Sla zijn discografie er maar eens op na: de Australische Will Guthrie ging van jazzdrummer naar DIY-elektronica, werkte met vele en zeer verschillende artiesten samen, speelde overal ter wereld en lijkt zich nu te settelen in Nantes en met geïmproviseerde percussie. Het bewijs hiervoor wordt geleverd in de vorm van Sticks, Stones & Breaking Bones, zijn nieuwste soloalbum.
Er zijn drie stukken van bij elkaar iets meer dan veertig minuten, maar als je denkt dat er rustig wordt opgebouwd heb je het behoorlijk mis. Sticks ontpopt zich al snel als een neurotische demonstratie van alle klanken die Guthrie uit zijn percussie instrumenten kan toveren. Er zit wel een soort drive in, waardoor het nummer sneller is afgelopen dan je zou verwachten. Stones begint met elektronisch aandoende klanken, die langzaam naar het geluid van een cimbaal toewerken. Na een minuut of tien slaat de gekte echter weer toe en zien we weer alle hoeken van het drumstel. Je zou er zenuwachtig van worden.
Maar de momenten waarop je gefocust bent op de techniek, dat kleine ogenblik waarop je alle details op en neer hoort gaan, de flow en ritmiek als in een slowmotion, zijn subliem. De radartjes in het hoofd staan heel even stil, de chaos en intensiteit overdenkend, terwijl de plaat gewoon doordraait. Op die manier is Sticks, Stones & Breaking Bones – ondanks al zijn eenvormige complexiteit – prima luisterbaar. Laat het repeterende slagwerk als rustgevende ambient over je heen komen en beschouw die gekoesterde seconden van bewustwording als toeval, telkens weer op een ander punt.
Met afsluiter Breaking Bones neemt Will Guthrie nog wel even moeite de luisteraar angst aan te jagen. In een niet te stoppen rechtlijnig dreunend ritme van zestien minuten haalt de drummer hier alles uit zijn lichaam. Hier is een beest aan het werk (Chewbacca wordt nog genoemd in de linernotes, tussen andere personen die hem inspireren). Het interessante aan dit enorm brute en nietsontziende nummer is dat Guthrie zijn uithoudingsvermogen de variaties op het thema laat bepalen. Naarmate de minuten verstrijken krijgt hij het fysiek steeds zwaarder om het tempo en speelwijze vol te houden, waardoor er “foutjes” ontstaan. De steekjes die hij hier laat vallen zorgen er evenwel voor dat ook dit derde stuk blijft boeien.
Stick, Stones & Breaking Bones is vanzelfsprekend geen album dat de mainstream bereikt. Liefhebbers van improvisatiedrummers als Chris Corsano, of de onlangs gerecenseerde Kris Vanderstraeten zijn potentiële doelgroepen. Die kunnen het 180 grams vinyl (500 stuks) of de cd (1000 stuks) krijgen via Antboy, Lespourricords, Gaffer Records of Electric Junk. Alleen al de prachtige albumhoes is de aanschaf waard.
