Muziek

C S Yeh – Transitions

Wanneer je bekend bent met het voorgaande werk van C. Spencer Yeh (Taipei, 1975), dan is het niet vreemd dat de verwachtingen voor Transitions richting de experimentele muziek en improvisatie gaan. Immers, met onder andere Burning Star Core en heel veel samenwerkingen (onder andere John Wiese, Tony Conrad, Nate Wooley, Chris Corsano, Paul Flaherty, Thurston Moore) heeft hij en zijn ongrijpbare vioolspel zich min of meer gevestigd in dat wereldje. Zo’n 7” als In A Blink Of An Eye van vorig jaar zien we dan al snel als een uitschieter, een leuk tussendoortje. Maar eigenlijk was C S Yeh daar ons al aan het voorbereiden voor de grote stap die hij ging maken: een popalbum.

De term “pop” is vandaag de dag niet meer fatsoenlijk uit te leggen. Wat bedoelde Yeh precies toen hij zijn nieuwste werk deze stempel meegaf? Geen hitlijsten in ieder geval. Daarvoor is zijn manier van muziek maken te vreemd, zal zijn luchtige en monotone stemgeluid menigeen afschrikken en is de productie bij vlagen te kaal of te korrelig. Wat dan wel? Pakkende hooks, gelikte synthdeuntjes, herkenbare opbouw en hapklare beats. Dat zorgt voor een album dat zich meteen onder de hersenpan nestelt, om er voorlopig niet meer vandaan te komen.

C S Yeh heeft zichzelf geen verplichtingen opgelegd op het gebied van stijl en samenhang. Er wordt diverse keren geschakeld tussen catchy indierock (The New Guy, Whose Life, Something Forever), weelderige synthpop (Starts With A Look, Don’t Make Me Chase You), vocoder-electro (Masculine Infinity), groots opgezet melancholisch singer-songwriter materiaal (Laugh Track) of gewoon alles tegelijk (titelnummer). Retro-elektronica heeft evenwel de overhand, getuige de covers van Stevie Nicks (Rooms On Fire) en het Depeche Mode/New Order-sausje dat I Can Read Your Mind van Father Yod And The Spirit Of ’76 overgoten krijgt. Dat allemaal met een doodserieuze knipoog à la Ariel Pink en onverschillige teksten die je doen gniffelen.

Pop is een woord waar ik nogal een haat-liefdeverhouding mee heb. Ik verafschuw hedendaagse populaire muziek, aan de andere kant zal ik niet rusten tot ik de perfecte verslavende plaat heb gevonden. Transitions is dat niet, doch is wel geslaagd als popalbum, en ook als een typisch C S Yeh album. Hij gaat namelijk waar hij nog niet eerder is geweest, en voor die verwachte onberekenbaarheid mag je hem prijzen.

September 2012

Ik typte in september meer dan drieduizend woorden op mrbungle.nl, over Mike Khoury & Ben Hall, Expo ’70, Orphan Fairytale, Majutsu No Niwa, Reines d’Angleterre & Èlg en Christine Abdelnour. Tussendoor ook nog even het Incubate festival bezocht. Dan mag je met recht zeggen dat de herfst stormachtig is begonnen op het gebied van muziek; de releases vlogen mij om de oren. Zoals gewoonlijk stip ik die, tot nu toe aan de aandacht ontsnapt, nog even kort aan.

Het album van de maand is zonder twijfel Fushitsusha’s Mabushii Itazura Na Inoro, het tweede deel van het drieluik dat Keiji Haino van plan is uit te brengen met drummer Ikuro Takahashi en bassist Mitsuru Nasuno. Deze plaat is verrassend rustig in vergelijking met de eerder dit jaar verschenen Hikari To Nazukeyo. De focus richt zich namelijk op Haino’s bijzondere zang en freejazz ritmes, waardoor de normaal gesproken volop aanwezige gitaarmuren voor nu even op de achtergrond opereren, met een fantastisch resultaat!

Ook legendarisch hard is de noiserock van Harry Pussy uit Miami. De dubbel lp One Plus One verzamelt het beste materiaal uit de beginperiode van de band, ruim twintig jaar geleden. Van twee dozijn aan nummers zijn er slechts tien eerder uitgebracht. Denk vooral aan destructieve punk uitgevoerd met de ideeën van een vrijgevochten improvisator; gitarist Bill Orcutt stelde de compilatie samen. Naast Orcutt is nog een andere voormalig gitarist van Harry Pussy op een solocarrière gedoken: Mark Feehan. Op MF maakt hij een mengelmoes van Americana en rauwe blues gestoeld op repeterende akkoorden en minimalisme, maar ook de noise wordt niet vergeten. Behoorlijk verfrissend.

In het verleden kon de muziek van Sir Richard Bishop (Sun City Girls) een behoorlijke klap in het gezicht zijn. Maar als hij geïnspireerd door Tibetaans boeddhisme met W. David Oliphant de samenwerking zoekt, komen daar voornamelijk langgerekte drones uit. Beyond All Defects is een duistere bedoeling, doch ook heerlijk meditatief. Zou het aan de leeftijd liggen? Want ook Rangda – het trio bestaande uit diezelfde Bishop, Ben Chasny (Six Organs Of Admittance) en improvisatiedrummer Chris Corsano – doet een stapje terug op het nieuwe album Formerly Extinct. De exotische improvisatiepsychedelica die de heren ten gehore brengen klinkt evenwel nog steeds geweldig.

Wat ik ook geweldig vind klinken is Globe Master, het tweede album van het “sci fi garage” viertal Leisure Birds. Met onder meer tijdreizen als concept wordt je als luisteraar meegenomen op een trip langs krautrock, prog en kosmische synthesizer muziek uit de jaren 70. De heerlijk psychedelisch jams worden bijna verdrongen door overdadige golven van druggy orgeltjes, galmende zang, wazige effecten en opdoemende beelden van old school science fiction films. Pas echt van de oude school is het Franse Archaïa. Hun lp zonder titel vol met weirde prog jams en duistere analoge synthesizers is uit 1976, werd genoemd in de befaamde Nurse With Wound-lijst en wordt nu opnieuw uitgebracht door Papaaver Records (met onder andere Bart de Paepe van Sloow Tapes in de gelederen).

Voor wie niet alles kan kopen bieden compilaties een uitkomst. New Music For Old Instruments is samengesteld door Jozef van Wissem, in een poging om twee verschillende werelden met elkaar te verenigen. De line-up is met onder andere Keiji Haino, Cameron Deas, C Spencer Yeh, Stephan Mathieu, Urpf Lanze en natuurlijk Van Wissem zelf in ieder geval om van te smullen. Met minimalistische folk, ambientgeluiden, Americana en Arabische aandoende klanken is deze verzamelaar ook nog eens veelzijdig. In oktober zullen enkele van de genoemde artiesten nog eens aan bod komen op mrbungle.nl.

Christine Abdelnour in 2012

Christine Abdelnour (1978, Parijs) is al sinds geruime tijd een zeer gewaardeerd saxofoniste in de improvisatiescene, die verder kijkt dan haar instrument alleen. Bij Christine klinkt het blaasinstrument bijna nergens zoals je het kent, en maakt deze – zoals ze vertelt in The Wire van oktober – een verlengstuk van haar lichaam. Dit vooral omdat de tonen deels worden bestuurd met de ademhaling. Door hiermee te experimenteren, alsmede met stiltes, tongtechniek en de microtonale mogelijkheden, weet ze constant te verrassen en verbazen. Dit jaar kwamen er al drie albums uit waarop zij acte de présence geeft, een goede reden om haar recente muzikale output eens onder de loep te nemen.

In de liner notes van Nie vergelijkt Richard Pinnell (The Wire) improvisatiemuziek met een lade van zijn grootmoeder, vol met door de war geraakte kluwen wol en garen. De drang om één van de uiteinden hiervan te onttrekken is groot. Niet alleen om te zien wat er met de andere draden gebeurt, maar ook om de complexiteit van chaos te begrijpen en te ontleden. Deze omschrijving voor de samenwerking tussen de Portugese violist Ernesto Rodrigues (eigenaar van het Creative Sources label) en de Duitse trompettist Alex Dörner is misschien niet eens zo gek.

Nie (al in 2008 opgenomen overigens) is inderdaad een album die de volledige aandacht opeist wil je de wirwar van structuren, voor zover ze bestaan, ontrafelen. De drie nummers zijn zeer minimalistisch en iedere muzikant lijkt zijn eigen ding te doen zonder de anderen in de weg te zitten. Toch ontstaat er een symbiose, zij het een moeilijk tastbare. Het is alsof de drie elk in een hoekje staan; soms angstig introvert, maar in momenten ook met de wil om boven de ander uit te stijgen. Nie is dus vriendelijk en agressief tegelijkertijd. Het is lastig er grip op te krijgen als luisteraar, zoals gezegd. Alleen een diepe concentratie openbaart wellicht de pracht van deze in de knoop geraakte improvisatiemuziek.

AS:IS is een album dat wat rijker van klank is. Dat mag vooral op het conto van de in Zuid-Korea geboren Bonnie Jones komen, die met glitchy en ruisende elektronica regelmatig voor een achtergrond zorgt waarop de onvoorspelbare stoten van Abdelnour en het totaal onherkenbare spel van Andrea Neumann op de piano paraderen. Niet overvloedig, want stiltes en minimalisme zijn de drie dames niet vreemd. AS:IS, zoals ze eigenlijk het trio ook noemen, is daarom minstens zo’n uitdaging als Nie.

Met de Berlijnse pianiste Magda Mayas werkte Christine Abdelnour al eerder samen, op Teeming uit 2010. Het op Unsounds (het label van The Ex-gitarist Andy Moor) verschenen Myriad is de helft korter, wat de intensiteit alleen maar ten goede komt. Live opgenomen bespelen de twee op dit album hun instrumenten zoals je niet zou verwachten. Mayas gebruikt namelijk ook de binnenkant van de vleugel, de hamers en de snaren met de hand beroerend, resulterend in aparte echoënde klanken. In combinatie met een bijzonder gebruik van de ademhaling tijdens het blazen in een blaasinstrument, levert dit een kronkelig en speels gevecht op tussen drones uit de piano en drones uit de sax.

Als ik een voorkeur mocht uitspreken voor één van deze drie albums waarop Christine Abdelnour zich laat horen, dan is het de laatstgenoemde Myriad. De reden daarvoor is misschien wel – en dan wil ik wederom weer even terugpakken op het artikel in The Wire – dat improvisatie vaak makkelijker is in een tweetal dan in een drietal. Ik kijk dan ook erg uit naar de eerste release met haar op het podium succesvolle compagnon en geweldige gitarist Ryan Kernoa. Eén ding is zeker: het laatste van Christine Abdelnour hebben we nog niet gehoord.