Ik moet toegeven dat Mirrored, het vorige en tevens debuutalbum van Battles, de laatste tijd weinig meer uit de kast is getrokken. Zeg maar gerust de afgelopen drie jaar. En dat terwijl iedereen – mij incluis – stond te jubelen als een volleerde Tirol zanger toen deze plaat voor het eerst werd gehoord. De intensiteit, de complexiteit, de chaos, het ingenieuze en de stomp in je gezicht die je kreeg bij het beluisteren werd in 2007 door niemand geëvenaard. Is Gloss Drop hetzelfde lot beschoren?
Bij het horen van de eerste preview Ice Cream, dat klinkt als de soundtrack voor een op hol geslagen Efteling attractie, vreesde ik het ergste. Wat had Matias Aguayo, bekend van zijn minimal techno, daar nu te zoeken op zang? Ook toen het album ruim voor de releasedatum op internet lekte, deed Gloss Drop mij helemaal niets. Er naar luisteren voelde als een vervelende verplichting, een bezoekje aan de schoonouders terwijl de kampioenschapswedstrijd wordt gespeeld, en smaakte als de smerige koffie op het twaalfeneenhalfjarig jubileum van die irritante collega.
En pats, toen vond Gloss Drop het stukje hersenen van mrbungle dat staat te jubelen als een volleerde Tirol zanger wanneer er puike muziek wordt gehoord, precies op de releasedatum. De drie heren van Battles hebben de gave om zonder absurde speelsnelheid toch een zeer intens geluid neer te zetten, met name door de elektronica op perfecte wijze te laten samensmelten met de aanstekelijke ritmes van drummer John Stanier (Helmet & Tomahawk, wie kent ze nog?). Dit, in samenspel met de gitaar, creëert er een wervelend en bijzonder kleurrijk geluid, waarin behalve mathrock en elektronica ook jazz alsmede Caribische en Afrikaanse muziek doorsijpelt.
Het befaamde minpuntje: de gastzangers. Was helemaal niet nodig. Gloss Drop – the instrumentals was al een geniaal album geweest. Maar goed, er is een viertal voor de microfoon gezet, waar Gary Numan de opmerkelijkste is. Toch moet gezegd worden dat hij van meerwaarde is op My Machines, zoals ook Kazu Makino (de zangeres van Blonde Redhead) in Sweetie & Shag. De vocalen zorgen op dit tweede album wel voor de nodige pop, een element dat diende doorgezet te worden om minimaal dezelfde kritieken te ontvangen als de vorige plaat. Inmiddels is Ice Cream (video) ook alweer vergeven. Misschien moet ik Mirrored ook maar gewoon weer eens opzetten.
Oh ja, onderweg is ook nog ene Tyondai Braxton (frontman, zanger, componist, en algeheel muzikaal genie) uit de band gestapt. Who cares? Wat een fokkin’ mokerharde™ plaat is Gloss Drop geworden!
