Muziek

Jaarlijst 2011: #6

6. Grouper – A I A
Twee albums eigenlijk, die echter zo duidelijk bij elkaar passen dat we deze als één release kunnen zien. Alien Observer en Dream Loss, zoals de platen afzonderlijk worden genoemd, zijn album nummer vijf en zes voor Liz Harris. Ze laten aan de ene kant een vertrouwd geluid horen; aan de andere kant lijkt de stijl van Grouper meer richting liedjes op te gaan, zeker wanneer we de later dit jaar uitgebrachte 7” Water People/Moving Machine nog eens opzetten. Relatief natuurlijk, want de ruimtelijke, bijna buitenaardse gitaardrones die al jaren het geluid van Grouper kenmerken, blijven gewoon bestaan. En dan is tachtig minuten helemaal niet zo lang.

In april van dit jaar was Grouper nog de grote favoriet om bovenaan te eindigen in deze top 10, zoals hier is terug te lezen. Zover kwam ze niet, maar bij de beste platen van 2011 hoort A I A zonder meer thuis.

Jaarlijst 2011: #8

8. U.S. Girls – U.S. Girls On Kraak
Megan Remy is een Amerikaans meisje met een grote liefde voor popmuziek. Diezelfde liefde verbergt ze vervolgens vakkundig onder lagen van lo-fi, ruis, noise en allerhande knip- en plakwerk met tapes. Zelfs The Boy Is Mine van Brandy & Monica ontkomt op U.S. Girls on Kraak niet aan de ondoorzichtige filter die Remy de deuntjes oplegt. Deuntjes die stuiteren langs r&b, country, doo-wop, sixties en wat ondergrondse genres, en toch zal ze nergens in een bepaalde bak in de platenzaak passen.

Hoe graag je ze ook een doorbraak gunt, de hitparade zal ze zelfs met dit meest toegankelijk werk tot nu toe, niet halen. Expres. Popmuziek draait niet om commercie, maar om liedjes die klikken; dat heeft Remy uitstekend begrepen. U.S. Girls on Kraak is misschien wel de meest verslavende plaat van het jaar.

Natuurlijk kreeg U.S. Girls on Kraak al eerder aandacht op mrbungle.nl. De recensie is hier terug te lezen.

U.S. Girls – The Boy Is Mine (Brandy & Monica cover) by Wears The Trousers

Jaarlijst 2011: #9

9. Bill Orcutt – How The Thing Sings
Wanneer ik de hoes van deze geweldige lp vasthoud, kan ik zelden een grijns onderdrukken. Ik mijn gedachten zijn namelijk enkele Stevie Ray Vaughan-fans gigantisch geschrokken nadat ze How The Thing Sings blind kochten op basis van de verzameling plectrums van hun held op de cover. Ze hadden natuurlijk beter moeten weten, toen ze de naam Bill Orcutt lazen. Bekend van de inmiddels opgeheven noiserockact Harry Pussy weet hij ook solo ieder haartje recht overeind te krijgen.

How The Thing Sings borduurt verder op zijn solodebuut New Ways To Pay Old Debts uit 2009. Nog steeds agressief, nerveus en nietsontziend bespeelt Bill Orcutt de snaren van zijn gitaar (waarvan er soms bewust een aantal ontbreken). Willekeurige bluesakkoorden, instinctief jammen in de open ruimte, kreunen wanneer het uitkomt; deze nieuwe lp geeft een gevoel van vrijheid maar ook een heleboel onrust. Melodie en nuance zijn ver te zoeken in een wereld waar complexiteit en geweld heersen. Het is daarom lastig om door dit persoonlijke document heen te prikken. Zelf heeft hij het er soms ook moeilijk mee, getuige het gehijg aan het slot van Til I Get Satisfied. In de eindeloos lange afsluiter A Line From Ol’ Man River trekt hij nog even alles uit de kast en jaagt hij er tevens iedereen op. Dit vinyl mag een verademing heten, wanneer je die lieve akoestische muziekjes even genoeg gehoord hebt.