Muziek

Washed Out – Within And Without

Laten we in deze recensie de woorden “chillwave” en “zomer” eens achterwege laten. Die heb ik al te vaak gebruikt om de muziek van Washed Out te beschrijven. Ze zijn bovendien nogal voor de hand liggend, en misschien zelfs oneerbiedig tegenover het eerste echte debuutalbum van Ernest Greene. Het genoemde genre is namelijk allang ondergesneeuwd door ongetalenteerde wannabees en de muziek beperkt zich heus niet alleen tot zonnige perioden, getuige het kletsnatte lagedrukgebied dat afgelopen week over Nederland trok.

Washed Out – Amor Fati

Washed Out werkt met een simpele formule: warme synthesizers en orgeltjes, vertraagde discobeats en zwoele vocalen (allen © jaren tachtig). Door die drie elementen enkele keren tijdens een nummer te laten samenkomen ontstaat er meerdere malen een euforische climax, dat als een bloementjesdeken zachtjes op je neerdaalt. Simpel, doch effectief. Within And Without gaat op dat gebied voortvarend van start met de eerder op internet verschenen nummer Eyes Be Closed en Echoes (heerlijk ritme!). Ook Amor Fati behoort diezelfde buitencategorie.

Daarna zwakt het album wat af, wordt het een beetje soft en ligt de nadruk teveel op melancholie. Die belletjes in Far Away zijn leuk, maar verliest met strijkers de sterke punten van Washed Out uit het oog. Before onthoudt zich eveneens van het gewenste moment suprême. Even denk ik dat een volledig album Ernest Greene teveel is. Had hij zich niet beter op kleinere releases kunnen focussen? En bij een kleiner label kunnen tekenen, in plaats van bij het relatief grote Sub Pop? Naarmate het aantal luisterbeurten gestaag stijgt, slik ik deze kritiek weer in. Er is namelijk geen enkele plaat die mij telkens zo ontspannen achterover doet leunen.

Gelukkig is Within And Without geen herhaaloefening geworden. De meesterlijke ep die hierin aan voorafging, Life Of Leisure, was slechts gelimiteerd verkrijgbaar (de edities die je kunt vasthouden, althans) en even bekroop mij de vervelende gedachte alleen bekenden tegen te komen. Dat is alleen het geval bij het meeslepende You And I, dat eerder in het Adult Swim Singles Program 2010 verscheen. Caroline Polachek van Chairlift zingt hier mee. Het mag zich meteen één van de grootste hits van het album noemen. Het wordt nog gevolgd door het rustige en onopvallende titelnummer, en de relatief kale afsluiter A Dedication, waarin een droevige piano de hoofdrol speelt.

Ondanks wat mindere nummers heeft Within And Without het in zich om – net als Life Of Leisure vorig jaar – de meest gedraaide plaat van het jaar te worden in huize mrbungle. Waarvoor hulde.

Over kunst en vooroordelen

Ik ben geen kunstkenner, zou mezelf zelfs geen liefhebber willen noemen. Om de soms absurdistische tekeningen van ene Gerard Herman, die regelmatig in het Ruis magazine te zien zijn, moet ik weliswaar gniffelen, maar pas wanneer er muziek bij wordt gemaakt spits ik mijn oren. Als de lp van Vlaamse oorsprong blijkt te opereren in een wirwar van antimuzikale genres en ook nog eens verschijnt op het door mij zo goed als aanbeden KRAAK platenlabel duiken er verschillende vooroordelen de kop op: Fêta Justice draagt bij voorbaat mijn goedkeuring weg. Terecht?

Eerst maar eens wat verdieping voordat er een objectieve mening – taalkundig al een gruwel – gevormd kan worden. Gerard Herman dus. Twee voornamen. Er moet haast wel iets aan de hand zijn. En jawel, volgens de biografie heeft hij de dagen zielig huilend op zijn zolderkamer doorgebracht toen niemand zijn noise cd-r wilde luisteren. Primordia cuncta pavida sunt, ook voor muzikanten. Hij vond onderdak bij de eveneens Vlaamse freejazzmaniakken van Sheldon Siegel, waar hij met zijn fietswiel, gevonden voorwerpen en krijsende saxofoon niet eens opvalt.

Op Fêta Justice doet hij het allemaal alleen. Het is immers onderdeel van zijn afstudeerproject aan de kunstacademie in Gent. Over de term “kunst” valt wederom te twisten. De twee nummers Prostitute’s Permit en Cage Fighters With Dental Insurance zijn rommelige collages van geluiden uit al dan niet zelfgemaakte instrumenten, field recordings, fragmenten uit zijn radioshow (De Vogelen Des Velds), musique concrète, poëzie en ander richtingloos knip- en plakwerk. Er is geen touw aan vast te knopen. Toch intrigeert Fêta Justice wel degelijk: als uniek individualistisch document van iemand met een hoop durf, toewijding en creativiteit, van iemand die weigert paden, laat staan gebaande, te volgen. En ik moet er ook weer om gniffelen. Nee, sterker nog, ik ga er breeduit van lachen.

Gerard Herman – Comeondear

De kunst van Ada van Hoorebeke is van een ander type, het kleurrijke en meer abstracte. Althans, die conclusie trek ik bij het aanschouwen van het artwork van Eternal Landscapes, een lp die het geluid draagt die speciaal voor twee van haar exposities is gemaakt. En wel door Lieven Martens, beter bekend als Dolphins Into The Future en tevens vriendjes met het KRAAK label. En zo is het oordeel weer reeds geveld.

Muziek maken dat bij ondefinieerbare visuele kunst past, is misschien nog wel lastiger dan andersom. Martens doet er niet moeilijk over en blijft redelijk dicht bij zijn tropische new age die we van zijn alter ego gewend zijn. Borrelende keyboardklanken, allerlei natuurgeluiden en uitheemse ritmes doen de luisteraar wegdoezelen maar nooit helemaal in slaap vallen. Alsof je naar een ongrijpbaar schilderij zit te kijken. In die zin past het perfect bij de kunst van Ada van Hoorebeke. Zij zal in september overigens ook exposeren op het Incubate festival in Tilburg, onderdeel van het programma in de NS16, dat gecureerd wordt door KRAAK. Ook Gerard Herman zal er een performance verzorgen, op zaterdag 17 september. Ondanks mijn misschien gebrekkige kunstzinnige vorming zal men daar ondergetekende zonder twijfel tegenkomen.

Matt “MV” Valentine

Eén van de leukste platen van vorige maand is What I Became van Matt Valentine. Geen belletjes? Nagenoeg onmogelijk, althans, wanneer er enige interesse bestaat in Amerikaanse freakfolk en/of psychedelica. De afgelopen tien jaar verschenen misschien wel meer dan honderd grotere en kleinere releases met zijn naam erop, het grootste gedeelte als MV & EE (samen met Erika Elder). In het goed begroeide Vermont is blijkbaar overvloedig veel inspiratie te vinden voor iemand met een goed begroeide kin en een gitaar. Genoeg ook voor alweer zijn dertiende (?) solo album.

Hoewel onze favoriete hippie zich door de jaren heen bezig heeft gehouden met allerlei (sub)genres zoals country, blues, grunge jams en folk is er in ieder geval één rode draad die door zijn werk loopt: zijn geestverruimende insteek. Veel van zijn muziek klinkt alsof hij aan het tokkelen is geslagen, terwijl de hallucinerende effecten, die het eten van een nog te ontdekken plantensoort met zich meebrengt, zich beginnen te manifesteren. Soms met wisselend resultaat.

What I Became behoort tot zijn betere werk. De lp is duidelijk meer gericht op folk dan op wat anders, aangevuld met diverse psychedelische effecten en een enkele overstuurde gitaar (Hit The Trails). Daarnaast mogen de zeven nummers gerust aangeduid worden als echte “liedjes” met kop en staart en niet als lusteloze jams bij het kampvuur. Hij wordt hier een handje geholpen door Jeremy Earl op percussie, een naam die op deze site – vier berichten terug – al eens voorkwam (Woodsist is tevens het label die deze lp uitbrengt, gelimiteerd uiteraard). Ook de eerder genoemde Erika Elder zingt een stukje mee op Ease My Eyes.

Matt “MV” Valentine: “PK Dick”

What I Became is een authentiek album die de muzikale creativiteit en laid-back houding van Matt Valentine op geweldige wijze weet te vangen. Dat deze opvalt in zijn eindeloze stroom releases zegt eigenlijk al genoeg.