Muziek – Pagina 55 – Mrbungle.nl

Pretty Lightning – There Are Witches In The Woods

Door mrbungle aan maandag, maart 26, 2012

Het Finse Fonal platenlabel van Sami Sänpäkkilä staat bekend om releases van artiesten exclusief uit eigen land, die vaak een rare mix bevatten van experimentele elektronica, Scandinavische mystiek en folkpop. Releases van onder andere Kemialliset Ystävät, Islaja, Paavoharju, Eleanoora Rosenholm en Tuusanuuskat koop ik vanwege dat feit blind. Wanneer iemand zou beweren dat hetzelfde label een plaat ging uitbrengen van een bluesband uit Zuid-Duitsland, zou ik m’n iPhone al paraat hebben voordat diegene was uitgepraat. Om dit persoon vervolgens eens flink uit te kafferen vanwege de vertoonde onkunde…

Pretty Lightning is de naam waaronder jeugdvrienden Christian Berghoff en Sebastian Haas, beide ook actief in Datashock, sinds 2007 muziek maken. De heren komen uit Saarbrücken, en brengen 28 maart hun debuutplaat uit bij Fonal. Een verassende zet dus van het label, doch niet helemaal onbegrijpelijk. Het drum/gitaar duo weet namelijk een gezonde dosis kraut psychedelica en freakfolk-passages aan de swampy bluesrock toe te voegen. Sommige catchy riffs mag je gerust poppy noemen, nog eens een overeenkomst met enkele Fonal acts. Maar een excuus is eigenlijk niet nodig, want There Are Witches In The Woods is gewoon een heerlijke plaat.

Bij een line-up van enkel gitaar en drums en de term bluesrock opgestempeld, worden er al snel vergelijkingen gemaakt. Pretty Lightning is inderdaad niet de meest originele band, maar hun mix van stijlen geeft ze wel iets eigens. Er wordt ruw gerockt alsof ze in een hardrockcafé staan te spelen (Blazing Bright, The Wizard), afgewisseld met meer meeslepende, geestverruimende drone passages waarbij bands als Sleepy Sun en Wooden Shjips boven komen drijven. Vooral See No Evil valt op, een nummer waarbij de zang als belangrijkste instrument geldt.

Pretty Lightning heeft met There Are Witches In The Woods een debuutalbum van allure neergezet, dat wat mij betreft qua kwaliteit prima bij Fonal past. Het blijft daar een beetje de vreemde eend in de bijt, maar dat heeft dan vooral met hun afkomst te maken. Geen probleem, als je bedenkt dat voor hetzelfde geld Zuid-Duitsland in dit geval in de Mississippi delta had kunnen liggen.

Verder lezen

Muziek

Gunn-Truscinski Duo – Ocean Parkway

Door mrbungle aan woensdag, maart 21, 2012

In plaats van rustig aan te kloppen trap ik vandaag gelijk de deur in: Ocean Parkway is mijn favoriete album van dit moment. Het beste van American Primitivism, blues, ragas, improvisatie en expressief percussiewerk worden op dit tweede album van het duo Steve Gunn en John Truscinski verzameld. Zo, bent u meteen klaar met lezen.

Steve Gunn zou gekwalificeerd kunnen worden als een gitarist die het typische geluid van John Fahey najaagt, maar dat zou hem te kort doen. Hij kan zich qua fingerpicking meten met de oude meester, doch weet hij invloeden uit Indiase improvisaties, exotische folkmuziek, psychedelica en minimale composities toe te voegen. Daarmee heeft hij met zijn soloalbums, als ook met het dronetrio GHQ, een geheel eigen virtuoze stijl gecreëerd.

Gunn werkt inmiddels al meer dan zeven jaar samen met percussionist John Truscinski. Hij bespeelde de drums eerder in X.O.4 en Slaughterhouse Percussion en was tevens present op één van de laatste albums van het eerder genoemde GHQ, Everywhere At Once. Zijn manier van spelen leunt nog meer op improvisatie en uitwaaierend minimalisme: denk Chris Corsano, freejazz, India, Ethiopië, gamelan en abstract geritsel. Truscinski is echter niet iemand die zich op de achtergrond houdt. Wanneer hij dat nodig acht transformeert hij in een energieke bluesdrummer die met zijn stompende spel een nummer voortstuwt.

Met Ocean Parkway vervolgt het Gunn-Truscinski Duo de lijn die het heeft ingezet met het geweldige Sand City uit 2010. Ik kocht dat album na een overtuigend optreden op het Graag Traag festival vorig jaar, en is een geliefde gast op de draaitafel gebleken. De opvolger gaat daar nog eens ruim overheen.

Al meteen vanaf het begin zet de elektrische gitaar in op blues, waarna de twee het spel gestaag uitbouwen met ingenieuze polymetrische passages. In sommige gevallen gebeurt dat op langzaam hypnotiserende wijze (Ocean Parkway, Banh Mi Ringtones) maar het duo vergeet zeker niet te rocken (Country Fair Getaway). Afsluiter Minetta River is qua gevoel misschien nog wel het nummer dat het meest op traditionele blues lijkt: een huilende gitaar ondersteund door wanhopige variaties op de trommels. Later vervormen de drums naar een meeslepend jazzy geluid, zowaar een swing uit de hoed toverend. Het demonstreert hoe gemakkelijk Gunn en Truscinski op elkaar inspelen en schakelen tussen verschillende stijlen.

Gunn-Truscinski Duo – Don’t Lean On Door

Ik begon deze recensie met een conclusie; de liefhebbers verwijs ik graag door naar de eerste alinea. Ocean Parkway is recent verschenen op 140-grams vinyl bij Three Lobed Recordings in een editie van 777 handgenummerde exemplaren, en als download op Bandcamp.

Verder lezen

Muziek

Mirrorring – Foreign Body

Door mrbungle aan zaterdag, maart 17, 2012

Ik had ‘m niet zien aankomen, en toch is het een logische samenwerking: Mirrorring, een combinatie van Grouper en Tiny Vipers. Liz Harris maakt onder eerstgenoemde naam ambientachtige soundscapes met gitaar en Wurlitzer, langzaam strepen trekkend door een dromerig, spookachtig geluidlandschap. Jesy Fortino, opererend als Tiny Vipers, bereikt eenzelfde melancholische stemming met haar kaalgestripte en trage akoestische folk, waarbij haar gefluister soms het enige is dat je uit de trance haalt. Ze vonden elkaar een aantal jaren geleden bij een optreden en sindsdien hebben de twee dames gewerkt aan het debuutalbum Foreign Body.

De plaat begint vertrouwd; Fell Sound biedt topzware ambient klanken en zweverige zang, net als op het laatste werk van Grouper, het dubbelluik A I A. Fortino horen we pas in het tweede nummer duidelijk terug, een typisch droevig singer-songwriter nummer. Daar is de bijdrage van Harris juist weer onduidelijk. Ze hebben Foreign Body dan wel samen opgenomen, maar tot nu toe klinkt het als een ordinair split album.

Gelukkig raken de verschillende stijlen verderop wat meer verstrengeld. Zachtjes getokkel wordt aangevuld met echoënde effecten en zang, of de rustig kabbelende abstracte drones krijgen verdere invulling met een meer verstaanbare stem. Het is een beetje om en om, maar toch kan ik mij niet aan de indruk onttrekken dat Grouper een grotere vinger in de pap heeft gehad dan Tiny Vipers. En dat is jammer. Ik heb beide artiesten hoog zitten; dat de bijdrage van Fortino hier enigszins wordt ondergesneeuwd maakt dat Mirrorring zeker niet meer is dan de som der delen. Desondanks bevat Foreign Body prachtige meeslepende muziek die in niemand’s platenkast zou misstaan.

Overigens reist Grouper gedurende de maand maart door Europa voor haar Violent Replacement tournee, waarbij ze ook Utrecht (22 maart, onderdeel van Rumor) en Brussel (24 maart) aandoet. Het is een uitgelezen kans om de gelijknamige cdr aan te schaffen, waarop twee lange minimalistische collages te horen zijn. Jesy Fortino is duidelijk minder productief: het mooie Life On Earth dateert alweer van 2009. Het ziet ernaar uit dat haar fans het voorlopig met Mirrorring moeten doen. Een goede reden om weer eens bij het Kranky label te shoppen.

Verder lezen