Muziek

God Damn, I Hate The Blues

Ik weet het, 2012 is inmiddels al aan de gang, maar deze release van vorig jaar mag niet aan uw aandacht ontsnappen. Het is namelijk één van de meest verrassende en fabuleuze compilaties die in 2011 het levenslicht zag. Het mag tevens een prijs ophalen voor het artwork. Want het zijn de evenzo bizarre als prachtige collages van Line Vangrunderbeeck die als eerste de aandacht opeisen, voordat de titel van deze dubbele 7” dat doet. Coveren hier zes artiesten I Hate The Blues van Dead Moon? Of gaan we nu echt eens horen hoe belangrijk blues is in de hedendaagse experimentele muziek? Luistert u maar mee.

Op kant A van de eerste 7” vinden we Amen Dunes, zeker geen onbekende aangezien Damon McMahon onlangs het geweldige Through Donkey Jaw uitbracht. Wat hij hier laat horen is daarmee niet direct te vergelijken, mocht u al opspringen. Ethio Song is een interpretatie van een traditioneel Ethiopisch nummer, vermengd met McMahon’s kenmerkende psychedelische jams. Het is echter de emotionele, naar waanzin neigende zang die hier voor kippenvel zorgt. Meteen behorend tot het beste van Amen Dunes, en dé hit voor de aankomende “horror winter”.

Warm Climate is Seth Kasselman, die we vorig jaar mochten aanschouwen op de door het KRAAK label versierde zaterdag op het Incubate festival. Met het korte doch krachtige Tourmaline Witches wikkelt hij de luisteraar net als op de Pigeon Brides Weigh In tape in een deken van psychedelische lo-fi folkrock. Hij moet snel plaats maken voor de nieuwste tranentrekker van de held van de Belgische blues, Ignatz. She Gets All She Wants is het krakende resultaat van Bram Devens’ switch naar country muziek. Als dit de weg is die hij vanaf nu gaat bewandelen, dan reserveer ik vast wat euro’s voor toekomstige albums.

Marisa Anderson haalde met The Golden Hour keihard mijn persoonlijke top 10 van 2011. De track Heat Lap had daar gemakkelijk op gepast. Rigoureuze improv-jams die maar naar één stijl zijn terug te voeren: gore deltablues uit lang vervlogen tijden. Ook Nathan Bowles heeft traditie hoog in het vaandel staan. De banjospeler van de Black Twig Pickers soleert met Alabama Girls naar grote bluesgrasshoogten. Bridget Hayden besluit deze ode aan bluesmuziek met de lichtvoetige folksong. Dat de Britse meer kon dan venijnige drones liet ze al een klein beetje doorschemeren op haar album A Siren Blares In An Indifferent Ocean. Aye Fond Kiss, een gedicht van Robert Burns, krijgt een spaarzame uitvoering met galmende zang en begeleiding op de akoestische gitaar. Een zalvend uiteinde.

Deze dubbele 7” komt uit bij KRAAK.

Jaarlijst 2011: #1

1. John Maus – We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves
In juni probeerde ik al iedereen te overtuigen van John Maus’ kwaliteiten. Hij staat ook in mijn jaarlijst bij de beste hits en liveoptredens, dus een hoge notering kon gewoon niet uitblijven. Maar nummer één is erg hoog voor een plaat die de meesten onder het kopje “eighties cheesy new wave synth music” zullen opbergen. Eigenlijk is het zo verrassend niet; Ariel Pink’s Haunted Graffiti eindigde vorig jaar op de hoogste positie en nu de voormalige toetsenist van diezelfde band. Is mijn smaak zo weinig veranderd? Ja en nee. In 2011 is de liefde voor improviserende muzikanten definitief doorgebroken, doch blijf ik een sucker voor popmuziek, met een voorliefde voor de jaren tachtig. Het zal wel met mijn jeugd en opvoeding te maken hebben. Ik geniet er met volle teugen van.

Jaarlijst 2011: #2

2. Peaking Lights – 936
Wanneer ik terugkijk op mijn schrijfsels van de afgelopen jaar op mrbungle.nl, lijkt het wel of ik hele dagen lsd, paddo’s of andere trippy acid tot mij heb genomen. Niets is minder waar. Met de muziek van Peaking Lights op heb je dat ook niet helemaal nodig. In februari noemde ik 936 – uitgebracht op het Not Not Fun label – nog tamelijk onschuldig album van de maand, maar bijna een jaar later is het misschien wel mijn meest gedraaide lp van 2011 (mede dankzij de releasedatum) en blijken meer mensen de kracht van de dubby psychedelica te hebben ontdekt. Het paar werd getekend door het grotere Domino Records met een re-release tot gevolg en het optreden in Dok Gent was één van de leukste van het jaar. Ik maak van de gelegenheid gebruik om mijn mening in het Schaduwkabinet van de Subjectivisten hieronder te herhalen.

Het gruizige is er nu wel een beetje af bij Peaking Lights, ook wel Aaron Coyes en Indra Dunis uit Wisconsin. Vervelend kan ik dat niet noemen, want de opvolger van het lo-fi Imaginary Falcons luistert heerlijk weg. Nou ja, allemaal relatief natuurlijk. De dikke lagen doffe dub brengen direct een lome sfeer in huis. De subtitel Laid Back bij het nummer Tiger Eyes was niet nodig geweest, net als bij de rest van de plaat. Lieflijke zonnige klanken die je begeleiden op een ochtend waarop het lijkt dat nog niet alle genotmiddelen zijn uitgewerkt. Eenvoudige baslijnen en percussie effecten worden aangevuld met orgelachtige keyboardklanken en een vrouwenstem die het licht doet schijnen met simpele, nietszeggende en zich herhalende woorden. Soms hoeft muziek helemaal niet zo moeilijk te zijn om er toch van te kunnen genieten.