Muziek

Rhodri Davies – Wound Response

Tot voor kort was ik niet erg bekend met het werk van Rhodri Davies (1971), uit Aberystwyth, Wales. Hij trok voor het eerst mijn aandacht toen hij vorig jaar de door Eliane Radigue geschreven compositie voor een solo harp Occam I uitvoerde in Londen (gezien op youtube). Door één enkele snaar langzaam met een strijkstok te bespelen, testte hij zichzelf op concentratie en de luisteraar op gevoeligheid voor klankbewegingen. Dat wilde ik ook wel eens op plaat horen; ziedaar de reden waarom ik met veel plezier Davies’ derde soloplaat Wound Response in ontvangst nam.

De harp is een fascinerend medium, omdat het nu eenmaal geen alledaagse is. Het herkenbare geluid van de harp heeft iets rustgevend, zacht en mysterieus. Rhodri Davies trekt zich echter niets aan van dit soort omschrijvingen, en laat het instrument kraken en piepen zodat alleen het beeld van die eerder genoemde uitvoering Occam I je er nog aan herinnert dat we hier met een harpist van doen hebben. Schijnbaar geprovoceerd door de Noord-Engelse muziekscene wilde hij van Wound Response een album maken waarop hij experimenteert met ritmes en toonhoogtes, in een open en flexibele omgeving. Maar Wound Response is vooral een luid en woest album geworden.

Op een kleine harp speelt Davies haastige arrangementen zonder een steekje te laten vallen, de output gemanipuleerd met distortion pedalen. Je zou zweren dat er een gitarist in de genres van zwaardere metalen aan het werk is. Het is in ieder geval verdomd lastig je voor te stellen dat dit lawaai van het tokkelinstrument afkomstig is. Op kant A van het vinyl blijven de patronen veelal hetzelfde, gefocust op herhaling, waardoor het vooral de verbazing is die je in de eerste instantie omver blaast. Kant B begint zonder vervormingen, richting complexe klanken uit het Verre Oosten, maar al snel is de noise en distortion terug. De virtuositeit van Davies is ongekend; het feit dat hij dit vakkundig verbergt onder een laag feedback geeft hem wat mij betreft alleen maar meer krediet.

Rhodri Davies haalt echter nog meer kunstvormen van stal om interesse te wekken. Wat te denken van de waanzinnige gezeefdrukte hoes, of het ondoorschijnende vinyl? Aan de binnenkant staat een citaat van de kunstschilder Kazimir Malevich, en de titels van de nummers zijn afkomstig van diverse schrijvers waarnaar we mogen raden. De naam van het album komt weer uit de plantenwetenschap, of is misschien een verwijzing naar de gedichten van Prynne. Behoorlijk hoogdravend allemaal; wat dat betreft weet Davies wel wat bij zijn muziek past.

Iedere volger van freejazz en improvisatiemuziek zou zich van nature aangetrokken moeten voelen tot Wound Response. Liefhebbers van het agressievere werk van Richard Youngs komen ook wel aan hun trekken, en misschien zelfs de experimentele metalhead. Een intense ervaring gegarandeerd!

Wound Response is verschenen in een oplage van 350 exemplaren bij alt.vinyl.

Xinlisupreme – 4 Bombs

Vorig jaar april mijmerde ik nog over de toen al bijna tien jaar oude muziek van Xinlisupreme. Ik haalde toen het stof van een oude recensie die ik in het verleden typte voor Musique Machine. Noodgedwongen, want het leek er sterk op dat we nooit meer iets zouden horen van het Japanse duo. Nog eens even de bezoekstatistieken nagekeken en ja hoor, een aantal hits vanuit het Verre Oosten. Zouden ze het gelezen hebben? Onwaarschijnlijk. En toch ligt er nu zomaar uit het niets een gloednieuwe EP met vijf nummers voor mijn neus.

4 Bombs is inderdaad het vervolg op het debuut Tomorrow Never Comes en de EP Murder License, met vijf nieuwe nummers die in het afgelopen jaar zijn opgenomen. Waarom dit zo lang heeft geduurd, zullen we denk ik nooit te weten komen. Yasumi Okano and Takayuki Shouji in het Engels een interview afnemen is namelijk nog steeds een nachtmerrie, of zorgt in ieder geval voor onnavolgbare hilariteit, zoals dit gesprek met Only Angels Have Wings.

Ook op muzikaal gebied zijn de heren gelukkig weinig veranderd. Nog steeds zijn melodieuze liefdesliedjes en rock hun manier om de boodschap over te brengen, maar neem deze omschrijving gerust met drie pakken zout. 4 Bombs is schokkend extreem vanwege de noise die als prikkeldraad om de songs heen gewikkeld is. Herkenbare structuren en gemurmel in het Japans worden kleine stukjes in een puzzel van de hoogste moeilijkheidsgraad. Xinlisupreme is als een obsceen trio van My Bloody Valentine, Merzbow en Venetian Snares.

Japan is een land van extremiteiten en rariteiten, maar ook een land van popmuziek. De combinatie ervan is Xinlisupreme’s handtekening. Zou het mogelijk zijn de ondoordringbare laag van distortion eruit te filteren, dan blijven er kinderlijke deuntjes over, getuige Soprano Meditation. Simpel pianospel wordt hier ondersteund door bonkende, artificiële percussie, in een poging de luisteraar naast doof ook nog aan het dansen te krijgen. Het lukt ze nog bijna ook.

Ik moet concluderen dat 4 Bombs niet meer diezelfde overweldigende indruk achter laat als het debuutalbum deed, tien jaar geleden. Dat schuiven we maar op de tijdgeest en mijn persoonlijke smaak van toen. Zonder vergelijkingen te maken is Xinlisupreme namelijk terug van nooit weggeweest: met een luide knal.

Nathan Bowles – A Bottle, A Buckeye

Toen Nathan Bowles in 2005 Mike Gangloff van Pelt en The Black Twig Pickers tegen het lijf liep, ging er een wereld voor hem open. Vanaf dat moment staat zijn muzikale interesse in het teken van folk, drones, improvisatie en tradities uit de Appalachen. Dat de banjospeler, percussionist en leraar zelf ook in de bergen van zuidwest Virginia woont, helpt natuurlijk wel een handje mee. De belangrijkste carrièremove maakte Nathan Bowles echter dit jaar, toen hij zich ging toeleggen op solo performances. Na een aantal optredens en een geweldig nummer op de dubbele 7” God Damn, I Hate The Blues komt binnenkort zijn eerste album uit bij Soft Abuse, genaamd A Bottle, A Buckeye.

Nathan Bowles hanteert slechts een handgemaakte banjo – de Buckeye nummer 101 – met vijf snaren en een open achterkant, gemaakt door zijn buurman Greg Galbreath van Buckeye Banjos. Met enige hulp van een fles Elmer T. Lee en Jason Meagher nam hij de elf nummers live op in de inmiddels gesloten Black Dirt Studio, een plek waar al eerder prachtige albums werden geboren. Met deze informatie in het achterhoofd, zou je kunnen vermoeden dat A Bottle, A Buckeye een rauw en eenzijdig gevoel met zich mee brengt, maar niets in minder waar. Bowles weet het minimale palet van geluiden tot het uiterste te benutten en creëert zo een gevarieerd album met verschillende texturen.

In een kenmerkende clawhammer-stijl speelt Bowles een mooie mix tussen oud en nieuw,  rustig en gejaagd, eigen werk en dat van iemand anders. Zo is Lick Mountain Ramble een bewerking van het nummer van de helaas veel te vroeg overleden Jack Rose, mede-oprichter van het eerder genoemde Pelt. Nog eens vier tracks zijn traditionals en verder covert Bowles Elk River Blues van de befaamde fiddler Ernie Carpenter. De banjo kent natuurlijk zijn beperkingen in het benaderen van dat soort geschiedenis, doch door deze mede als percussie-  en strijkinstrument te gebruiken weet hij feilloos een eigen interpretatie over te brengen zonder de originele elementen uit het oog te verliezen.

Nathan Bowles maakte eerder dit jaar al indruk op de hier besproken EP van The Black Twig Pickers; met A Bottle, A Buckeye gaat hij daar op glorieuze wijze overheen. Als eerste solo werk is het een belangrijk hoofdstuk in zijn discografie; een introductie die hongerig maakt naar het volgende. Daar hoeven we gelukkig niet lang op de wachten: eind deze maand brengt Mie Music het nieuwe album van Pelt uit.