1. John Maus – We Must Become The Pitiless Censors Of Ourselves
In juni probeerde ik al iedereen te overtuigen van John Maus’ kwaliteiten. Hij staat ook in mijn jaarlijst bij de beste hits en liveoptredens, dus een hoge notering kon gewoon niet uitblijven. Maar nummer één is erg hoog voor een plaat die de meesten onder het kopje “eighties cheesy new wave synth music” zullen opbergen. Eigenlijk is het zo verrassend niet; Ariel Pink’s Haunted Graffiti eindigde vorig jaar op de hoogste positie en nu de voormalige toetsenist van diezelfde band. Is mijn smaak zo weinig veranderd? Ja en nee. In 2011 is de liefde voor improviserende muzikanten definitief doorgebroken, doch blijf ik een sucker voor popmuziek, met een voorliefde voor de jaren tachtig. Het zal wel met mijn jeugd en opvoeding te maken hebben. Ik geniet er met volle teugen van.
2. Peaking Lights – 936
Wanneer ik terugkijk op mijn schrijfsels van de afgelopen jaar op mrbungle.nl, lijkt het wel of ik hele dagen lsd, paddo’s of andere trippy acid tot mij heb genomen. Niets is minder waar. Met de muziek van Peaking Lights op heb je dat ook niet helemaal nodig. In februari noemde ik 936 – uitgebracht op het Not Not Fun label – nog tamelijk onschuldig album van de maand, maar bijna een jaar later is het misschien wel mijn meest gedraaide lp van 2011 (mede dankzij de releasedatum) en blijken meer mensen de kracht van de dubby psychedelica te hebben ontdekt. Het paar werd getekend door het grotere Domino Records met een re-release tot gevolg en het optreden in Dok Gent was één van de leukste van het jaar. Ik maak van de gelegenheid gebruik om mijn mening in het Schaduwkabinet van de Subjectivisten hieronder te herhalen.
Het gruizige is er nu wel een beetje af bij Peaking Lights, ook wel Aaron Coyes en Indra Dunis uit Wisconsin. Vervelend kan ik dat niet noemen, want de opvolger van het lo-fi Imaginary Falcons luistert heerlijk weg. Nou ja, allemaal relatief natuurlijk. De dikke lagen doffe dub brengen direct een lome sfeer in huis. De subtitel Laid Back bij het nummer Tiger Eyes was niet nodig geweest, net als bij de rest van de plaat. Lieflijke zonnige klanken die je begeleiden op een ochtend waarop het lijkt dat nog niet alle genotmiddelen zijn uitgewerkt. Eenvoudige baslijnen en percussie effecten worden aangevuld met orgelachtige keyboardklanken en een vrouwenstem die het licht doet schijnen met simpele, nietszeggende en zich herhalende woorden. Soms hoeft muziek helemaal niet zo moeilijk te zijn om er toch van te kunnen genieten.
3. Alvarius B. – Baroque Primitiva
De term “wereldmuziek” wordt te pas en te onpas gebruikt om invloeden aan te duiden die enkele meters buiten het gezichtsveld van de gemiddelde radioluisteraar liggen. Veel waarde heeft die sticker op de albumhoes voor mij in ieder geval niet. Als we die dan toch ergens op moeten plakken, is Baroque Primitiva de beste kandidaat van het jaar. Op een bevreemdende manier weet Alan Bishop (Sun City Girls) zijn singer-songwriter pop te doorspekken met exotische klanken en bizarre referenties. Het is een enorm melancholisch album en toch kun je je niet aan de indruk onttrekken dat hij tijdens het maken ervan regelmatig een grote glimlach op z’n snoet had. Je waant je als luisteraar in een compleet andere, psychedelische omgeving. Bovenal verdient Baroque Primitiva de omschrijving “wereldmuziek” omdat de muziek zo onaards goed is.
Lees hier mijn eerdere evaluatie van dit album; in mei heb ik deze plaat nog eens in het zonnetje gezet als album van de maand. Hieronder beluister je Alvarius B.’s geniale bewerking van God Only Be Without You.