s, zolang de voorraad van 350 stuks strekt.

Verder lezen

Muziek

Februari 2013

Door mrbungle aan vrijdag, maart 1, 2013

Het winterweer wil nog niet echt plaatsmaken voor wat aangenamere temperaturen. Op een offensief van de voor mij interessante platenlabels moet ik ook nog even wachten, zo voelt de terugblik op afgelopen maand. Er is echter geen reden tot vervelen. De voorpret van het KRAAK festival, aanstaande zaterdag, bood eigenlijk al genoeg muzikale adrenaline. Daarnaast mocht ik nog prachtige releases in ontvangt nemen van The Garbage & The Flowers, J.D. Emmanuel en MV & EE.

De 4-way split single Realistic Pillow op KRAAK komt precies op tijd om mijn muzikale obsessie voor Australië/Nieuw-Zeeland en die voor het Belgische label te bevredigen. Vier verschillende acts dus, die ieder op hun eigen(wijze) manier prettig gestoorde popmuziek aan de man proberen te brengen. Bij Mad Nanna uit Melbourne lijkt te term “pop” een beetje per ongeluk in de muziek te zijn binnengeslopen. Luie rock met nog luiere zang en opnamekwaliteit. Een depressieve piano ballade van het iets bekendere Pumice maakt kant A vol. Kraus gooit gelukkig het tempo weer omhoog met een heerlijk irritant twee-tonig nummer op gitaar en orgel. Slug Guts is nummer vier, die met het lelijke en rauwe pubrock nummer Creepin’ Out hun plaat op het Sacred Bones label nog een vervolg geven.

Dichtbij het KRAAK label opereert Sylvester Anfang II, die nog geen maand geleden Van Stekene Tot Zomergem uitbracht bij SicSic op cassette. De 110 exemplaren waren snel weg, en ik zie ze nu al te koop staan voor een belachelijke $60. Vlaamse kosmische jams zijn blijkbaar enorm populair. SAII-lid Ernesto González maakt met Bear Bones, Lay Low psychedelische en minimalistische synth tracks, die op de split tape met Gnod op Full Of Nothing net iets abstracter en minder speels klinken dan zijn laatste album El Telonero. Gnod stopt hun stonede boodschap in een 21 minuten durend experiment aangedreven door instrumentale kosmische jams, opvallend lichtzinnig in vergelijking met eerder werk. Er bereikten mij ook drie nieuwe tapes van de Vlaamse new age-ambassadeur Dolphins Into The Future. Rustgevende natuurklanken en creatief minimalisme zijn termen die bij de muziek van Lieven Martens van toepassing zijn.

Een oppepper vinden we bij het Japanse Overhang Party. Ze behoort tot de belangrijkste bands uit de ondergrondse psychedelische en experimentele rock scene uit dat land, sinds de oprichting in 1991. Important Records brengt nu alle drie de albums samen in deze mooi vormgegeven boxset, samen met de laatste, niet eerder verschenen studio opnames. Van de zweverige en wazige gitaargolven van het eerst album tot de melodieuze, bijna proggy pianorock van het derde, deze cd’s zijn de volledige vier uur de moeite waard. Zo ook de onuitgebrachte nummers, die laat horen dat subtiliteit net zo bij de band past als vette riffs en rokende luidsprekers. Nadat Overhang Party werd in 2008 opgeheven, vormde zanger/gitarist Rinji Fukuoka het overigens ook uitstekende Majutsu No Niwa.

Mrbungle.nl is van alle markten thuis, en zo belandde de gelijknamige compilatie van de Indiase klassieke zangeres Kesarbai Kerkar op Mississippi Records op de verlanglijst. Deze prachtige ragas uit de periode 1947-1953 zijn niet te missen voor fans van bijvoorbeeld Abdul Karim Khan. We schakelen evengoed net zo snel weer over op de muziek van Prurient – Dominick Fernow weer, ook bekend van Vatican Shadow – met zijn nieuwste album Through The Window. Doom techno wordt het genoemd, en bij die omschrijving sluit ik mij graag aan. We sluiten de maand af met de ep van Cyclopean, een samenwerking tussen de twee oprichters van het legendarische Can (Jaki Liebeziet en Irmin Schmidt), Burnt Friedman en Jono Podmore. Niet direct kraut te noemen, maar wel met inventieve ritmes en mysterieuze melodieën.

Verder lezen

Muziek

MV & EE – Fuzzweed

Door mrbungle aan maandag, februari 25, 2013

Met een discografie die inmiddels – met alle cdr releases op hun eigen label Child Of Microtones / Heroine Celestial Agriculture meegerekend – de honderd bijna aantikt is het flink zoeken naar het juiste album. Een album dat zowel de mogelijkheden in de studio laat horen als de vrijheid van de live optredens. Kortom, het beste wat Matt Valentine, zijn partner Erika Elder en de vele gastmuzikanten die met MV & EE optrekken, te bieden hebben, compact samengevat.

Vorige maand mocht ik de Zebulon Residency boxset ontvangen. Een fantastische uitgave die er toe doet, maar deze is met z’n zes cd’s en vijf en een half uur niet bepaald compact te noemen. Daarnaast kunnen er maar 99 liefhebbers van dit handgemaakte juweeltje genieten. Het gloednieuwe album Fuzzweed is daarom een betere optie, om verzekerd te zijn van heerlijke lazy psychedelische folk met fuzzy bluesriffs en bedwelmende ritmes en zang.

Kant A begint met het in Londen opgenomen Environs, waarop Mick Flower op shahi baaja en Andy Ramsay op tabla en synthi de langzame slide gitaar licks een raga drone ondergrond bieden. Het daaropvolgende Turbine is een opvallende; akoestisch gitaarspel wordt langzaam overspoelt met kosmische distortion en elektronische percussie, waaronder zelfs handgeklap. De hemelse duozang maakt het hippiegevoel helemaal af, en dan hebben we de mondharmonica aan het einde nog niet eens gehad.

Trailer Trash is misschien wel het beste nummer van deze plaat. Met vierdubbele zang roept dit herinneringen op aan harmonieuze muziek van de West Coast uit de begin jaren zeventig, onbezorgd doch met een redelijke geniale gitaarsolo slingerend op de achtergrond. De laatste track voordat de plaat omgedraaid moet worden – Jacked Up – gaat nog een versnelling lager, richting het toppunt van luiheid, zonder dat de prachtig samenvallende melodieën daar onder hebben te lijden.

Kant B is met het bijna twintig minuten onafgebroken drieluik Poor Boy Excursions groots. Het start met typische Mississippi blues, een met respect voor de traditie zingende Erika, terwijl elektronische drones een en ander lijken op te jagen. MV & EE laten zich echter niet van de wijs brengen en wacht rustig totdat ze los kunnen gaan op het tweede deel, A Long Way From Home. Dit experimentele stuk klinkt als een uit de hand gelopen jamsessie met misvormde gitaarklanken, de nergens zich van aantrekkende drummer Smokehound en de wilde bassist Coot Moon, die we nog kennen van het Space Homestead album. Het slotstuk Environments brengt met Indiase instrumenten weer een beetje rust in de tent.

Met een nagenoeg onveranderde stijl door de jaren heen kun je jezelf afvragen of een nieuw hoofdstuk in het dikke boek van MV & EE nog wel nodig is. Maar de muzikale wiet van het duo is nog lang niet uitgewerkt, en ook Fuzzweed biedt wederom zeer prettig bewustzijnsveranderende effecten. Het album evenaart hun beste werk als Bollywoe, Drone Trailer en het meer recente zusteralbum Country Stash, en laat daarnaast een lichte beweging richting het voor MV & EE zeker nog niet ontgonnen gebied van de blues.

Fuzzweed verschijnt bij Three Lobed, en vroege vogels krijgen met een beetje geluk ook de bonus cd Fantasy Set er bij; een beknopte samenvatting van de eerder genoemde Zebulon Residency set. Het lijkt mij meer dan genoeg reden deze vroege favoriet van dit jaar in huis te halen.

Verder lezen