Muziek

Muziek

Jaarlijst 2011: #8

Door aan vrijdag, december 23, 2011

8. U.S. Girls – U.S. Girls On Kraak
Megan Remy is een Amerikaans meisje met een grote liefde voor popmuziek. Diezelfde liefde verbergt ze vervolgens vakkundig onder lagen van lo-fi, ruis, noise en allerhande knip- en plakwerk met tapes. Zelfs The Boy Is Mine van Brandy & Monica ontkomt op U.S. Girls on Kraak niet aan de ondoorzichtige filter die Remy de deuntjes oplegt. Deuntjes die stuiteren langs r&b, country, doo-wop, sixties en wat ondergrondse genres, en toch zal ze nergens in een bepaalde bak in de platenzaak passen.

Hoe graag je ze ook een doorbraak gunt, de hitparade zal ze zelfs met dit meest toegankelijk werk tot nu toe, niet halen. Expres. Popmuziek draait niet om commercie, maar om liedjes die klikken; dat heeft Remy uitstekend begrepen. U.S. Girls on Kraak is misschien wel de meest verslavende plaat van het jaar.

Natuurlijk kreeg U.S. Girls on Kraak al eerder aandacht op mrbungle.nl. De recensie is hier terug te lezen.

U.S. Girls – The Boy Is Mine (Brandy & Monica cover) by Wears The Trousers

Verder lezen
0
Muziek

Jaarlijst 2011: #9

Door aan donderdag, december 22, 2011

9. Bill Orcutt – How The Thing Sings
Wanneer ik de hoes van deze geweldige lp vasthoud, kan ik zelden een grijns onderdrukken. Ik mijn gedachten zijn namelijk enkele Stevie Ray Vaughan-fans gigantisch geschrokken nadat ze How The Thing Sings blind kochten op basis van de verzameling plectrums van hun held op de cover. Ze hadden natuurlijk beter moeten weten, toen ze de naam Bill Orcutt lazen. Bekend van de inmiddels opgeheven noiserockact Harry Pussy weet hij ook solo ieder haartje recht overeind te krijgen.

How The Thing Sings borduurt verder op zijn solodebuut New Ways To Pay Old Debts uit 2009. Nog steeds agressief, nerveus en nietsontziend bespeelt Bill Orcutt de snaren van zijn gitaar (waarvan er soms bewust een aantal ontbreken). Willekeurige bluesakkoorden, instinctief jammen in de open ruimte, kreunen wanneer het uitkomt; deze nieuwe lp geeft een gevoel van vrijheid maar ook een heleboel onrust. Melodie en nuance zijn ver te zoeken in een wereld waar complexiteit en geweld heersen. Het is daarom lastig om door dit persoonlijke document heen te prikken. Zelf heeft hij het er soms ook moeilijk mee, getuige het gehijg aan het slot van Til I Get Satisfied. In de eindeloos lange afsluiter A Line From Ol’ Man River trekt hij nog even alles uit de kast en jaagt hij er tevens iedereen op. Dit vinyl mag een verademing heten, wanneer je die lieve akoestische muziekjes even genoeg gehoord hebt.

Verder lezen
0
Muziek

Jaarlijst 2011: #10

Door aan woensdag, december 21, 2011

10. Marisa Anderson – The Golden Hour
Bij zompige en rauwe deltablues denk je misschien in de eerste instantie aan het doorleefde gezicht van een bejaarde neger, sjokkend van bar tot bar in de staat Mississippi. In ieder geval niet aan een jongedame uit Portland, Oregon, hoewel de naam van het label Mississippi Records wellicht al een subtiele hint geeft. Datzelfde label bracht begin dit jaar The Golden Hour uit, album nummer twee voor Marisa Anderson.

Anderson neemt onder meer de deltablues als inspiratie voor improvisaties op gitaar en lapsteel. Ze laat die instrumenten gecontroleerd doch ongestructureerd huilen van eenzaamheid, met slechts hier en daar wat gegrom uit de versterker als begeleiding. Het geluid is rauw, niet gek wanneer je bedenkt dat de twaalf nummers in één etmaal live op tape zijn gezet. Haar gitaarspel is het tegenovergestelde: zacht, soepel, breekbaar en gracieus, met elementen uit de Appalachen-folk, gospel, country en West-Afrikaanse pop. The Golden Hour lijkt te willen zeggen dat misère soms vol schoonheid kan zijn. Die boodschap is bij mij in ieder geval uitstekend overgekomen.

Verder lezen
0